zaterdag 26 januari 2013
Jo en het blote billen moment
Ik mag graag alle touwtjes in mijn hand houden, ben alert op wat er om mij heen gebeurt en reageer daarop om alles zo soepel mogelijk te laten verlopen. Overzicht,duidelijkheid,zekerheid geeft mij een goed gevoel, een opgeruimd hoofd en leven.
Leuk dat ik denk dat ik het leven onder controle heb, nog leuker als het een tijdje ook zo voelt en toch kan ik de klok erop gelijk zetten dat ik een trap onder mijn kont krijg en wakker geschud word! Dit keer zag ik het niet aankomen...mijn naasten daarentegen wel...
Tssss, ik hoor het me nog zeggen....echt niet! Sommige informatie is heftig en intens,dat moet even inweken in mijn gevoelsleven voordat ik mijn hoofd eromheen kan gooien. Krijg ik zo'n bak meedogenloos in mijn schoot geworpen, dan zet ik mijn hakken in het zand,verdedigingsmechanisme op de hoogste stand,mijn relativeringsvermogen is even op vakantie en ik gooi mijn kont tegen de kribbe...kortom,heerlijk makkelijk in de omgang :) Geef me een momentje en ik draai bij...echt!
Word je al nieuwsgierig? Ja? Mocht je bibberend op je stoel zitten en denken dit gaat slecht aflopen...nee hoor,al sal reg kome...Ik neem je mee een klein stukje in de tijd...
Als ik in bed stap, heb ik ijskoude voeten en handen...hubbie is lekker warm..1+1=2 dus dat "probleem" is snel opgelost...'s morgens zijn de rollen omgedraaid,hubbie heeft het koud en ik gloei als een kacheltje...geen vuiltje aan de lucht. 's Weekends lang uitslapen gaat niet meer...ik krijg overal spierpijn en ben stram. Opstaan,douchen starten met de dag en Jootje huppelt vrolijk door. Mijn dag bestaat het grootste gedeelte uit "zorgen voor..." Met plezier, past bij mij en hoort bij mij...hoe gek keek ik op van mijzelf toen ik vanuit het niets van binnenuit exploseerde om de meest kleine dingetjes die de lieftallige leden van ons gezinnetje deden... of juist niet....Een brulconcert van mama of moedersdevrouw vanuit het niets, de decibellen en verwijten vlogen om de oren en terwijl ik letterlijk van me aan het afblazen was, zag ik mijzelf staan en dacht "Wat doe je nou en stop daar gewoon eens mee,moet je kijken wat je doet!" Het gekke was...deze buien heb ik ook gehad toen ik zwanger was, ik ben toch niet..? Nee,onmogelijk!
Ik loop tegen meer dingetjes aan die anders zijn dan anders...ik laat kleine dingen sneller uit mijn handen vallen, de souplesse van de fijne motoriek verminderd, last van mijn gewrichten af en toe, spierpijn op de meest gekke plaatsen, moe...en als ik ga slapen ben ik zo moe dat ik niet kan slapen.
Ik schrik om de paar uur wakker vanuit het niets en val gelukkig wel weer in slaap...het gaat allemaal anders. Voorzichtig aangekaart bij hubbie "Goh,...ehm...heb jij dat ook...?" en aangezien hij wel een paar kleine dingetjes gelijk had,was ik redelijk gerust gesteld...tot het weer wat erger werd en ik licht paniekerig werd...
Mijn vader had een zeldzame ziekte waarbij zijn auto-immuunsysteem aangetast is. Veel van de klachten die ik benoem, heeft hij ook gehad. Hij is niet oud geworden...2 weken na zijn 57e verjaardag is hij ingeslapen. Ik kneep hem best wel...heb ik dat ook? Af en toe eens even polsen bij mijn moeder wat en hoe mijn vader het heeft gehad, mijn eigen hobbeltjes luchtig benoemd om op die manier tussen neus en lippen door een beetje duidelijkheid voor mijzelf te krijgen...
Mijn hobbeltjes kwamen en gingen en op het moment dat ik er geen last van heb,speelt het ook niet,zo simpel werkt dat. Af en toe met vriendinnen eens voorzichtig aftasten..."heb jij dat ook?" en gelukkig, mijn gejojo met de hormonen rond de ongesteldheid was bij meerdere bekend...het lijkt wel of dat steeds erger wordt of worden wij nou van die mietjes omdat we wat ouder worden?
Het onrustige slapen bleef, het wakker schrikken werd heftiger... ik ben zelfs een keer zo hard wakker geschrokken dat ik bovenop hubbie gesprongen ben! 's Nachts werd het warmer en warmer...het vroor dat het kraakt buiten en ik lag nat van het zweet vastgeplakt in bed. En moe...komt bij vlagen nauwelijks wat uit mijn handen, voel me net een slappe vaatdoek. Vanuit het niets warm, zweetdruppels op mijn voorhoofd..gewoon koud zweet. Allemaal griepsymptomen...en toch voel ik me niet ziek,eet super gezond en nu zelfs nog meer dan anders omdat ik me af en toe zo laveloos voel. Ben een beetje beu van mijzelf,pfffff, is dit het nou...waarom ben ik nou zo moe en snel geprikkeld? Ik wil zoveel en er komt zo weinig van terecht..waar is mijn energie,waar ben ik?? De grijze dagen van de winter? Gebrek aan zonlicht? Winterblues?
Na weer een kletsnatte nacht (even concreet hoe dat is....ga onder de douche staan,laat het water over je hoofd en lichaam stromen,stap onder de douche weg en stap in bed zonder af te drogen) zei hubbie:"Joh, je kon wel....." waarop ik hem met grote ogen aankeek en riep "Echt niet! Nee hoor,ben jij gek!" en het zaadje was gepland,want voordat hij het uitsprak was het woord ook al eens heel voorzichtig in het achterste hoekje van mijn gedachtenkronkels te voorschijn gepiept,waar ik het heel snel heb weggedrukt! Later die dag mijn moeder aan de telefoon en we hadden het over hele andere dingen..."Meid, als ik jou zo hoor dan lijkt het wel alsof je..." "Jij ook al? Hubbie zei vanmorgen exact hetzelfde...zo oud ben ik nou ook weer niet!"
En dan het billen-bloot moment...googelen, ervaringen lezen van andere vrouwen en een zelftestje doen.Alsof ik mijn eigen vehaal lees en alle kwartjes op het zelfde moment vallen!Oh my god...dus toch! Jo is in de overgang...
Ik ben er een van aanpakken. Niet uitstellen wat ik nu al kan doen. Eerst doen wat moet,dan wat kan. Blijkbaar denkt mijn lichaam er ook zo over...wat voelt dat raar en apart. De overgang is meestal rond het 45e jaar,enkele uitzonderingen daar gelaten. Hallo,ik ben uw uitzondering van 38 :)!Megaconfrontatie met ouder worden, wel heel blij dat ik niet mijn vaders voetsporen volg (pheww!!)
Goed...ik laat mijn haar nu groeien zodat ik die in een knot kan doen,naarstig op zoek naar een bloemetjesjurk,de geraniums in de vensterbak neerzetten,kat op schoot (die hoef ik niet meer te zoeken,die is er al,scheelt weer) en nu nog een schommelstoel. Of ik haal mijn schouders op en lach erom...ik moet nog wennen aan deze nieuwe wending en accepteer dat het is zoals het is!
Jo
donderdag 17 januari 2013
Jo en CITO
Een vrolijk huppelende Uppergup komt naar me toe om haar tas aan mij af te geven en mee te gaan met een klasgenootje om te spelen.Ze klemt een gestencild boekje vast en wil die niet afgeven...of die mee mag want dan kunnen ze thuis nog even verder doen?
"Huh?" is het eerste wat in mij op komt en dan word ik nieuwsgierig..."Wat is het?" en een hoekje wordt me getoond,vingers krampachtig eromheen. In de gauwigheid zie ik dat het spellingsbladen zijn..."Joh,ga lekker spelen. Als je het af wilt maken,kan dat thuis ook nog wel een keer." School is school en spelen is spelen :)
Troelawupwup staat met haar vriendinnetje te stuiteren om mij en medemoeder heen,want jahaaaa...het is woensdag,tostidag!! Mam hou op te kleppen,in die auto en gaan met die banaan, we hebben (lekkere) honger. Giebel,giebel,ren,ren en weg zijn ze...Uppergup een dikke smok en tot straks (dat kan en mag gelukkig nog gewoon) ik haal je om 4 uur op en hopla,weg zijn we.
Thuis de tassen aan de kant, tv aan, warme choco want brrrrr,wat is het koud en even lekker niks. De meiden zijn heerlijk aan t smikkelen en geeft mij de rust en de tijd om eens even te kijken wat er van school is meegekomen...
Verslik...spuug...hoest...borrel,borrel...irritatie...vlekken in de nek...versnelde ademhaling...adrenalinestootje....en zucht uit,rustig nog eens kijken. Ja hoor,het staat er echt!
"Oefenboekje groep 4- Citotrainer Nederland"
Het CITO-monster grijpt gigantisch om zich heen...Elke school heeft zijn eigen manier van leren en gebruikt andere methodes. Om ervoor te zorgen dat alle kinderen van Nederland aan het einde van 8 jaar basisonderwijs op het zelfde niveau zitten, zijn er kerndoelen vastgesteld. Doelen die gehaald moeten worden aan het einde van een schooljaar en na voltooiing van de gehele basisschool. Hebben ze geleerd wat ze moeten leren? Als meetinstrument wordt CITO gebruikt...halverwege het jaar en aan het einde worden de toetsen afgenomen. De resulaten worden vergeleken met het landelijk gemiddelde en vandaaruit weet je hoe je kind het doet. De juf of meester ziet het kind dagelijks,neemt meerdere toetsen af die bij de methodes horen maar bovenal...weet hoe een kind in elkaar steekt en hoe het denkt...kortom,hij of zij heeft een zeer uitgebreid,gedetailleerd verslag. De uitslag van de CITO is uiteindelijk de bevestiging van wat hij of zij al weet of als het aan de aandacht ontglipt is een manier om dat stukje erbij te trekken. Kortom, CITO was een lief, klein knuffeltje voor het onderwijzend team.
Deze week worden in groep 8 de CITO eindtoetsen afgenomen. De laatste paar jaren werd hier enorm veel aandacht aangegeven door de media en in mijn ogen vele malen groter opgeklopt dan wat het is. Uiteindelijk is het een meetmoment, een methode-onafhankelijke toets die achterhaalt of de kerndoelen gehaald zijn voor de verschillende vakgebieden na 8 jaar basisonderwijs. Niets meer en niets minder. De juffen en meesters hebben vanaf groep 1 de ontwikkeling bijgehouden middels een leerlingvolgsysteem (jawel,ook van CITO), houden eigen observaties,oudergesprekken en alles bij en na 8 jaar onderwijs...of elk CITOtoetsmoment...krijg je via het LVS de bevestiging van je eigen werk/inzicht of mocht je iets over het hoofd gezien hebben,dan word je erop geattendeerd.
Tot mijn stomme verbazing zie ik dat CITO omgetoverd is naar een absolute waarde,een die boven het oordeel van de school en ouders uitstijgt. Het meest absurde is, dat de vervolgscholen deze absolute waarde overnemen...de score van de CITO bepaalt of jij wordt toegelaten...of niet.
Halloooooo,schieten we niet enorm het doel voorbij??
Dus wat gebeurt er? In dat hele drukke werkschema van de kinderen, drukken we oefenboekjes van CITO. We trainen ze, zodat de toetsen beter gemaakt worden en we een hogere score hebben. We maken ze bewust van het belang van deze toets...je toekomst hangt er vanaf! Faalangst wordt gekweekt, stress slaat toe want ja...kinderen van 12 met symptomen van overspannenheid/burn out zijn er al (...) De 3 dagen van toetsen worden voorafgegaan met 2 weken CITO trainen, wat zal dat wonderen doen voor de eindresultaten en voor de spanningsboog van kinderen. Om goed voor de dag te komen,wachten we niet tot groep 8...nee,we oefenen al in groep 4...ZUCHT!
En dan is daar in de handen van mijn net 7 jarige dochter het oefenboekje...5 spellingstaken, elke taak bestaat uit 10 opgaven en elke opgave heeft 4 zinnen en in 1 zin is het woord niet goed geschreven. De opdracht is zo groot,dat het niet binnen de gegeven tijd af kan zijn. (Zie wedstrijdelement? Wie komt het verst?) Inderdaad...teleurstelling,ik heb het werk niet af mama, ik ben maar tot taak 4 (!) gekomen. Mijn Uppergup is een pittbull,die bijt zich vast in wat in haar ogen "moet" en dus...na het spelen maakt ze het af. Jij bent juf,he mam? Jij kan het nakijken,he mam? En daar zit mam...het monster dat CITO heet, te bedwingen aan de keukentafel om mijn dochter een plezier te doen terwijl ik me afvraag waar we in vredesnaam mee bezig zijn...
Ik houd van simpel...school is school, spelen is spelen en vrij is vrij.
Mag CITO weer dat kleine, bevestigende knuffeltje worden voor de school? Dat de juf en meester de bevestiging ziet van hun eigen inzet en beoordeling? Wat besproken wordt met de ouders en niet in het Jeugdjournaal? Mogen de kinderen zonder oefenen de CITO toets maken zodat er sprake is van een waarheidsgetrouw resultaat? Mag dat? Alsjeblieft? Dank je wel....
Jo
"Huh?" is het eerste wat in mij op komt en dan word ik nieuwsgierig..."Wat is het?" en een hoekje wordt me getoond,vingers krampachtig eromheen. In de gauwigheid zie ik dat het spellingsbladen zijn..."Joh,ga lekker spelen. Als je het af wilt maken,kan dat thuis ook nog wel een keer." School is school en spelen is spelen :)
Troelawupwup staat met haar vriendinnetje te stuiteren om mij en medemoeder heen,want jahaaaa...het is woensdag,tostidag!! Mam hou op te kleppen,in die auto en gaan met die banaan, we hebben (lekkere) honger. Giebel,giebel,ren,ren en weg zijn ze...Uppergup een dikke smok en tot straks (dat kan en mag gelukkig nog gewoon) ik haal je om 4 uur op en hopla,weg zijn we.
Thuis de tassen aan de kant, tv aan, warme choco want brrrrr,wat is het koud en even lekker niks. De meiden zijn heerlijk aan t smikkelen en geeft mij de rust en de tijd om eens even te kijken wat er van school is meegekomen...
Verslik...spuug...hoest...borrel,borrel...irritatie...vlekken in de nek...versnelde ademhaling...adrenalinestootje....en zucht uit,rustig nog eens kijken. Ja hoor,het staat er echt!
"Oefenboekje groep 4- Citotrainer Nederland"
Het CITO-monster grijpt gigantisch om zich heen...Elke school heeft zijn eigen manier van leren en gebruikt andere methodes. Om ervoor te zorgen dat alle kinderen van Nederland aan het einde van 8 jaar basisonderwijs op het zelfde niveau zitten, zijn er kerndoelen vastgesteld. Doelen die gehaald moeten worden aan het einde van een schooljaar en na voltooiing van de gehele basisschool. Hebben ze geleerd wat ze moeten leren? Als meetinstrument wordt CITO gebruikt...halverwege het jaar en aan het einde worden de toetsen afgenomen. De resulaten worden vergeleken met het landelijk gemiddelde en vandaaruit weet je hoe je kind het doet. De juf of meester ziet het kind dagelijks,neemt meerdere toetsen af die bij de methodes horen maar bovenal...weet hoe een kind in elkaar steekt en hoe het denkt...kortom,hij of zij heeft een zeer uitgebreid,gedetailleerd verslag. De uitslag van de CITO is uiteindelijk de bevestiging van wat hij of zij al weet of als het aan de aandacht ontglipt is een manier om dat stukje erbij te trekken. Kortom, CITO was een lief, klein knuffeltje voor het onderwijzend team.
Deze week worden in groep 8 de CITO eindtoetsen afgenomen. De laatste paar jaren werd hier enorm veel aandacht aangegeven door de media en in mijn ogen vele malen groter opgeklopt dan wat het is. Uiteindelijk is het een meetmoment, een methode-onafhankelijke toets die achterhaalt of de kerndoelen gehaald zijn voor de verschillende vakgebieden na 8 jaar basisonderwijs. Niets meer en niets minder. De juffen en meesters hebben vanaf groep 1 de ontwikkeling bijgehouden middels een leerlingvolgsysteem (jawel,ook van CITO), houden eigen observaties,oudergesprekken en alles bij en na 8 jaar onderwijs...of elk CITOtoetsmoment...krijg je via het LVS de bevestiging van je eigen werk/inzicht of mocht je iets over het hoofd gezien hebben,dan word je erop geattendeerd.
Tot mijn stomme verbazing zie ik dat CITO omgetoverd is naar een absolute waarde,een die boven het oordeel van de school en ouders uitstijgt. Het meest absurde is, dat de vervolgscholen deze absolute waarde overnemen...de score van de CITO bepaalt of jij wordt toegelaten...of niet.
Halloooooo,schieten we niet enorm het doel voorbij??
Dus wat gebeurt er? In dat hele drukke werkschema van de kinderen, drukken we oefenboekjes van CITO. We trainen ze, zodat de toetsen beter gemaakt worden en we een hogere score hebben. We maken ze bewust van het belang van deze toets...je toekomst hangt er vanaf! Faalangst wordt gekweekt, stress slaat toe want ja...kinderen van 12 met symptomen van overspannenheid/burn out zijn er al (...) De 3 dagen van toetsen worden voorafgegaan met 2 weken CITO trainen, wat zal dat wonderen doen voor de eindresultaten en voor de spanningsboog van kinderen. Om goed voor de dag te komen,wachten we niet tot groep 8...nee,we oefenen al in groep 4...ZUCHT!
En dan is daar in de handen van mijn net 7 jarige dochter het oefenboekje...5 spellingstaken, elke taak bestaat uit 10 opgaven en elke opgave heeft 4 zinnen en in 1 zin is het woord niet goed geschreven. De opdracht is zo groot,dat het niet binnen de gegeven tijd af kan zijn. (Zie wedstrijdelement? Wie komt het verst?) Inderdaad...teleurstelling,ik heb het werk niet af mama, ik ben maar tot taak 4 (!) gekomen. Mijn Uppergup is een pittbull,die bijt zich vast in wat in haar ogen "moet" en dus...na het spelen maakt ze het af. Jij bent juf,he mam? Jij kan het nakijken,he mam? En daar zit mam...het monster dat CITO heet, te bedwingen aan de keukentafel om mijn dochter een plezier te doen terwijl ik me afvraag waar we in vredesnaam mee bezig zijn...
Ik houd van simpel...school is school, spelen is spelen en vrij is vrij.
Mag CITO weer dat kleine, bevestigende knuffeltje worden voor de school? Dat de juf en meester de bevestiging ziet van hun eigen inzet en beoordeling? Wat besproken wordt met de ouders en niet in het Jeugdjournaal? Mogen de kinderen zonder oefenen de CITO toets maken zodat er sprake is van een waarheidsgetrouw resultaat? Mag dat? Alsjeblieft? Dank je wel....
Jo
zondag 6 januari 2013
Jo en 2013
De laatste dag van de kerstvakantie. Morgen begint het gestructureerde leven weer met het leven op de klok,dagen ingedeeld in tijdblokjes,puzzelen hoe we de alledaagse handelingen zo efficient mogelijk inpassen.
Het nieuwe jaar voelt als een schoon blad, de eerste van een boekwerk waarvan ik nog geen idee heb wat voor woorden en tekeningen erop gaan verschijnen. Aan het einde van het oude jaar is het leuk terugbladeren, verbaasd over wat ik vergeten ben, wat is blijven hangen en hoeveel er eigenlijk in mijn simpele leventje is.
Met mij mijmeren velen mee... Op spontane momenten worden gesprekken aangegaan die voorbij het oppervlakkige gaan en die het gevoelsleven en gedachtengang tonen...leuk! Niet alleen om die ander beter te leren kennen, het fungeert voor mijzelf ook als een spiegel...hoe sta ik,waar sta ik en...sta ik überhaupt?
Als ongeveertiger is een lekker onderwerp "Is dit alles?" "Ben ik waar ik wezen wil?" "Wat wil ik uit het leven halen wat ik nu nog heb laten liggen?" Logisch eigenlijk...opleidingen zijn voltooid, carrieres opgebouwd, gezinnetjes gestart en het leven is min of meer in kannen kruiken...Halverwege het leven,er voor het gemak van uitgaande dat we "gewoon" gezond oud mogen worden...graag trouwens :)...de rest van het levenspad lijkt bekend terrein. Wij mogen zooo graag denken dat we de koers bepalen, terwijl we eigenlijk meedobberen op een levenszee...ik kan een beetje naar links of recht peddelen,wat harder of langzamer gaan,maar als er een storm opsteekt ben ik nergens en heb ik te volgen en te overleven.
Ik voel me af en toe een vreemde eend in de vijver...Ik ben namelijk eentje die niet met een kudde meeloopt....en er ook niet ver van af wijkt. Een plan of doel heb ik niet gehad,nooit gehad ook ...als kind wist ik niet wat ik wilde worden en nu weet ik nog steeds niet waar ik naar toe "werk". Ik leef in het moment,pak de dingen die op mijn pad komen aan en doe er op dat moment iets mee naar eer en geweten,zo goed als ik kan op dat moment. Ik heb altijd twijfel of ik het goed doe...of goed heb gedaan. Keuzes maak ik voor 85% met mijn gevoel...de overige 15% is mijn dunne vangnetje van verstand en ja...ik heb beste klappen gemaakt en ontvangen en hoe vervelend dat soms ook is -pfffffff!!!- dat zijn voor mij de momenten geweest om op mijn pad te komen en vooral te blijven.
Zo,weer genoeg diepgang en zieleroerselen....ik pak mijn pen en mijn kleurpotloden...ik ga een nieuw boekje vullen..2013...hier ben ik :)!
Jo
Het nieuwe jaar voelt als een schoon blad, de eerste van een boekwerk waarvan ik nog geen idee heb wat voor woorden en tekeningen erop gaan verschijnen. Aan het einde van het oude jaar is het leuk terugbladeren, verbaasd over wat ik vergeten ben, wat is blijven hangen en hoeveel er eigenlijk in mijn simpele leventje is.
Met mij mijmeren velen mee... Op spontane momenten worden gesprekken aangegaan die voorbij het oppervlakkige gaan en die het gevoelsleven en gedachtengang tonen...leuk! Niet alleen om die ander beter te leren kennen, het fungeert voor mijzelf ook als een spiegel...hoe sta ik,waar sta ik en...sta ik überhaupt?
Als ongeveertiger is een lekker onderwerp "Is dit alles?" "Ben ik waar ik wezen wil?" "Wat wil ik uit het leven halen wat ik nu nog heb laten liggen?" Logisch eigenlijk...opleidingen zijn voltooid, carrieres opgebouwd, gezinnetjes gestart en het leven is min of meer in kannen kruiken...Halverwege het leven,er voor het gemak van uitgaande dat we "gewoon" gezond oud mogen worden...graag trouwens :)...de rest van het levenspad lijkt bekend terrein. Wij mogen zooo graag denken dat we de koers bepalen, terwijl we eigenlijk meedobberen op een levenszee...ik kan een beetje naar links of recht peddelen,wat harder of langzamer gaan,maar als er een storm opsteekt ben ik nergens en heb ik te volgen en te overleven.
Ik voel me af en toe een vreemde eend in de vijver...Ik ben namelijk eentje die niet met een kudde meeloopt....en er ook niet ver van af wijkt. Een plan of doel heb ik niet gehad,nooit gehad ook ...als kind wist ik niet wat ik wilde worden en nu weet ik nog steeds niet waar ik naar toe "werk". Ik leef in het moment,pak de dingen die op mijn pad komen aan en doe er op dat moment iets mee naar eer en geweten,zo goed als ik kan op dat moment. Ik heb altijd twijfel of ik het goed doe...of goed heb gedaan. Keuzes maak ik voor 85% met mijn gevoel...de overige 15% is mijn dunne vangnetje van verstand en ja...ik heb beste klappen gemaakt en ontvangen en hoe vervelend dat soms ook is -pfffffff!!!- dat zijn voor mij de momenten geweest om op mijn pad te komen en vooral te blijven.
Zo,weer genoeg diepgang en zieleroerselen....ik pak mijn pen en mijn kleurpotloden...ik ga een nieuw boekje vullen..2013...hier ben ik :)!
Jo
Abonneren op:
Posts (Atom)