Ik heb een nieuwe bril. Ja zeker, na 5 jaar dacht ik semi-spontaan kom laat ik eens een nieuwe bril aanschaffen.
5 jaar geleden, vlak na het overlijden van mijn vader heb ik mijn bril gekocht. Een intense periode, waarin ik sterk de drang had om iets te veranderen, zin in iets nieuws,vrolijks een oppepper....en dat werd dus mijn bril. Een verlengsel van mijn gevoel op dat moment en ik vond DE bril met DE look en ja....ook met DE prijskaart. Leuk zo'n imageverandering,maar duur!Durf ik zo'n gewaagd montuur te dragen? Heb ik dat er voor over? Kan ik dat, wil ik dat? Kortom, mijzelf doorzagen met vragen, mijn omgeving doorzagen met vragen en na lang wikken en wegen...was de boom om en neergedonderd met een ferme "ja". Vol trots mijn knalrode bril met een krulletje in het pootje gekocht! En binnen 24 uur weer teruggebracht...de bril kneep me,die was echt niet lief voor! Ik mag een andere uitzoeken...het had me al zoveel moeite gekost om deze te vinden,had alle monturen al op gehad en het was zo'n koude douche om mijn droompje in kleine duigjes te zien vallen. Mokkend en morrend op zoek naar DE vervanger...van knalrood naar donkerblauw met gouden pootjes...een hele omschakeling,veel rustiger en de keus was snel gemaakt...ik had al betaald voor de rode en deze zat in dezelfde prijscategorie dus een no brainer. Nadat ik over mijn eerste teleurstelling heen was, groeide mijn blijdschap met bril nr.2 Ik werd enthousiast ontvangen met mijn nieuwe pronkstuk op mijn neus...goed voor mijn zelfvertrouwen en ego,die er samen eens lekker voor zijn gaan zitten.
De bril:top! De reacties:top! Speciaalzaak met allure:top!Personeel:Ruk!
Er hebben heel wat kinderhanden aan de bril gehangen en getrokken. Ik ben zelf ook nog wel eens van de gooi en smijt en tja...de bril heeft wel een ietsiepietsie te lijden. De speciaalzaak levert garantie en tevredenheid,dus kan ik altijd binnenlopen. Ik moet daarvoor wel eerst met de auto een kwartier rijden, geld betalen voor het parkeerkaartje om vervolgens "gratis" geholpen te kunnen worden. Het personeel onderling vindt elkaar geweldig en de spiegels doen het goed voor de narcistische trekjes. Strak in merkpak,de dure luchtjes bedwelmen me zodra ze voorbij huppelen. Met een tikkeltje arrogante houding aangevuld met uiterst correcte antwoorden waarbij ik niet voel of ze gemeend zijn word ik benaderd. Dit was niet zo bij de aanschaf van de bril,wat raar...? Eerst dacht ik dat het aan mij lag, ik zie/voel wel vaker dingen die net perse zo hoeven te zijn. Gaandeweg pik ik van anderen op dat zij dit op dezelfde manier ervaren. Mijn tolerantiegrens werd bereikt toen het jongste telgje van mijn vriendin van het kastje naar de muur werd gestuurd,zonder dat er iets gedaan werd behalve de rekening innen. Het kind had de bril goddorie zowat vertikaal op zijn neus staan! Het enige wat goed was,waren de fantasieverhalen van het personeel over waardoor dat komt en hoe het kindje van net 4 er zelf verantwoordelijk voor was...hij bewoog en sprong te veel...Waren de grote bazen zelf aan het werk, geen probleem,dan werd je goed geholpen,dat wel..het personeel? Die waren te druk bezig met verliefd zijn op zichzelf en elkaar....
Ik heb me voorgenomen om daar geen zaken meer te doen. De volgende bril komt uit eigen dorp, goed voor de plaatselijke economie. Een bril uit een landelijke keten, zou dat nou net zo goed zijn als...? Kijken kan geen kwaad. Ik had 3 leuke monturen gezien bij de speciaalzaak uit het dorp... ik loop toch nog even binnen bij die ander. Ik had er geen hoge pet van op,de verwachtingen waren laag en bij de 4e bril had ik het bekende vingerknipgevoel:dit is hem! En wat een verschil in prijs (!),daar durf ik wel een gokje mee te wagen :)
Sinds zaterdag heb ik hem op mijn neus. Het montuur is leuk, voorkant zwart,achterkant vlammend rood, rondere vormen en zit lekker. De happy family heeft de goedkeuring gegeven.Het personeel werkt op tempo,wat ik als prettig ervaar. De een iets meer op de automatische piloot dan de ander,niet storend,beiden vriendelijk :) Bij het opzetten in de winkel had ik een hmmmm-gevoel wat ik niet kon verwoorden. Het beeld klopt niet, ik kan de vinger er niet opleggen wat het is... Uitleg van de brillenman over de werking van het oog en hersenen die moeten omschakelen klinkt logisch...Na de wenperiode niet goed? Terugkomen! Vanmorgen was ik eruit, het vingertje ligt op de zere plek...ik zie scherp op afstand, dichtbij wordt wazig. Ik lees nu zoals iemand leest die een leesbril kan gebruiken,terwijl ik een gloedjenieuwe bril op mijn neusje heb staan. Morgen is de winkel open en ga ik terug om het probleem op te lossen...Ik ben benieuwd of ik nu verschil ga merken met de speciaalzaak of de landelijke keten...
Jo
maandag 29 oktober 2012
vrijdag 26 oktober 2012
Jo&groentesoep
Vrijdag,weekend voor de deur. Ik zeg groentesoep! Water in de pan,de balletjes zijn gedraaid, de zakjes soepgroenten liggen klaar om toegevoegd te worden. Ik roer met de garde de gedroogde poeder door het water en wacht op de bekende bubbeltjes...Het kookt nog niet,even geduld nog en wat doe ik dan...ik lees. De verpakking. Van Honig. De Groentesoep. Het staat er echt...ik citeer "Honig groentesoep is een heldere soep,gevuld met groenten en fijne vermicelli..."
Dat klopt niet,dat is toch een tegenstelling?... De soep is of "helder" (=lees zout water waar ik doorheen kijk) of gevuld (=lees:ik zie niks door mijn zoute water,er drijven stukken groenten in en het zicht wordt geblokkeerd door de vermicelli) ... niet allebei tegelijk!
Mijn watertje kookt nog niet en ik lees verder "...door het toevoegen van verse ingrediënten (jammer, ik wilde net de inhoud van de groene kliko hergebruiken) maak je zo een heerlijk,zelfgemaakte soep." Ik sta in de keuken de tekst af te lezen van een pakje...op mijn aanrecht liggen 2 opengescheurde zakjes met kant en klaar gesneden groenten die ik zelf met geen mes heb aangeraakt. Het enige wat ik echt zelf gedaan heb, is de balletjes draaien van de gehakt die al voor me gekruid was door de slager van de nieuwe winkel...en ik had het zelf gekruid als ik het gewone gehakt had kunnen vinden :)
Ik zie nog geen belletjes in mijn pan...ik kan doelbewust doorzoeken op het etiket om meer kleine details onbenullig groot te maken,leuk! "Maak snel en gemakkelijk een goede maaltijd" Bij een goede maaltijd zie ik die ene reclame voor me waarbij me op het hart gedrukt wordt om 2 stuks fruit en 2 ons groenten per dag te eten. Ik Sonja Bakker op het moment en een berg van 200 gram groenten is veel kan ik je vertellen. Volgens Honig kun je met 6 personen een goede maaltijd nuttigen met 150 gram groenten. Behoorlijk onder de norm, dat is 25 gram per persoon. Niet te hard niezen, anders is je gevulde bordje met broodnodige pitaknientjes foetsie...
Ondertussen leg ik mijn eigen vermicelli in de pan,de groentes erbij,de gehaktballetjes erop en een scheut ketjap er door...10 minuutjes pruttelen en klaar...Staat die pan voor vanavond alvast klaar en heb ik ook weekend :)
Jo
woensdag 24 oktober 2012
Jo & kadootjes
Als er iets is waar ik dol op ben, dan zijn dat wel kadootjes. In de jaren dat ik thuis woonde was een van mijn gevleugelde uitspraken "Doe maar groot en veel,is altijd goed". Op vaststaande tijden -zo rond mijn verjaardag en Kerst- kon ik mij helemaal uitleven...het licht stond op groen om van alles en nog wat en een beetje te vragen,want ja...zonder mijn input was mijn mama,papa of big bro toch echt nergens? Maanden van te voren was ik al bezig om "subtiel" aan te wijzen of te benoemen dat ik "dat toch echt zoooo leuk vind" aangevuld met een -naar mijn idee- onschuldige blik vol betekenis...Ja, ik ben gek op kadootjes!
Ik blijf niet eeuwig thuis wonen en Jootje werd een Jo in de dop. Ik ga in een klein stadje studeren. Samen met een vriendin een flatje betrekken...wat heb ik dan veel spullen nodig! Overal werd van alles te voorschijn gehaald,gekregen,gekocht en wat ben ik in mijn nopjes. Allemaal kadootjes! De basis gelegd en vandaaruit kan ik uitbouwen. Met studiefinanciering gaat dat niet hard,wel gestaag :)
Papiertje op zak en hup...aan het werk in de grote mensen wereld. Langzaam maar zeker verander ik ook in een groot mens. Eigen inkomen,vaste baan,eigen appartement,eigen autootje,eigen verantwoordelijkheid Gelukkig is de voorliefde voor kadootjes gebleven. Wat een omslag!Ik maak carriere,ik ga voor status en ik hobbel vrolijk mee in de kudde. Helaas zak ik door mijn hoefjes, de koek is even op,tijd voor een time-out en bezinning...wat wil ik en hoe wil ik het? Achteraf gezien een megagroot kadootje...maar dat wist ik toen nog niet :) Ik ben eruit en spring weer op mijn zadel!
Hubbie-to-be kruist mijn pad en binnen 7 maanden kopen we samen ons kadootje...een huis. Ik ben dol op kadootjes! "Doe maar groot en veel,is altijd goed" gaat nog steeds op. We hebben allebei meer dan genoeg,eigenlijk te veel en het past niet in de kasten,kamers,ons huis...dus gooi ik weg.Alle troepjes en ballast de deur uit. Ik ga voor kwaliteit,de A-merken en zet de puntjes op de "i" .
Het zit niet meer in de spullen (verzahahadigd) we gaan nu voor de ervaringen. Vakanties,etentjes,shoppen,weekendjes weg...kadootjes in overtreffende vorm en ik merk dat ik mijn intense enthousiasme richting automatische piloot gaat...HUH? Ik vlieg niet meer door het plafond,stuiter niet meer al over the place...
Ons huis maken we tot een thuis...hubbie-to-be is inmiddels hubbie en ik dij uit tot mama.
Uppergup en Troelawupwup doen hun intrede...de allermooiste kadootjes die we ooit hebben mogen ontvangen. Wat een drukte,wat een handenbinders, wat een energie,wat een omslag! Soms kijk ik terug op mijn leventje (before and after kids) en zie ik hoe mijn definitie van kadootjes is veranderd.
Was ik eerst verzot op het hebben en krijgen van kado's, nu zijn mijn kadootjes ongrijpbaar...ik kan ze niet vasthouden en uitpakken,ik weet niet van te voren wanneer ik ze krijg,het heeft veel verschillende vormen. Ik neem ze mee,die fijne momenten hoe klein of groot ook.
Mijn kadootjes van vandaag? Uppergup en Troelawupwup zijn dolenthousiast, ze gaan spelen bij hun vriendje en vriendinnetje.Ze vliegen door het plafond,stuiteren door het huis en ik ervaar een deja-vu... Ik heb even een moment om de boodschappen te doen in de gloedjenieuwe winkel hier in het dorp...Ik mag met een vernuftig apparaatje in de winkel mijn boodschappen scannen,in mijn tas doen en om te betalen hoef ik het apparaatje alleen maar af te geven...niet meer in en uit pakken :) Wat een lol heb ik in mijn eentje...Kadootje toch?
Jo
Ik blijf niet eeuwig thuis wonen en Jootje werd een Jo in de dop. Ik ga in een klein stadje studeren. Samen met een vriendin een flatje betrekken...wat heb ik dan veel spullen nodig! Overal werd van alles te voorschijn gehaald,gekregen,gekocht en wat ben ik in mijn nopjes. Allemaal kadootjes! De basis gelegd en vandaaruit kan ik uitbouwen. Met studiefinanciering gaat dat niet hard,wel gestaag :)
Papiertje op zak en hup...aan het werk in de grote mensen wereld. Langzaam maar zeker verander ik ook in een groot mens. Eigen inkomen,vaste baan,eigen appartement,eigen autootje,eigen verantwoordelijkheid Gelukkig is de voorliefde voor kadootjes gebleven. Wat een omslag!Ik maak carriere,ik ga voor status en ik hobbel vrolijk mee in de kudde. Helaas zak ik door mijn hoefjes, de koek is even op,tijd voor een time-out en bezinning...wat wil ik en hoe wil ik het? Achteraf gezien een megagroot kadootje...maar dat wist ik toen nog niet :) Ik ben eruit en spring weer op mijn zadel!
Hubbie-to-be kruist mijn pad en binnen 7 maanden kopen we samen ons kadootje...een huis. Ik ben dol op kadootjes! "Doe maar groot en veel,is altijd goed" gaat nog steeds op. We hebben allebei meer dan genoeg,eigenlijk te veel en het past niet in de kasten,kamers,ons huis...dus gooi ik weg.Alle troepjes en ballast de deur uit. Ik ga voor kwaliteit,de A-merken en zet de puntjes op de "i" .
Het zit niet meer in de spullen (verzahahadigd) we gaan nu voor de ervaringen. Vakanties,etentjes,shoppen,weekendjes weg...kadootjes in overtreffende vorm en ik merk dat ik mijn intense enthousiasme richting automatische piloot gaat...HUH? Ik vlieg niet meer door het plafond,stuiter niet meer al over the place...
Ons huis maken we tot een thuis...hubbie-to-be is inmiddels hubbie en ik dij uit tot mama.
Uppergup en Troelawupwup doen hun intrede...de allermooiste kadootjes die we ooit hebben mogen ontvangen. Wat een drukte,wat een handenbinders, wat een energie,wat een omslag! Soms kijk ik terug op mijn leventje (before and after kids) en zie ik hoe mijn definitie van kadootjes is veranderd.
Was ik eerst verzot op het hebben en krijgen van kado's, nu zijn mijn kadootjes ongrijpbaar...ik kan ze niet vasthouden en uitpakken,ik weet niet van te voren wanneer ik ze krijg,het heeft veel verschillende vormen. Ik neem ze mee,die fijne momenten hoe klein of groot ook.
Mijn kadootjes van vandaag? Uppergup en Troelawupwup zijn dolenthousiast, ze gaan spelen bij hun vriendje en vriendinnetje.Ze vliegen door het plafond,stuiteren door het huis en ik ervaar een deja-vu... Ik heb even een moment om de boodschappen te doen in de gloedjenieuwe winkel hier in het dorp...Ik mag met een vernuftig apparaatje in de winkel mijn boodschappen scannen,in mijn tas doen en om te betalen hoef ik het apparaatje alleen maar af te geven...niet meer in en uit pakken :) Wat een lol heb ik in mijn eentje...Kadootje toch?
Jo
maandag 22 oktober 2012
Jo&de mededeling
De eerste stap is gezet en geplaatst. Met de tweede stap erbij is de reis echt vetrokken :)
Het schrijven naar de volgende level getild. Nu het een iets groter jasje heeft gekregen, zit ik me te bedenken wat voor impact woorden kunnen hebben.
Ik ga voor een positieve impact ...met uw welbevinden...
Wat ik gaaf vind, is dat jij dit stukje leest en die sprankeling in je ogen krijgt, er een grinnikje over je lippen hinnikt, een tssssss er tussendoor fluit en je een moment van blij zijn, een aha-erlebnis, een ojadathebikook voelt.
Ik doe een blind audition voor jouw nog niet omgedraaide stoel, met een spotlight in mijn gezicht waardoor ik je niet zie. Ik probeer je te bereiken met de dingen die ik belangrijk vind...humor,positief in het leven staan, het leven van alle dag...
De woorden, emoties,belevenissen die op deze blog gelezen worden horen bij mij. Ik ventileer mijn gedachtengang,gedachtenkronkel of deel iets wat indruk op mij maakt. Soms leen ik iets,soms bedenk ik iets. Ik put uit het verleden,heden of toekomst...net waar ik mee bezig ben.
In mijn blog respecteer ik de privacy van de mensen om mij heen.Ik gebruik geen echte namen. Mensen die mij persoonlijk kennen weten wie ik bedoel en degene die mij niet kennen...ach,ik word vaak Doutzen genoemd :)
Voel je vrij om te reageren op de stukjes die je aanspreken...lang leve de dialoog ;)
Jo
Het schrijven naar de volgende level getild. Nu het een iets groter jasje heeft gekregen, zit ik me te bedenken wat voor impact woorden kunnen hebben.
Ik ga voor een positieve impact ...met uw welbevinden...
Wat ik gaaf vind, is dat jij dit stukje leest en die sprankeling in je ogen krijgt, er een grinnikje over je lippen hinnikt, een tssssss er tussendoor fluit en je een moment van blij zijn, een aha-erlebnis, een ojadathebikook voelt.
Ik doe een blind audition voor jouw nog niet omgedraaide stoel, met een spotlight in mijn gezicht waardoor ik je niet zie. Ik probeer je te bereiken met de dingen die ik belangrijk vind...humor,positief in het leven staan, het leven van alle dag...
De woorden, emoties,belevenissen die op deze blog gelezen worden horen bij mij. Ik ventileer mijn gedachtengang,gedachtenkronkel of deel iets wat indruk op mij maakt. Soms leen ik iets,soms bedenk ik iets. Ik put uit het verleden,heden of toekomst...net waar ik mee bezig ben.
In mijn blog respecteer ik de privacy van de mensen om mij heen.Ik gebruik geen echte namen. Mensen die mij persoonlijk kennen weten wie ik bedoel en degene die mij niet kennen...ach,ik word vaak Doutzen genoemd :)
Voel je vrij om te reageren op de stukjes die je aanspreken...lang leve de dialoog ;)
Jo
zondag 21 oktober 2012
Jo en de eerste keer
De eerste letters op mijn eigen blog...hoe komt dat hier zo terecht?
Men neme een internetverbinding, een huismoeder met computerfobie, opgroeiende kindertjes met toenemende mate van zelfstandigheid. De huismoeder begint tijd vrij te maken voor zichzelf. Bijgestaan door hubbie, de IT-wizzkid, die bewust en onbewust laat zien wat je allemaal uit dat kastje kan toveren en er in kan opbergen...huismoeder ziet praktische kanten en een lichte interesse is geboren.
Medemoeders hebben het over "Hyves"...zo makkelijk,zo snel op de hoogte,je kiest wanneer het jou uitkomt en voorzichtig zet huismoeder de eerste stapjes in de sociale media. Kant en klaar neergezet door hubbie. Makkelijk instappen en als die @#$%computer het niet doet,boos kijken,mokken,met een vinger naar de monitor wijzen en hubbie is on his way to help :) Langzaam maar zeker wordt de grote computervijand een aangename kennis.
"Hyves is voor huisvrouwen,het echte werk is Facebook!" Ja maar...ik heb deze net een beetje onder de knie en als ik stiekem bij Facebook kijk, lopen de rillingen me over de rug...dat kan ik toch niet? Door de jaren heen ben ik bij uitstek de gewezen persoon gebleken om techniek te testen en te tarten. "Dat kan echt niet stuk, vastlopen, fout gaan,mevrouw"...Geef mij 5 minuten en de experts (inclusief hubbie) staan voor de grootste mysteries....Wat heb je gedaan? Ikke nie weten nie...maar dat ik dat kan is duidelijk! Facebook blijft lonken...
Hubbie zet alles instapklaar voor deze dinohuismoeder neer en hetzelfde riedeltje als met Hyves vindt plaats. De aangename kennis verandert in een klein vriendje en ik betrap mijzelf erop dat ik het leuk vind (!) Is dit leuk om te benoemen op Facebook?...of juist niet?
Kan ik dat zeggen? Ooo, wat zeg ik nu?Het vriendengroepje breidt langzaam uit en de reacties positief,grappig,lief...drempels vervagen,zelfvertrouwen neemt toe,leuke contacten ontstaan,worden teruggevonden of zijn steviger...on and offline.
Wanneer ga je een boek schrijven? Jee,wat schrijf je leuk,moet je wat mee doen! Ik kijk uit naar je stukje op Facebook,word ik blij van...huismoeder is flabbergasted...wat een positieve impact! Gisteren kreeg ik wederom een opmerking van deze strekking en ben de uitdaging aangegaan. Schoorvoetend -bij de opmerkingen die bijna niemand leest- heb ik benoemd dat ik bij 10 jaatjes een blog ga beginnen... Lekker laat op de avond,niemand die het leest,waait over...Nope, de jaatjes stroomden binnen. Tijd om uit mijn comfortzone te komen en het concreet te maken. Vanmorgen op mijn eigen pagina geplaatst en ik werd weggeblazen vanaf de Ipad (ja,die had ik inmiddels ook al eigen gemaakt en ingepikt)!
Dit keer heeft huismoeder het zelf gedaan. Het is mij de eer te na om alles uit handen te geven. Als ik onze kinderen meegeef "Ik leer het je om het zelf te kunnen doen" dan ben ik het voorbeeld. Alles wat je ziet,heb ik gemaakt. Niet perfect,niet af, niet snel,wel zelf :) Een reis begint met de eerste stap....dit is de mijne. Bij deze ben je uitgenodigd om met me mee te lopen -graag zelfs!- mijn valpartijen te zien,sprintjes te zien trekken,uitgeput raken,vallen en weer op te staan. Ik weet niet waar we naar toe gaan,dat zien we onderweg wel...
De eerste letters op mijn blog...zo komt dat hier terecht :)
Men neme een internetverbinding, een huismoeder met computerfobie, opgroeiende kindertjes met toenemende mate van zelfstandigheid. De huismoeder begint tijd vrij te maken voor zichzelf. Bijgestaan door hubbie, de IT-wizzkid, die bewust en onbewust laat zien wat je allemaal uit dat kastje kan toveren en er in kan opbergen...huismoeder ziet praktische kanten en een lichte interesse is geboren.
Medemoeders hebben het over "Hyves"...zo makkelijk,zo snel op de hoogte,je kiest wanneer het jou uitkomt en voorzichtig zet huismoeder de eerste stapjes in de sociale media. Kant en klaar neergezet door hubbie. Makkelijk instappen en als die @#$%computer het niet doet,boos kijken,mokken,met een vinger naar de monitor wijzen en hubbie is on his way to help :) Langzaam maar zeker wordt de grote computervijand een aangename kennis.
"Hyves is voor huisvrouwen,het echte werk is Facebook!" Ja maar...ik heb deze net een beetje onder de knie en als ik stiekem bij Facebook kijk, lopen de rillingen me over de rug...dat kan ik toch niet? Door de jaren heen ben ik bij uitstek de gewezen persoon gebleken om techniek te testen en te tarten. "Dat kan echt niet stuk, vastlopen, fout gaan,mevrouw"...Geef mij 5 minuten en de experts (inclusief hubbie) staan voor de grootste mysteries....Wat heb je gedaan? Ikke nie weten nie...maar dat ik dat kan is duidelijk! Facebook blijft lonken...
Hubbie zet alles instapklaar voor deze dinohuismoeder neer en hetzelfde riedeltje als met Hyves vindt plaats. De aangename kennis verandert in een klein vriendje en ik betrap mijzelf erop dat ik het leuk vind (!) Is dit leuk om te benoemen op Facebook?...of juist niet?
Kan ik dat zeggen? Ooo, wat zeg ik nu?Het vriendengroepje breidt langzaam uit en de reacties positief,grappig,lief...drempels vervagen,zelfvertrouwen neemt toe,leuke contacten ontstaan,worden teruggevonden of zijn steviger...on and offline.
Wanneer ga je een boek schrijven? Jee,wat schrijf je leuk,moet je wat mee doen! Ik kijk uit naar je stukje op Facebook,word ik blij van...huismoeder is flabbergasted...wat een positieve impact! Gisteren kreeg ik wederom een opmerking van deze strekking en ben de uitdaging aangegaan. Schoorvoetend -bij de opmerkingen die bijna niemand leest- heb ik benoemd dat ik bij 10 jaatjes een blog ga beginnen... Lekker laat op de avond,niemand die het leest,waait over...Nope, de jaatjes stroomden binnen. Tijd om uit mijn comfortzone te komen en het concreet te maken. Vanmorgen op mijn eigen pagina geplaatst en ik werd weggeblazen vanaf de Ipad (ja,die had ik inmiddels ook al eigen gemaakt en ingepikt)!
Dit keer heeft huismoeder het zelf gedaan. Het is mij de eer te na om alles uit handen te geven. Als ik onze kinderen meegeef "Ik leer het je om het zelf te kunnen doen" dan ben ik het voorbeeld. Alles wat je ziet,heb ik gemaakt. Niet perfect,niet af, niet snel,wel zelf :) Een reis begint met de eerste stap....dit is de mijne. Bij deze ben je uitgenodigd om met me mee te lopen -graag zelfs!- mijn valpartijen te zien,sprintjes te zien trekken,uitgeput raken,vallen en weer op te staan. Ik weet niet waar we naar toe gaan,dat zien we onderweg wel...
De eerste letters op mijn blog...zo komt dat hier terecht :)
Abonneren op:
Posts (Atom)