Vandaag was het Sinterklaasfeest van hubbies werk. Hij is net overgestapt van een heel klein bedrijfje naar een heel groot bedrijf en dit was voor mij de eerste kennismaking met zijn collega's en het bedrijf. Leuk spannend dus!
Een partycentrum in Zwolle, 's morgens vroeg in de dikke,dikke mist vertrokken. De eindlocatie is naast de lichtmis,kan niet missen! Wel in die dikke mist dus.... Op een parkeerplaats toch maar het adres in de handige TomTom ingetoetst nadat de bijdehante JoJo aan hubbie aanwees dat dat toch echt de lichtmis was waar we met 120 km. per uur aan voorbijsjeesden...
Geen hand voor ogen kunnen zien,vele smalle weggetjes getoetst aan het "keren op de weg-syndroom" vinden we de volgende parkeerplaats,die van het partycentrum. De Pieten staan bij de deur ons op te wachten met vrolijke vlaggetjes, de kinderen hangen aan mijn jurk en doen het nog net niet in hun broek. We zijn enorm op tijd want moeders de vrouw heeft een bloedhekel aan te laat komen, zeker als het gaat om een eerste indruk afgeven. Wel fijn dat we niet de allereersten zijn,want das ook weer niet wat. Koffie staat klaar, de pakjes drinken staan opgesteld in rijen van 6 en de mandjes met lekkere pepernoten,speculaas en strooigoed zijn goed gevuld. Tijd voor de inwendige mens...
De discopiet draait een lekker deuntje en de mensen druppelen binnen. Het gezin wat bij ons aan tafel schuift heeft een identiek verhaal over de locatie niet kunnen vinden,verkeerde afslagen,dikke mist en goed verstopt en ik verkneukel me over het feit dat sommige "problemen" zo heerlijk universeel zijn en tot schaterlach komt als het besproken wordt, lang leve de openheid!
De entertainment vangt aan...een goochelaar verzamelt de kinderen op de dansvloer en gaat van start. Onze Jut en Jul zoeken helemaal achterin steun bij elkaar en gaan op in de show. Halverwege krijgt de jongste -natuurlijk- een attribuut per ongeluk op haar hoofd geslingerd, wat de lachers van de zaal oproept maar ooowww...wat vindt ze dat lastig om mee om te gaan. The show must go on en dat doet zij ook...
Het moment supreme is daar...Sinterklaas komt eraan en is al bijna binnen!! Alle kinderen rennen naar voren, behalve die 2 die in tegenovergestelde richting zo ver mogelijk weg proberen te komen. De oudste klampt zich vast aan en achter mij (handig,zo'n grote moeder ) en de jongste springt met Tuttels in de hand op de arm bij papa (handig,zo'n sterke papa) en het feest kan los! De Hoofdpiet heeft ze in de gaten en probeert ze los te weken. Als ik toefluister dat ze de beste man heul spannend vinden, fluistert hij mij toe dat hij dat ook vond maar nu aan de Sint gewend is en het best een toffe gast is...okay,Piet met droge humor, I like!! Grinnikend volgen we de menigte vanaf de zijlijn en de meiden zitten heerlijk op afstand te kleuren met kleurplaten en stiften.
Tijd voor de kadootjes...de oudste kijkt verwilderd op "Heeft hij kadootjes mee??" en de tranen springen spontaan in haar ogen,moet dat?? Maar ja...wel een kadootje...dilemma...Vastgeklampt aan elkaar kunnen ze eerst de kunst afzien bij hun voorgangers en gelukkig kunnen ze samen naar de Sint toe want met dezelfde achternaam en dan ook nog eens uit hetzelfde gezin,pfoeii,meevallertje :)
Snel heen lopen,een handje geven,kadootje aannemen en weg...Laat de beste man nu net een praatje met ze beginnen. Hij weet van de liefde voor de paarden en dat de jongste aan streetdance doet.
De blik verandert bij Uppergup van "bangig" naar "kom maar op" want daar klopt natuurlijk he-le-maal niets van! Troelawupwup gaat niet met de eer van streetdance strijken,daar is zij toevallig van.
Haar zusje staat haar daadkrachtig bij,want het verhaal moet wel kloppen natuurlijk! Sint is ook niet gek en als hij zich samen met Piet herpakt en vertelt dat Troelawupwup zo snel kan zwemmen en enorm hard kan rennen,keert de rust terug bij de gezusters,alles is weer zoals het moet zijn en innig tevreden weten ze niet hoe snel ze weer naar hun ouders toe moeten gaan :)
Beide dames hebben een grote emmer met playmais gekregen en helemaal zelf de beste man ontmoet en hun dametje gestaan...ik werd er heel blij van. Vooral omdat ze zelf hun weg hebben gekozen en ze niet buigen voor wat de grote groep doet of verwacht. En daar..lieve meisjes,word ik heel blij van! Een mooier Sint Nicolaas cadeau hebben jullie mij niet kunnen geven!
Jo
zaterdag 24 november 2012
vrijdag 23 november 2012
Jo en ochtendritueel
Langzaam daalt het bewustzijn van buitenaf binnen...en dan *plof* is het binnen en zet de zintuigen en het hersenpannetje op scherp. Welke dag is het vandaag? Wat staat er op de planning? Bliksemsnel een prioriteitensausje eroverheen gooien en voila...het dagprogramma is daar.
Een kort momentje van nasoezen,luisteren naar hubbie in de badkamer en daar ga ik...voeten als eerste, ik volg op de automatische piloot. Bed opmaken, wasgoed in de wasmand,door naar de badkamer die nog behaaglijk warm is,douchen, water drinken, laatste restjes oude make-up verwijderen,nieuwe er op samen met een lekker luchtje en de haren in de plooi. Terug naar de overloop en voorzichtig de Doornroosjes wakker maken-die mij al gillend en springend tegemoet komen...ze hebben er weer zin in! De kleren aan,ondertussen het kroost tot stilte manend, de gordijnen opentrekken, ramen open -hallo frisse lucht- bestellingen opnemen voor het ontbijt en nadat de kids de instructies gehad hebben ("als de lange wijzer op de 6 staat wil ik dat je je kleren aan hebt en beneden aan tafel komt ontbijten") door naar beneden...
Vaatwasser leegpakken, schooltassen vullen met de avond ervoor klaargemaakte fruitbakjes en drinkbekers, schaaltje van Doerak vullen die hevig mauwend voor de deur nu echt weer naar binnen wil (volle 3 minuten buiten geweest het arme beest) ontbijtjes klaarmaken voor madam een en twee met elk hun eigen drinken, een yel naar boven doen dat het ontbijt klaar staat en dat het half acht is, roffelende voeten van de trap af,decibellen vullen de kamer en het kroost gaat aan tafel. Natuurlijk met commentaar op elkaar, het hoogste woord van alle bevindingen die een 5 en 6 jarige hebben en een voortdurend aan elkaar zitten en van tafel lopen. Ondertussen heb ik op de Ipad opgezocht wat ik mag eten van Sonja -heerlijk,even niet zelf nadenken en plannen- en halverwege hun ontbijt schuif ik aan met een uiterst gezond en gebalanceerd ontbijtje,mjummie. Tijdens de bereiding ben ik aan het pedagoochelen (goed eten,blijven zitten,niet gillen,wat lukt er niet,aan tafel blijven,nee...ook je drinken op drinken, korsten zijn gezond,je tankje moet goed gevuld zijn,etc.) tot explosie moment 1 daar is...Koppen dicht,eten,niet zeiken!Ren van hot naar her,heb nog geen hap gehad,mag ik ook even eten zonder om de 2 tellen antwoord te moeten geven op elke vraag/opmerking/gedrag wat jullie hebben???...gevolgd door relatieve rust...heerlijk...en weer door,spul zelf in de vaatwasser doen,nee,niet je zus erin, pak even de kruimeldief, niet met handen vol de klep opentrekken en als je klaar bent...naar boven tanden poetsen,jas en schoenen aan.
In het tumult wat plaats vindt in de badkamer maak ik de bedden van de meiden op,rolgordijntjes omhoog, ramen op een kier, wasmand naar boven,wasmachine aan zetten,weer terug naar beneden en onderwijl in opperste concentratie de decibellen aan het negeren,evenals het woordje "Mama" wat in een recordtempo minimaal 64 keer voorkomt in elke zin die uitgespuugd wordt. Met een kordate "hup opschieten het is nu toch echt al 8 uur...trek de jas aan en ga!" kan ik in het oog van de storm mijn eigen gebitje reinigen. Hierin worden nog zo'n 7 vragen gesteld die ik en niet goed hoor door het geluid van de elektrische tandenborstel en zij verstaan mijn gemrummelde,schuimbekkende antwoorden ook niet...2 dingen tegelijk blijft af en toe een beetje lastig... Stil blijven of negeren wordt nog niet zo goed opgepikt,wordt een itempje denk ik :) Met een diepe zucht daal ik de trap af,alwaar jut en jul kruipend in de clinch liggen met laarzen die niet dicht willen,jassen die juist open of dicht moeten,tassen die blijven staan waar ze staan en deuren die domweg niet open gaan...tenzij je dat zelf even doet.
Het spul rolt naar buiten en in het geval van deze morgen -ik was even van de gemakkelijke en ja ook een leuk autootje tegenwoordig- springen en juichen ze op de oprit (goeoeoeoeoedemorgen Dorp!) waarna ze met veel getrek en geduw over elkaar heen kruipende zich een weg in de auto banen. Gemakshalve neem ik de tassen maar mee,want om dit riedeltje met terugwerkende kracht nog eens te doen...liever niet :) Ik huppel mijn autootje in en met een spervuur van vragen allen beginnend met "waarom" van achter uit de auto tuf ik naar school. Bij school aangekomen duikt Uppergup met haar tas huppelend het plein op, maar vervolgt haar weg pas nadat we samen De Kus hebben gedaan..anders is onze dag niet lekker begonnen.
Met Troelawupwup door naar de kleuterafdeling,waar ik vele medemoeders en vaders tref met dezelfde tassen en binnenschoenen in de hand,het overbekende riedeltje op de automatische piloot afdraaien (ja doe je jas maar in de luizenzak,tas mee? Goed,gaan we kijken of de binnenschoenen aan of uit moeten,nee..helemaal zelf doen,ja ik wacht op je) en na wat gefriemel,geschuif en gedoe staat ook Troelawupwup klaar om de klas in te gaan.
Stoeltje zoeken,nors kijken want stiekem wel een beetje verlegen,nee De Kus is even Not Done,maar dat komt straks wel weer....een aai over de bol,een knuffel een knipoog en een tot straks en ik adem uit. Na vele gezellige "hoi hois" en "goedemorgen" en af en toe een snelle bijkletssessie met medeouder door naar huis. Missie geslaagd, kids in school en tevreden loop ik,in alle rust, richting auto en door naar huis....
Voordat hier eenzelfde ratrace verder gaat, plof ik neer voor even een rust momentje met het zwarte goud...de dag is weer begonnen,kom maar op ik heb er zin in!
Jo
Een kort momentje van nasoezen,luisteren naar hubbie in de badkamer en daar ga ik...voeten als eerste, ik volg op de automatische piloot. Bed opmaken, wasgoed in de wasmand,door naar de badkamer die nog behaaglijk warm is,douchen, water drinken, laatste restjes oude make-up verwijderen,nieuwe er op samen met een lekker luchtje en de haren in de plooi. Terug naar de overloop en voorzichtig de Doornroosjes wakker maken-die mij al gillend en springend tegemoet komen...ze hebben er weer zin in! De kleren aan,ondertussen het kroost tot stilte manend, de gordijnen opentrekken, ramen open -hallo frisse lucht- bestellingen opnemen voor het ontbijt en nadat de kids de instructies gehad hebben ("als de lange wijzer op de 6 staat wil ik dat je je kleren aan hebt en beneden aan tafel komt ontbijten") door naar beneden...
Vaatwasser leegpakken, schooltassen vullen met de avond ervoor klaargemaakte fruitbakjes en drinkbekers, schaaltje van Doerak vullen die hevig mauwend voor de deur nu echt weer naar binnen wil (volle 3 minuten buiten geweest het arme beest) ontbijtjes klaarmaken voor madam een en twee met elk hun eigen drinken, een yel naar boven doen dat het ontbijt klaar staat en dat het half acht is, roffelende voeten van de trap af,decibellen vullen de kamer en het kroost gaat aan tafel. Natuurlijk met commentaar op elkaar, het hoogste woord van alle bevindingen die een 5 en 6 jarige hebben en een voortdurend aan elkaar zitten en van tafel lopen. Ondertussen heb ik op de Ipad opgezocht wat ik mag eten van Sonja -heerlijk,even niet zelf nadenken en plannen- en halverwege hun ontbijt schuif ik aan met een uiterst gezond en gebalanceerd ontbijtje,mjummie. Tijdens de bereiding ben ik aan het pedagoochelen (goed eten,blijven zitten,niet gillen,wat lukt er niet,aan tafel blijven,nee...ook je drinken op drinken, korsten zijn gezond,je tankje moet goed gevuld zijn,etc.) tot explosie moment 1 daar is...Koppen dicht,eten,niet zeiken!Ren van hot naar her,heb nog geen hap gehad,mag ik ook even eten zonder om de 2 tellen antwoord te moeten geven op elke vraag/opmerking/gedrag wat jullie hebben???...gevolgd door relatieve rust...heerlijk...en weer door,spul zelf in de vaatwasser doen,nee,niet je zus erin, pak even de kruimeldief, niet met handen vol de klep opentrekken en als je klaar bent...naar boven tanden poetsen,jas en schoenen aan.
In het tumult wat plaats vindt in de badkamer maak ik de bedden van de meiden op,rolgordijntjes omhoog, ramen op een kier, wasmand naar boven,wasmachine aan zetten,weer terug naar beneden en onderwijl in opperste concentratie de decibellen aan het negeren,evenals het woordje "Mama" wat in een recordtempo minimaal 64 keer voorkomt in elke zin die uitgespuugd wordt. Met een kordate "hup opschieten het is nu toch echt al 8 uur...trek de jas aan en ga!" kan ik in het oog van de storm mijn eigen gebitje reinigen. Hierin worden nog zo'n 7 vragen gesteld die ik en niet goed hoor door het geluid van de elektrische tandenborstel en zij verstaan mijn gemrummelde,schuimbekkende antwoorden ook niet...2 dingen tegelijk blijft af en toe een beetje lastig... Stil blijven of negeren wordt nog niet zo goed opgepikt,wordt een itempje denk ik :) Met een diepe zucht daal ik de trap af,alwaar jut en jul kruipend in de clinch liggen met laarzen die niet dicht willen,jassen die juist open of dicht moeten,tassen die blijven staan waar ze staan en deuren die domweg niet open gaan...tenzij je dat zelf even doet.
Het spul rolt naar buiten en in het geval van deze morgen -ik was even van de gemakkelijke en ja ook een leuk autootje tegenwoordig- springen en juichen ze op de oprit (goeoeoeoeoedemorgen Dorp!) waarna ze met veel getrek en geduw over elkaar heen kruipende zich een weg in de auto banen. Gemakshalve neem ik de tassen maar mee,want om dit riedeltje met terugwerkende kracht nog eens te doen...liever niet :) Ik huppel mijn autootje in en met een spervuur van vragen allen beginnend met "waarom" van achter uit de auto tuf ik naar school. Bij school aangekomen duikt Uppergup met haar tas huppelend het plein op, maar vervolgt haar weg pas nadat we samen De Kus hebben gedaan..anders is onze dag niet lekker begonnen.
Met Troelawupwup door naar de kleuterafdeling,waar ik vele medemoeders en vaders tref met dezelfde tassen en binnenschoenen in de hand,het overbekende riedeltje op de automatische piloot afdraaien (ja doe je jas maar in de luizenzak,tas mee? Goed,gaan we kijken of de binnenschoenen aan of uit moeten,nee..helemaal zelf doen,ja ik wacht op je) en na wat gefriemel,geschuif en gedoe staat ook Troelawupwup klaar om de klas in te gaan.
Stoeltje zoeken,nors kijken want stiekem wel een beetje verlegen,nee De Kus is even Not Done,maar dat komt straks wel weer....een aai over de bol,een knuffel een knipoog en een tot straks en ik adem uit. Na vele gezellige "hoi hois" en "goedemorgen" en af en toe een snelle bijkletssessie met medeouder door naar huis. Missie geslaagd, kids in school en tevreden loop ik,in alle rust, richting auto en door naar huis....
Voordat hier eenzelfde ratrace verder gaat, plof ik neer voor even een rust momentje met het zwarte goud...de dag is weer begonnen,kom maar op ik heb er zin in!
Jo
zaterdag 17 november 2012
Jo en Sinterklaas
Vandaag is de dag der dagen, de grote kindervriend uit Spanje komt vandaag aan met zijn pakjesboot 12. Eerst op televisie de intocht bekijken, dan het dorp in om hem in het echt te zien en vanavond de langverwachte schoen zetten. Wat een feest,wat een feest! Op school is de afgelopen week elke dag gekeken naar het Sinterklaasjournaal, thuis als het enigszins kan ook en door naar de extra internetuitzending want stel je voor dat je belangrijke info mist. Alle vragen worden te pas en te onpas op ons afgevuurd om logica in een onlogisch verhaal aan te brengen...en daar zit het hem nou juist in.
Ik heb zo'n verschrikkelijke hekel aan liegen en bedriegen,geheimen hebben en lulverhalen ophangen. Aangezien dit een volksfeest is en wij met zijn allen dit vieren (gezin,familie,school,werk,tout Nederland)is het not done om er niet aan mee te doen...zelfs onmogelijk. En ja,toen ze heel klein waren,was het wel grappig en een mooie manier om met de familie een feestje te vieren. Vanaf de tijd dat de oudste naar school gaat, groeide mijn weerstand. Helemaal toen ik de weerslag op beide gupjes zag. De oudste gaat haar 3e Sintviering tegemoet op school,de jongste de tweede keer. Spanning hoort erbij...als het leuk en gezond is.
Sinds vorig jaar zie ik geen leuke spanning meer. De dames hadden last van boze dromen, waren bang dat op het moment zij gaan slapen,er dingen gebeuren in hun slaapkamer of in hun huis. Doodeng...wij een lulverhaal ophangen dat we de deur voor ze opendoen,maar de sjeu van vertellen gaat er dan hard af kan ik je vertellen. Gespitst op hun gedrag om vooral niet stout te zijn en als het wel gebeurde...het zijn godzijdank kinderen...helemaal zenuwachtig dat de Sint boos zou zijn of ze mee zou nemen,met tranen in de ogen.
Dit jaar zie ik hetzelfde gebeuren. In plaats van een vermindering van spanning -ze zijn immers weer een jaartje ouder en sterker- neemt het toe...Uppergup heeft voor Sint Maarten een inventarisatie gehad wat de leerlingen gaan doen in de klas voor de Sint als hij op 4 december een bezoekje komt brengen. Een koprol noemde ze dapper,iets wat ze kan,njente problemo...ware het niet dat ze nu al buikpijn heeft om zo dicht bij de goedheiligman in de buurt te zijn en heeft het dagelijks over "De Koprol". Troelawupwup kijkt benauwd om zich heen, ze heeft het idee dat ze continue bekeken en afgeluisterd wordt en wordt onzeker over wat ze nu wel of niet mag. Needless to say dat dat een kort lontje met zich meebrengt en vele tranen. Het piepende vraagje "of ze dan ook bij ons binnenkomen" met het kleine lichaampje ineengedoken is wederom gesteld...en dat doet zeer!
Het is niet alleen kommer en kwel, het Sinterklaasjournaal is top, weten dat er straks kadootjes voor ze zijn natuurlijk geweldig,pepernoten bakken en eten,helemaal goed en straks zitten we saampjes voor de tv...hoe gezellig. Troelawupwup was in een ding zeer stellig..."Gaan jullie maar samen het dorp in om Sinterklaas te kijken,ik blijf wel thuis" Bij navraag geeft ze aan dat ze de goedheiligman "heel erg spannend vindt" zelfs zo spannend dat ze bereid is om alleen thuis te blijven, terwijl ze er een enorme hekel aan heeft om alleen te zijn...
De oudste heeft her en der kritische vragen gesteld en dat verrekte kwartje wil maar niet vallen,zucht!
Ik heb er een stapje bovenop gedaan en tot 2 keer toe een gesprek erop aan laten sturen dat ze zelf tot de ontdekking kwam dat het niet kan. Het bord voor haar hoofd is nog niet verdwenen.
Voor mij is de maat vol, het is potjes en doosjes een kinderfeest van kadootjes en gezelligheid, geen stressfactor wie het eerst en burnout te pakken heeft! Hubbie is nog niet helemaal om, ik wel...wat mij betreft trekken we de stekker eruit en vertellen we beide hoe de vork in de steel zit. Met ingebouwde garantie van kadootjes in december (tja,we zijn niet gek ;) )met de Kerst...want,o ja, Uppergup is ook gewoon nog even jarig, precies een week voor de Sint. Hoeveel stuiterspanning kun je hebben?
Ik ben heel benieuwd naar de mening van jou...wel of niet zeggen,wel of niet voor 5 december benoemen. Ik zadel ze daarmee natuurlijk wel op met een ander lastig iets...geheimhouding...
Jo
Ik heb zo'n verschrikkelijke hekel aan liegen en bedriegen,geheimen hebben en lulverhalen ophangen. Aangezien dit een volksfeest is en wij met zijn allen dit vieren (gezin,familie,school,werk,tout Nederland)is het not done om er niet aan mee te doen...zelfs onmogelijk. En ja,toen ze heel klein waren,was het wel grappig en een mooie manier om met de familie een feestje te vieren. Vanaf de tijd dat de oudste naar school gaat, groeide mijn weerstand. Helemaal toen ik de weerslag op beide gupjes zag. De oudste gaat haar 3e Sintviering tegemoet op school,de jongste de tweede keer. Spanning hoort erbij...als het leuk en gezond is.
Sinds vorig jaar zie ik geen leuke spanning meer. De dames hadden last van boze dromen, waren bang dat op het moment zij gaan slapen,er dingen gebeuren in hun slaapkamer of in hun huis. Doodeng...wij een lulverhaal ophangen dat we de deur voor ze opendoen,maar de sjeu van vertellen gaat er dan hard af kan ik je vertellen. Gespitst op hun gedrag om vooral niet stout te zijn en als het wel gebeurde...het zijn godzijdank kinderen...helemaal zenuwachtig dat de Sint boos zou zijn of ze mee zou nemen,met tranen in de ogen.
Dit jaar zie ik hetzelfde gebeuren. In plaats van een vermindering van spanning -ze zijn immers weer een jaartje ouder en sterker- neemt het toe...Uppergup heeft voor Sint Maarten een inventarisatie gehad wat de leerlingen gaan doen in de klas voor de Sint als hij op 4 december een bezoekje komt brengen. Een koprol noemde ze dapper,iets wat ze kan,njente problemo...ware het niet dat ze nu al buikpijn heeft om zo dicht bij de goedheiligman in de buurt te zijn en heeft het dagelijks over "De Koprol". Troelawupwup kijkt benauwd om zich heen, ze heeft het idee dat ze continue bekeken en afgeluisterd wordt en wordt onzeker over wat ze nu wel of niet mag. Needless to say dat dat een kort lontje met zich meebrengt en vele tranen. Het piepende vraagje "of ze dan ook bij ons binnenkomen" met het kleine lichaampje ineengedoken is wederom gesteld...en dat doet zeer!
Het is niet alleen kommer en kwel, het Sinterklaasjournaal is top, weten dat er straks kadootjes voor ze zijn natuurlijk geweldig,pepernoten bakken en eten,helemaal goed en straks zitten we saampjes voor de tv...hoe gezellig. Troelawupwup was in een ding zeer stellig..."Gaan jullie maar samen het dorp in om Sinterklaas te kijken,ik blijf wel thuis" Bij navraag geeft ze aan dat ze de goedheiligman "heel erg spannend vindt" zelfs zo spannend dat ze bereid is om alleen thuis te blijven, terwijl ze er een enorme hekel aan heeft om alleen te zijn...
De oudste heeft her en der kritische vragen gesteld en dat verrekte kwartje wil maar niet vallen,zucht!
Ik heb er een stapje bovenop gedaan en tot 2 keer toe een gesprek erop aan laten sturen dat ze zelf tot de ontdekking kwam dat het niet kan. Het bord voor haar hoofd is nog niet verdwenen.
Voor mij is de maat vol, het is potjes en doosjes een kinderfeest van kadootjes en gezelligheid, geen stressfactor wie het eerst en burnout te pakken heeft! Hubbie is nog niet helemaal om, ik wel...wat mij betreft trekken we de stekker eruit en vertellen we beide hoe de vork in de steel zit. Met ingebouwde garantie van kadootjes in december (tja,we zijn niet gek ;) )met de Kerst...want,o ja, Uppergup is ook gewoon nog even jarig, precies een week voor de Sint. Hoeveel stuiterspanning kun je hebben?
Ik ben heel benieuwd naar de mening van jou...wel of niet zeggen,wel of niet voor 5 december benoemen. Ik zadel ze daarmee natuurlijk wel op met een ander lastig iets...geheimhouding...
Jo
vrijdag 16 november 2012
Jo en tijd
De tijd is een raar iets. Ongrijpbaar,vluchtig,aanwezig en onpeilbaar terwijl het een vaststaand gegeven is...raar toch?
Als kind zijnde wilde ik wel heel graag aan de wijzers van een klok gaan hangen om de tijd sneller te laten lopen. Dan was ik sneller jarig, kon ik eerder op schoolreisje,op naar de decembercadeau's want het wachten op al die leuke dingen duurde....zo....vre-se-lijk....lahahahaaaaaaaang. En dan de verjaardagen, ik had soms het gevoel dat mijn jaar een hondenjaar duurde. In dezelfde periode had ik al lang en breed 7x jarig kunnen zijn!Het duurde een eeuwigheid voordat ik 16 werd,eindelijk op mijn zwarte Puch Maxi crossen, toen duurde het weer 20 jaar voordat ik op mijn 17e met de theorie kon beginnen en na 5 jaar met de rijlessen op mijn 18e verjaardag kon starten. Wat een tartende tijd is dat,als je iets zo graag wilt en het maar niet opschiet....karretje de berg opduwen.
In mijn werk wilde ik wel een pauzeknop op de klok of een kaboutertje inbouwen die af en toe de wijzers juist terugduwde. Ik had in elk uur ongeveer 10 minuten te kort om het werk netjes en op die manier af te krijgen zoals ik dat graag zag. Meerdere bordjes tegelijkertijd draaiende houden in de lucht,zelf ertussendoor rennend bijna geen adempauze om eens echt te genieten van wat er allemaal gebeurt...rennende de berg af achter het karretje aan!
Met de komst van Uppergup en Troelawupwup in anderhalfjaar tijd hebben we er bewust voor gekozen dat ik thuis zou zijn. Met 2 jonge handenbindertjes kom je sowieso niet in rustig vaarwater te dobberen...ik zie dat meer als een kajaktochtje op een wild kolkende rivier...je gaat en zie maar hoe. Ontzettend veel lol en plezier,geradbraakt tot en met en met een enorme voldoening.
De beide dames gaan nu naar school,rustiger vaarwater? Tijd voor mijzelf? De klok is wederom ongenadig aanwezig. Halen,brengen,brengen,halen,van A naar B en weer terug. Tussen de vastliggende tijden heb ik tijd voor mijzelf...maar daar had ik meer van verwacht dan dat de praktijk opleverde :). Soms ben ik op zoek naar dat kaboutertje die even de wijzers op dezelfde plek houdt. Dan kan ik dat ene boek uitlezen, rustig en vaker (!)aan mijn blog werken, langer om de eettafel heen rennen om tikkertje te doen met de meiden, samen te tekenen en te kleuren en dan ineens de tijd bevriezen...achteroverleunen en zien voor wie ze nu al echt zijn. Dames in de dop, beseffend dat de schattige baby,dreumes,peuter,kleuter nu echt aan het verdwijnen is...Het lichtflitsmoment dat ze leuk opdrogen en elke tijd hun goed en mooi staat en wat een verschrikkelijke bofkont ik ben dat ik dat van zo dichtbij en intens mag meemaken.
Er zit al aardig wat tijd in mijn verleden en ik ben zeker van plan om nog heel wat tijd in het nu en de toekomst te stoppen...als er een deurtje in de tijd zou zijn,zou ik dan terugstappen? Nope,been there and done that! Zou ik het deurtje gebruiken om vooruit te stappen? Neuh,alle verrassingen weg.Ik ben veel te nieuwsgierig wat er nog komen gaat, met alle kadootjes en tegenslagjes die het leven nu eenmaal in petto heeft.
Time flys when your having fun...nou,dan zit dat bij mij wel snor. De tijd vliegt...echt :)!
Jo
Als kind zijnde wilde ik wel heel graag aan de wijzers van een klok gaan hangen om de tijd sneller te laten lopen. Dan was ik sneller jarig, kon ik eerder op schoolreisje,op naar de decembercadeau's want het wachten op al die leuke dingen duurde....zo....vre-se-lijk....lahahahaaaaaaaang. En dan de verjaardagen, ik had soms het gevoel dat mijn jaar een hondenjaar duurde. In dezelfde periode had ik al lang en breed 7x jarig kunnen zijn!Het duurde een eeuwigheid voordat ik 16 werd,eindelijk op mijn zwarte Puch Maxi crossen, toen duurde het weer 20 jaar voordat ik op mijn 17e met de theorie kon beginnen en na 5 jaar met de rijlessen op mijn 18e verjaardag kon starten. Wat een tartende tijd is dat,als je iets zo graag wilt en het maar niet opschiet....karretje de berg opduwen.
In mijn werk wilde ik wel een pauzeknop op de klok of een kaboutertje inbouwen die af en toe de wijzers juist terugduwde. Ik had in elk uur ongeveer 10 minuten te kort om het werk netjes en op die manier af te krijgen zoals ik dat graag zag. Meerdere bordjes tegelijkertijd draaiende houden in de lucht,zelf ertussendoor rennend bijna geen adempauze om eens echt te genieten van wat er allemaal gebeurt...rennende de berg af achter het karretje aan!
Met de komst van Uppergup en Troelawupwup in anderhalfjaar tijd hebben we er bewust voor gekozen dat ik thuis zou zijn. Met 2 jonge handenbindertjes kom je sowieso niet in rustig vaarwater te dobberen...ik zie dat meer als een kajaktochtje op een wild kolkende rivier...je gaat en zie maar hoe. Ontzettend veel lol en plezier,geradbraakt tot en met en met een enorme voldoening.
De beide dames gaan nu naar school,rustiger vaarwater? Tijd voor mijzelf? De klok is wederom ongenadig aanwezig. Halen,brengen,brengen,halen,van A naar B en weer terug. Tussen de vastliggende tijden heb ik tijd voor mijzelf...maar daar had ik meer van verwacht dan dat de praktijk opleverde :). Soms ben ik op zoek naar dat kaboutertje die even de wijzers op dezelfde plek houdt. Dan kan ik dat ene boek uitlezen, rustig en vaker (!)aan mijn blog werken, langer om de eettafel heen rennen om tikkertje te doen met de meiden, samen te tekenen en te kleuren en dan ineens de tijd bevriezen...achteroverleunen en zien voor wie ze nu al echt zijn. Dames in de dop, beseffend dat de schattige baby,dreumes,peuter,kleuter nu echt aan het verdwijnen is...Het lichtflitsmoment dat ze leuk opdrogen en elke tijd hun goed en mooi staat en wat een verschrikkelijke bofkont ik ben dat ik dat van zo dichtbij en intens mag meemaken.
Er zit al aardig wat tijd in mijn verleden en ik ben zeker van plan om nog heel wat tijd in het nu en de toekomst te stoppen...als er een deurtje in de tijd zou zijn,zou ik dan terugstappen? Nope,been there and done that! Zou ik het deurtje gebruiken om vooruit te stappen? Neuh,alle verrassingen weg.Ik ben veel te nieuwsgierig wat er nog komen gaat, met alle kadootjes en tegenslagjes die het leven nu eenmaal in petto heeft.
Time flys when your having fun...nou,dan zit dat bij mij wel snor. De tijd vliegt...echt :)!
Jo
vrijdag 9 november 2012
Jo en dieptepunt
Ik houd van positiviteit, de juiste energie, de goede balans en boven alles de harmonie...
Aangezien ik met beide beentjes stevig op de grond sta, realiseer ik me dat dit een pittige lat is om te halen.Ik ben slechts een radertje binnen het grotere geheel. Als een radertje het niet doet,staat de hele machine stil...het ene radertje heeft powerrrrrrrr. Daar doe ik het voor :)
Zo geniet ik van het ene en schrik ik enorm van het andere. Geen mens is gelijk, gelukkig niet en ieder denkt en reageert op zijn of haar eigen manier en dat is goed...met de juiste energie,goede balans en het liefst in harmonie is dat geweldig. Hoe triest is het dan om te lezen dat een 20 jarige jongen, Tim Ribberink, een einde aan zijn leven maakt. Zoveel gepest dat hij de zin in het leven niet meer zag. Hartverscheurend, helemaal voor zijn ouders die hun enige kind verliezen. Erger dan dit kan het volgens mij niet worden.
De Metro plaatst donderdag een column van Luuk Koelman. Hij bedacht een open brief aan de moeder van Tim, zogenaamd geschreven door Mariska Orban-de Haas, de hoofdredactrice van het Katholiek Nieuwsblad. Bij het lezen van de column op donderdag, werd ik koud...een vingerwijzende en verwijtende brief aan rouwende ouders waarin benadrukt werd dat de zoon niet een goede opvoeding heeft gekregen, hij met het verkeerde speelgoed heeft gespeeld, de ouders hadden moeten en kunnen ingrijpen,het homo-zijn verkeerd en ziek is, dat het beter is dat de zoon dood is dan verder te leven met de schande van zijn zijn en de manier waarop Tim uit het leven is gestapt,eveneens een zonde is.
Natuurlijk is de column verwijderd....de Metro was verbijsterd over de reacties wat het opriep (...)
Vandaag worden de excuses aangeboden door de Metro. Koelman reageert in de krant door te benoemen dat hij de standpunten van Mariska aaneengeschakeld gebundeld heeft in de vorm van een open brief, om aan te tonen wat Mariska werkelijk doet:homo's pesten, buitensluiten en de mogelijke gevolgen ervan. Verder begrijpt Luuk Koelman dat de ouders op dit moment geen behoefte hebben aan satire. Eigenlijk had hij nog even moeten wachten,daar heeft hij spijt van...
Hoe triest...zelfs bij het excuus maken legt meneer Koelman de verantwoordelijkheid neer bij de redactrice van het Katholiek Nieuwsblad ("het zijn niet mijn standpunten"), de ouders van Tim ("ze hebben op dit moment geen behoefte aan satire") en de Metro (te vroeg gepubliceerd).
Jij bedenkt het stuk, jouw vingers bewerken het toetsenbord, jij levert het aan bij de redactie van de Metro, hoogstwaarschijnlijk leg je uit waarom je dit zo geschreven hebt aan de eindredacteur die het bijzonder genoeg publicatiewaardig vindt en met geen woord rep je over je eigen verantwoordelijkheid en je eigen pestgedrag...hoe dik is jouw bord voor jouw hoofd?
Het is gemakkelijk om een ander na te trappen als die op de grond ligt, overwinning verzekerd. Het kost meer moeite en inzet om de ander omhoog te helpen en op de benen te krijgen,zonder gegarandeerd eigen gewin. Ik weet waar ik voor sta en ga...ik hoop jij ook ;)
Jo
Aangezien ik met beide beentjes stevig op de grond sta, realiseer ik me dat dit een pittige lat is om te halen.Ik ben slechts een radertje binnen het grotere geheel. Als een radertje het niet doet,staat de hele machine stil...het ene radertje heeft powerrrrrrrr. Daar doe ik het voor :)
Zo geniet ik van het ene en schrik ik enorm van het andere. Geen mens is gelijk, gelukkig niet en ieder denkt en reageert op zijn of haar eigen manier en dat is goed...met de juiste energie,goede balans en het liefst in harmonie is dat geweldig. Hoe triest is het dan om te lezen dat een 20 jarige jongen, Tim Ribberink, een einde aan zijn leven maakt. Zoveel gepest dat hij de zin in het leven niet meer zag. Hartverscheurend, helemaal voor zijn ouders die hun enige kind verliezen. Erger dan dit kan het volgens mij niet worden.
De Metro plaatst donderdag een column van Luuk Koelman. Hij bedacht een open brief aan de moeder van Tim, zogenaamd geschreven door Mariska Orban-de Haas, de hoofdredactrice van het Katholiek Nieuwsblad. Bij het lezen van de column op donderdag, werd ik koud...een vingerwijzende en verwijtende brief aan rouwende ouders waarin benadrukt werd dat de zoon niet een goede opvoeding heeft gekregen, hij met het verkeerde speelgoed heeft gespeeld, de ouders hadden moeten en kunnen ingrijpen,het homo-zijn verkeerd en ziek is, dat het beter is dat de zoon dood is dan verder te leven met de schande van zijn zijn en de manier waarop Tim uit het leven is gestapt,eveneens een zonde is.
Natuurlijk is de column verwijderd....de Metro was verbijsterd over de reacties wat het opriep (...)
Vandaag worden de excuses aangeboden door de Metro. Koelman reageert in de krant door te benoemen dat hij de standpunten van Mariska aaneengeschakeld gebundeld heeft in de vorm van een open brief, om aan te tonen wat Mariska werkelijk doet:homo's pesten, buitensluiten en de mogelijke gevolgen ervan. Verder begrijpt Luuk Koelman dat de ouders op dit moment geen behoefte hebben aan satire. Eigenlijk had hij nog even moeten wachten,daar heeft hij spijt van...
Hoe triest...zelfs bij het excuus maken legt meneer Koelman de verantwoordelijkheid neer bij de redactrice van het Katholiek Nieuwsblad ("het zijn niet mijn standpunten"), de ouders van Tim ("ze hebben op dit moment geen behoefte aan satire") en de Metro (te vroeg gepubliceerd).
Jij bedenkt het stuk, jouw vingers bewerken het toetsenbord, jij levert het aan bij de redactie van de Metro, hoogstwaarschijnlijk leg je uit waarom je dit zo geschreven hebt aan de eindredacteur die het bijzonder genoeg publicatiewaardig vindt en met geen woord rep je over je eigen verantwoordelijkheid en je eigen pestgedrag...hoe dik is jouw bord voor jouw hoofd?
Het is gemakkelijk om een ander na te trappen als die op de grond ligt, overwinning verzekerd. Het kost meer moeite en inzet om de ander omhoog te helpen en op de benen te krijgen,zonder gegarandeerd eigen gewin. Ik weet waar ik voor sta en ga...ik hoop jij ook ;)
Jo
zaterdag 3 november 2012
Jo en diepgang
...You can't live a positive life with a negative mind...
Ik kwam deze one-liner gister tegen op mijn netvlies en ik vind hem te sterk en te krachtig om het niet met jou te delen.
Het is heel simpel en toch niet eenvoudig. Het is makkelijk te doen en moeilijk uit te voeren.
Het kost geen cent en je bent rijk. En met een beetje geluk,besmet je iemand anders ermee.
Jo
Ik kwam deze one-liner gister tegen op mijn netvlies en ik vind hem te sterk en te krachtig om het niet met jou te delen.
Het is heel simpel en toch niet eenvoudig. Het is makkelijk te doen en moeilijk uit te voeren.
Het kost geen cent en je bent rijk. En met een beetje geluk,besmet je iemand anders ermee.
Jo
vrijdag 2 november 2012
Jo en de broek
Gelukzalig plof ik neer met mijn kopje koffie en plak ontbijtkoek met -doe eens gek- een beetje boter erop. Het is mijn feestje!
Deze week heb ik vanuit meerdere kanten -terechte- kritiek gehad dat mijn kleding echt niet meer kan. Natuurlijk zitten mijn broeken wijder, een mooie reminder dat het Sonja Bakkeren na ik weet niet hoeveel mislukte pogingen eindelijk aanslaat! Het glijdt niet van mijn lichaam af, binnen doe ik een mooie riem om als bliksemafleider en buiten draag ik een jas. Aangezien er twee snelgroeiende kindertjes rondhuppelen die door hun kleding racen en hubbie-lief representatief richting werk gaat,ligt mijn aandachtspunt vooral daar. Voor mijzelf vind ik dat van minder belang, voor opruimen en poetsen hoef ik niet de mooiste en nieuwste outfits te dragen :)
Ik vond op zolder een broek terug die ik bijna 5 jaar niet meer aan kon. Liggend was het hangen en wurgen,staand was er ontploffingsgevaar van knoop en rits...zou die dan nu...? Heel voorzichtig, ik ben toch een beetje huiverig voor de teleurstelling en bevestiging van "je bent nog te dik",voetje voor voetje erin geschoven en hij past! In een vloeiende lijn ging de knoop en rits dicht,geen rilletjes of zwembanden of spanning op de naden,gewoon goed...wat een opluchting en opsteker,dat heeft mij veel goeds gedaan. Ik zag meteen het verschil met de wijdere kleding die ik aanhad deze week en tja...de kritiek was echt terecht! Time to shop,ik ben over mijn eigen opgelegde drempeltje heen :)
Kinderen naar school,laatste boodschapjes doen en daar ga ik! Op naar de winkel en heerlijk snuffelen. Zo fijn als ik mezelf het groene licht geef, anders blijft mijn schuldgevoel te veel knagen,raar maar waar. Ik zie de meest stoere,hippe broeken en met mijn oude/nieuwe broek aan ben ik overmoedig en neem ze mee het hokje in. Aaaaa,confrontatietime...ze passen niet...slik,zie je wel,toch nog te...De verlossende woorden komen van de verkoopster "Joh,die vallen zo vreselijk klein,die heb ik 2 maten groter moeten nemen dan dat ik normaal gesproken draag!" Verkoperspraatje of...? Wat zoek je,wat vind je leuk en hop,hop,hop...daar komen al die leuke modelletjes tevoorschijn die ik dus nooit zelf vind in de rekken,hoe kan dat toch?? In ieder geval, nieuwe ronde,nieuwe kansen en wat blijkt? Jo draagt gewoon maatje 44! En het mooiste komt nog...tijdens al het passen en doen hoor ik de verkoopster zeggen "Je neigt naar maatje 42,het past nog net niet" Wat? Nee,echt.....WAT? Dat meen je! Ik trek een rode broek aan met waxlaag en jawel...die moet een maat kleiner. Het bewijs is daar...ik heb IN de winkel,IN de nieuwste collectie,IN maatje 42 gestaan...en dat heb ik 2x gedaan omdat ik het niet wilde en kon geloven! En om nog een keer naar de metamorfose te kijken,dat ook ja :) Vervolgens heb ik die broek niet meegenomen want je bent praktisch of niet....Leuk zo'n rode lederlooklike skinnybroek,niet echt warm,wel duur,geen vingerknipgevoel (mijn graadmeter)...gelukkig heb ik wel het vingerknipgevoel bij mijn nieuwe zwarte broek (ja,ik weet het,veilig maar ik blijf een zwak voor zwart houden,excuses) met glim...dat dan weer wel. Ik vind het gaaf als er iets is wat net even anders is of niet gelijk opvalt.
Op wolkjes terug naar huis, gevoelsmatig vele malen lichter dan toen ik van huis wegging. Op naar de koffie, op naar het plakje ontbijtkoek,wat me nu toelacht en diep genieten van dit moment.
Achter in mijn hoofd hoor ik mijn mantra...Don't just do it,get it done! En met een dikke,vette glimlach neem ik een slok van mijn zwarte goud...Yes, I can!
Jo
Deze week heb ik vanuit meerdere kanten -terechte- kritiek gehad dat mijn kleding echt niet meer kan. Natuurlijk zitten mijn broeken wijder, een mooie reminder dat het Sonja Bakkeren na ik weet niet hoeveel mislukte pogingen eindelijk aanslaat! Het glijdt niet van mijn lichaam af, binnen doe ik een mooie riem om als bliksemafleider en buiten draag ik een jas. Aangezien er twee snelgroeiende kindertjes rondhuppelen die door hun kleding racen en hubbie-lief representatief richting werk gaat,ligt mijn aandachtspunt vooral daar. Voor mijzelf vind ik dat van minder belang, voor opruimen en poetsen hoef ik niet de mooiste en nieuwste outfits te dragen :)
Ik vond op zolder een broek terug die ik bijna 5 jaar niet meer aan kon. Liggend was het hangen en wurgen,staand was er ontploffingsgevaar van knoop en rits...zou die dan nu...? Heel voorzichtig, ik ben toch een beetje huiverig voor de teleurstelling en bevestiging van "je bent nog te dik",voetje voor voetje erin geschoven en hij past! In een vloeiende lijn ging de knoop en rits dicht,geen rilletjes of zwembanden of spanning op de naden,gewoon goed...wat een opluchting en opsteker,dat heeft mij veel goeds gedaan. Ik zag meteen het verschil met de wijdere kleding die ik aanhad deze week en tja...de kritiek was echt terecht! Time to shop,ik ben over mijn eigen opgelegde drempeltje heen :)
Kinderen naar school,laatste boodschapjes doen en daar ga ik! Op naar de winkel en heerlijk snuffelen. Zo fijn als ik mezelf het groene licht geef, anders blijft mijn schuldgevoel te veel knagen,raar maar waar. Ik zie de meest stoere,hippe broeken en met mijn oude/nieuwe broek aan ben ik overmoedig en neem ze mee het hokje in. Aaaaa,confrontatietime...ze passen niet...slik,zie je wel,toch nog te...De verlossende woorden komen van de verkoopster "Joh,die vallen zo vreselijk klein,die heb ik 2 maten groter moeten nemen dan dat ik normaal gesproken draag!" Verkoperspraatje of...? Wat zoek je,wat vind je leuk en hop,hop,hop...daar komen al die leuke modelletjes tevoorschijn die ik dus nooit zelf vind in de rekken,hoe kan dat toch?? In ieder geval, nieuwe ronde,nieuwe kansen en wat blijkt? Jo draagt gewoon maatje 44! En het mooiste komt nog...tijdens al het passen en doen hoor ik de verkoopster zeggen "Je neigt naar maatje 42,het past nog net niet" Wat? Nee,echt.....WAT? Dat meen je! Ik trek een rode broek aan met waxlaag en jawel...die moet een maat kleiner. Het bewijs is daar...ik heb IN de winkel,IN de nieuwste collectie,IN maatje 42 gestaan...en dat heb ik 2x gedaan omdat ik het niet wilde en kon geloven! En om nog een keer naar de metamorfose te kijken,dat ook ja :) Vervolgens heb ik die broek niet meegenomen want je bent praktisch of niet....Leuk zo'n rode lederlooklike skinnybroek,niet echt warm,wel duur,geen vingerknipgevoel (mijn graadmeter)...gelukkig heb ik wel het vingerknipgevoel bij mijn nieuwe zwarte broek (ja,ik weet het,veilig maar ik blijf een zwak voor zwart houden,excuses) met glim...dat dan weer wel. Ik vind het gaaf als er iets is wat net even anders is of niet gelijk opvalt.
Op wolkjes terug naar huis, gevoelsmatig vele malen lichter dan toen ik van huis wegging. Op naar de koffie, op naar het plakje ontbijtkoek,wat me nu toelacht en diep genieten van dit moment.
Achter in mijn hoofd hoor ik mijn mantra...Don't just do it,get it done! En met een dikke,vette glimlach neem ik een slok van mijn zwarte goud...Yes, I can!
Jo
Abonneren op:
Posts (Atom)