Ik zoek een ring... hoeft niet groot te zijn, ook niet al te klein.
Wat ik ermee wil doen? Heel simpel, ik heb een handdoek en als ik die daar in gooi, ben ik klaar!
Wat? Opgeven? Jo? Jootje?
Bijna wel...dit is zo onbeschrijfelijk frustrerend en confronterend en tergend...
Vanmorgen in mijn enthousiasme mijn draak beklommen, ik zag het helemaal zitten!
Fantastische resulaten bij boerderijdinnetje (-5.5 kilo,jawel!), complimenten van mijn fysio voor mijn inzet en behaalde resultaten, tijdens familie-etentje mocht ik positieve woorden in ontvangst nemen over mijn lijn en looks, ik straalde...kortom,het kwartje is gevallen:mijn lichaam snapt het nu vast ook :)
Ik zet de weegschaal klaar, twijfel nog en denk "Wat maakt het uit? Het is zoals het is."
Een zin die makkelijk gezegd kan worden totdat je de info krijgt die je gevoelsmatig onderuit zwiept.
Gewoon 100.7 kilo, ik ben weer (!) zwaarder.
Ik focus mij een kleine 2 maanden op de positieve effecten van deze eetwijze, maar kom op zeg!!
Alles leuk lief en aardig, het doel van afvallen bereik ik niet. Wat nou als dit alleen ontstekingen voorkomt in mijn geval en dat het smelten van het buikvet komt door de buikspieroefeningen?
Wat doe ik in hemelsnaam niet goed? Ik snap er helemaal geen snars van! Als ik smaller word, dan moet de weegschaal dit toch aangeven of ben ik nou gek?
"Moet je wat minder vet eten"...nee juist niet,het zit in de koolhydraten
"Moet je minder grote porties nemen"...ehm,na 1 bord ben ik vol en de tussendoortjes zijn verdwenen
"Moet je meer drinken"...minimaal 6 glazen water naast mijn koffie en thee per dag
"Alcohol stopt de vetverbranding"...precies,daarom maximaal 2 glaasjes per dag in het weekend
Kortom, ik krijg mijn vinger er niet achter. Ik gebruik de Stevia alleen in mijn KH-uur (die van de Aldi...bestaat voor 2.2% uit Stevia,de rest is overige zoetstoffen) en dan eigenlijk meer niet dan wel.
Als ik in de afgelopen weken de bus 5x heb gebruikt? Veel! De laurierdropjes van het Kruidvat...maximaal 4 op een dag om op te sabbelen...Zeg nou zelf, waar zit het nu in??? Ik weet het niet meer.
Snoepen? Niet! Gisteren als afsluitend toetje -omdat het me mentaal zo aantrok- een schaaltje pepernoten gedaan. Ik heb ze niet op gekregen, na een klein handje zat ik te eten met lange tanden,vol en geen zin meer. Na een maaltijd van stamppot boerenkool,rookworst en spek erdoor, een sinaasappel en en klein choco/vanillepuddinkje...in mijn KH-uur...ik krijg oprecht niet meer binnen. Hubbie&kids weten er gelukkig goed raad mee en ik weet wederom dat ik het niet mis en makkelijk zonder kan en wil.
Ik doe nog maar even een rondje...misschien vind ik onderweg nog een potje TLC "motivatie" of TLC "oppepper" voor eigen gebruik. TLC "oogkleppen voor draak" is ook welkom :).Ergens hoop ik niet die ring te vinden, stel je voor dat ik echt moet besluiten of ik mijn handdoek erin gooi of niet...
Jo
maandag 30 september 2013
Jo en snuf
Ik snuf een keer, ik kijk een keer, ik snuf nog een keer. Ik draai mijn hoofd langzaam van links naar rechts en wat zie ik?
Complete explosies van uit de hand gelopen situaties. Brokstukken liggen her en der verspreid en de ruimtes er tussen in worden met de dag kleiner. Zelfs zo klein dat ik binnen bepaalde gebieden op mijn tenen moet lopen om van A naar B te kunnen lopen. Een eenvoudige uitvoering van een kast openen? What am I thinking...impossible!
Aangezien ik niet tegen rommel kan en dat ook zeker niet wil, heb ik gevraagd of ze willen opruimen. Het vragen is in meerdere varianten en gradaties aan de orde geweest, tot op heden weinig tot geen resultaat. Natuurlijk ruimen ze op...ongeveer 13% van de totale rotzooi en vervolgens gaan ze vrolijk door met waarmee ze bezig waren. Want...en nou komt het..."opruimen is niet leuk"
Alsof het huishouden doen een uit de hand gelopen hobby van mij is? Ik compleet in extase raak op het moment dat ik weer verkreukelde (!) schone polo's uit een hoek mag opvissen, de wasmand mag vullen van wasgoed wat op de meest bizarre plekken tevoorschijn komt, maar op de een of andere mysterieuze manier nooit in die wasmand? Ik de woonkamer opruim, naar boven ga om de wasmachine aan te zetten en beneden een complete metamorfose aan tref in het kaliber catastrofe?
Natuurlijk is de intentie van mijn vraagstelling geintensiveerd...onder het mom "ik vertik het om jullie rotzooi op te ruimen,ik ben niet jullie huissloof" Aangezien er niets veranderde..behalve dan dat mijn irritatielevel tot ongekende hoogte gestuwd werd, heb ik een ultimatum ingesteld. Zondagavond is de zolder opgeruimd! En anders doe ik het...op mijn manier...
Dat was een week geleden. In de tussentijd was het erg mooi weer en was ik buiten in de tuin te vinden. Niet alleen was ik daar onkruid aan het wieden, mijn rug uit te dagen en mijn irritatie letterlijk het lijf uit te werken...ook was ik daar politieagente.
Onze Uppergup heeft bij vlagen last van "attitude" en dat dient met de kop de grond ingedrukt te worden. Ooooh, kindermishandeling!! Nee, gevalletje karakter en indien niet opgetreden wordt, wordt de toko overgenomen door een drama-queen van ongekende proporties en vallen we van de ene ongemakkelijke situatie in de andere. Niet om over naar huis te schrijven zeg maar...Troelawupwup was -normaal gesproken- de easy going van de twee, makkelijk toegangbaar.
Met de nadruk op was...tegenwoordig is zij favoriet van het alom bekende "gebruik je moeder als boksbal" waarbij zij op eigen initiatief de vrije vormen van duwen en bijten heeft toegevoegd.
Verbaal zijn beide dames sterk en mogen dit graag oefenen op elkaar. Favoriet onderdeel? Jennen en met een uitgestreken gezicht zeggen dat je dat niet doet. Loopt het uit de hand? Een duw of knalpartijtje wordt niet geschuwd. Mocht ik de euvele moed hebben om in te grijpen middels een pedagogisch goocheltrucje, dan zit er een groot risico in dat ik bekogeld word met zeer boze blikken, zinnen waarin woorden voorkomen zoals "stom" "niet" "nee" "echt niet" "ga ik mooi niet doen" tranen, duwen,stampen op de trap...kortom,een en al gezelligheid waar een moederhart van opzwelt!
Ik heb nog even mijn gebruiksaanwijzing erbij gepakt en mijn handleiding "Opvoeden voor dummies" er op nageslagen. Nope, er staat nergens dat kinderen hiermee weg kunnen komen.
Ik ben niet gek, ik snap heus wel dat ze grote veranderingen doorgaan door de start in een nieuwe groep en met nieuwe leerkrachten, het hebben van meerdere antibioticakuren draagt niet echt positief bij. De intrede van de herfst doet wat met alle mensen, ook met kinderen. Natuurlijk reageren ze af op degene die het dichtst bij staat (Hallo mama!) en claimen ze 101% aandacht van mij....ongeacht of ik in gesprek ben,op de wc zit, tv kijk, bezig ben....kwestie van roepen,schreeuwen,jengelen en zin doordrijven. Alleen...mijn rek is eruit, mijn geduld is op en die ene lange adem is nu klaar...Mummy is back!
Alle privileges zijn geschrapt, ik bepaal, er kan op een redelijke manier met mij gepraat worden ipv tegen mij aanschreeuwen en mochten ze het in hun hoofd halen Oost-Indisch doof te zijn? Trouble in Paradise!Alles wat riekt naar brutaal gedrag,niet luisteren, jokken, een ander bewust pijn doen of plagen,levert een waarschuwing op. Strike 3? You're out! Alle puntjes worden wederom op de "i" gezet, de regels aangescherpt en op het moment dat ze aan mij hebben laten zien dat ze het kunnen en er fijne kindertjes in da house wonen, komt de flexibiliteit langzaam terug.
De oudste danst graag over alle bestaande grenzen, soms gaat ze erover,meestal zit ze precies op het toelaatbare en weet precies wanneer gas te geven en wanneer in te houden. De jongste probeert nu ook uit en weet je? Heel fijn en vooral goed dat ze dit doen! Echt! Ze creeeren hiermee hun eigen leefruimte en perfectioneren hun vaardigheden en hun persoonlijke ontwikkeling gaat naar de next level. Ze dwingen ons om met andere ogen naar hen te kijken,wij leren er net zo goed van. Lastig soms, loslaten hoort erbij,zowel voor het kleine grut als voor ons...en nu zitten we even in de fase waarin we ze terug moeten fluiten voor hun eigen bestwil. Want laten we eerlijk zijn, dat is onze verantwoordelijkheid.
Ik snuf een keer,ik kijk een keer, ik snuf nog een keer. Ik draai mijn hoofd langzaam van rechts naar links en wat zie ik?
Twee meiden die tot rust komen, welwillend meegaan in mijn uitleg, rustig aan tafel blijven zitten en stiekem het fijn vinden dat mama ze tot rust en regels en regelmaat dwingt. Gelukkig praten we hier voornamelijk met ons hart en dat overstijgt alle boze woorden en de boodschap is helder en warm..."Komt wel goed schatje" (met dank aan Roosvicee ;) )
Jo
Complete explosies van uit de hand gelopen situaties. Brokstukken liggen her en der verspreid en de ruimtes er tussen in worden met de dag kleiner. Zelfs zo klein dat ik binnen bepaalde gebieden op mijn tenen moet lopen om van A naar B te kunnen lopen. Een eenvoudige uitvoering van een kast openen? What am I thinking...impossible!
Aangezien ik niet tegen rommel kan en dat ook zeker niet wil, heb ik gevraagd of ze willen opruimen. Het vragen is in meerdere varianten en gradaties aan de orde geweest, tot op heden weinig tot geen resultaat. Natuurlijk ruimen ze op...ongeveer 13% van de totale rotzooi en vervolgens gaan ze vrolijk door met waarmee ze bezig waren. Want...en nou komt het..."opruimen is niet leuk"
Alsof het huishouden doen een uit de hand gelopen hobby van mij is? Ik compleet in extase raak op het moment dat ik weer verkreukelde (!) schone polo's uit een hoek mag opvissen, de wasmand mag vullen van wasgoed wat op de meest bizarre plekken tevoorschijn komt, maar op de een of andere mysterieuze manier nooit in die wasmand? Ik de woonkamer opruim, naar boven ga om de wasmachine aan te zetten en beneden een complete metamorfose aan tref in het kaliber catastrofe?
Natuurlijk is de intentie van mijn vraagstelling geintensiveerd...onder het mom "ik vertik het om jullie rotzooi op te ruimen,ik ben niet jullie huissloof" Aangezien er niets veranderde..behalve dan dat mijn irritatielevel tot ongekende hoogte gestuwd werd, heb ik een ultimatum ingesteld. Zondagavond is de zolder opgeruimd! En anders doe ik het...op mijn manier...
Dat was een week geleden. In de tussentijd was het erg mooi weer en was ik buiten in de tuin te vinden. Niet alleen was ik daar onkruid aan het wieden, mijn rug uit te dagen en mijn irritatie letterlijk het lijf uit te werken...ook was ik daar politieagente.
Onze Uppergup heeft bij vlagen last van "attitude" en dat dient met de kop de grond ingedrukt te worden. Ooooh, kindermishandeling!! Nee, gevalletje karakter en indien niet opgetreden wordt, wordt de toko overgenomen door een drama-queen van ongekende proporties en vallen we van de ene ongemakkelijke situatie in de andere. Niet om over naar huis te schrijven zeg maar...Troelawupwup was -normaal gesproken- de easy going van de twee, makkelijk toegangbaar.
Met de nadruk op was...tegenwoordig is zij favoriet van het alom bekende "gebruik je moeder als boksbal" waarbij zij op eigen initiatief de vrije vormen van duwen en bijten heeft toegevoegd.
Verbaal zijn beide dames sterk en mogen dit graag oefenen op elkaar. Favoriet onderdeel? Jennen en met een uitgestreken gezicht zeggen dat je dat niet doet. Loopt het uit de hand? Een duw of knalpartijtje wordt niet geschuwd. Mocht ik de euvele moed hebben om in te grijpen middels een pedagogisch goocheltrucje, dan zit er een groot risico in dat ik bekogeld word met zeer boze blikken, zinnen waarin woorden voorkomen zoals "stom" "niet" "nee" "echt niet" "ga ik mooi niet doen" tranen, duwen,stampen op de trap...kortom,een en al gezelligheid waar een moederhart van opzwelt!
Ik heb nog even mijn gebruiksaanwijzing erbij gepakt en mijn handleiding "Opvoeden voor dummies" er op nageslagen. Nope, er staat nergens dat kinderen hiermee weg kunnen komen.
Ik ben niet gek, ik snap heus wel dat ze grote veranderingen doorgaan door de start in een nieuwe groep en met nieuwe leerkrachten, het hebben van meerdere antibioticakuren draagt niet echt positief bij. De intrede van de herfst doet wat met alle mensen, ook met kinderen. Natuurlijk reageren ze af op degene die het dichtst bij staat (Hallo mama!) en claimen ze 101% aandacht van mij....ongeacht of ik in gesprek ben,op de wc zit, tv kijk, bezig ben....kwestie van roepen,schreeuwen,jengelen en zin doordrijven. Alleen...mijn rek is eruit, mijn geduld is op en die ene lange adem is nu klaar...Mummy is back!
Alle privileges zijn geschrapt, ik bepaal, er kan op een redelijke manier met mij gepraat worden ipv tegen mij aanschreeuwen en mochten ze het in hun hoofd halen Oost-Indisch doof te zijn? Trouble in Paradise!Alles wat riekt naar brutaal gedrag,niet luisteren, jokken, een ander bewust pijn doen of plagen,levert een waarschuwing op. Strike 3? You're out! Alle puntjes worden wederom op de "i" gezet, de regels aangescherpt en op het moment dat ze aan mij hebben laten zien dat ze het kunnen en er fijne kindertjes in da house wonen, komt de flexibiliteit langzaam terug.
De oudste danst graag over alle bestaande grenzen, soms gaat ze erover,meestal zit ze precies op het toelaatbare en weet precies wanneer gas te geven en wanneer in te houden. De jongste probeert nu ook uit en weet je? Heel fijn en vooral goed dat ze dit doen! Echt! Ze creeeren hiermee hun eigen leefruimte en perfectioneren hun vaardigheden en hun persoonlijke ontwikkeling gaat naar de next level. Ze dwingen ons om met andere ogen naar hen te kijken,wij leren er net zo goed van. Lastig soms, loslaten hoort erbij,zowel voor het kleine grut als voor ons...en nu zitten we even in de fase waarin we ze terug moeten fluiten voor hun eigen bestwil. Want laten we eerlijk zijn, dat is onze verantwoordelijkheid.
Ik snuf een keer,ik kijk een keer, ik snuf nog een keer. Ik draai mijn hoofd langzaam van rechts naar links en wat zie ik?
Twee meiden die tot rust komen, welwillend meegaan in mijn uitleg, rustig aan tafel blijven zitten en stiekem het fijn vinden dat mama ze tot rust en regels en regelmaat dwingt. Gelukkig praten we hier voornamelijk met ons hart en dat overstijgt alle boze woorden en de boodschap is helder en warm..."Komt wel goed schatje" (met dank aan Roosvicee ;) )
Jo
vrijdag 27 september 2013
Jo en D-day
Een onrustige nacht achter de rug, het slapen wilde nou niet echt lekker vlotten,(h)eerlijke diepgaande,psychologische gesprekken gehad met een goede vriendin. Onder het genot van een hapje en een drankje eens even heerlijk diep spitten en elkaar op nieuwe invalshoeken wijzen...ik houd daar van :)
Hubbie was halverwege de avond thuis gekomen van "a day at the office" gevolgd door een "meeting" met een hapje en een drankje. Leuk! Het duurt even voordat de gedachtenstorm tot bedaren komt en lijf en geest echt tot ruststand overgaan. Gelukkig zaten we in hetzelfde schuitje. Energie over? Nou,dan nemen we samen de dag door en voordat ik het in de gaten had...nog een uur verder :)
Vanmorgen voor de wekker aan wakker, heel dapper gelijk mijn fysio-oefeningen er tegenaan gegooid, wie weet maakt dat net het verschil op de weegschaal? Mijn draak stond al op mij te wachten, maar om nou te zeggen dat ik echt in mijn riddermood was om ten aanval te trekken...neu,nie-ech-nie...
Eerst mijn meetlint, mijn vriendje,mijn kameraad...jou vind ik lief en leuk en ik voel dat dat wederzijds is. Ik start met de borstomvang...maar ja, net de work-out gedaan dus ik ben wat plakkerig en mijn lintje glijdt niet lekker mee. Gecombineerd met een onrustige nacht en het feit dat het ochtend is. Zonder koffie is het "Betreden op eigen risico",zo simpel ligt het!
Hubbie kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en kwam erbij staan. Lief en lastig tegelijk want als het positief uitvalt wil ik dit graag laten zien en delen. Valt het de andere kant op,is het erg lekker om eerst toutsolo de mentale klap te incasseren en dan pas te delen. Hij merkte mijn spanning sneller op dan ik zelf.."Ik voel je gewoon trillen en je hart gaat tekeer. Niet nodig,kom op, we doen het samen..."
And my results are:
Borstomvang: -0.5 cm. totaal: -4.5 cm.
Taille: -1.5 cm. totaal: -6.5 cm.
Heup: -1.5 cm. totaal: -5.5 cm.
Gewicht: -0.2 kg. totaal: -1.9 kilo
Een moment van stilte, verbluft kijken we elkaar aan. Een volle 200 gram eraf! Woohoo!Waar zijn mijn slingers? Gooi de geluidsinstallatie ver open,it's partytime!! Of zoals hubbie droog opmerkte "Ach,je bent nu wel onder de 100 kilo...lichtpuntje toch?" Het getal is mooi 99.9...die ene zin die ik las en is blijven plakken,vond ik ook prachtig: "met deze manier van eten kun je gemakkelijk een halve tot een hele kilo per week afvallen,met name de eerste weken vliegt het eraf" Ehmm, nee dus...
Een beetje beduusd sjokken we terug naar de slaapkamer voor de "fotoshoot", ik heb er zin in,ben niet te houden...sjucht...Hubbie is kort door de bocht. Het werkt dus niet, je valt niet af. Als ik het Sonja-regime had toegepast, was ik zeker 4 tot 6 kilo afgevallen in deze periode, maar dan had ik wel honger gehad,breng ik zwakjes naar voren...Hubbie is rigoreus:Gewoon de hele stapel boeken bij elkaar pakken,aanbieden op Marktplaats en weg ermee. Leuk die community eromheen, maar ja....
De foto's maken en dan is het klaar toch? We zien in de gauwigheid niet echt verschil met de "voor" en "na" foto's,we halen ze doorelkaar...zie je wel,geen verschil,wishfulthinking! Tijd om door te gaan met het ochtendritueel: klaarmaken voor werk en school...
Beneden ben ik met het ontbijt bezig, de map met resultaten ligt naast me. Per week smelt er een kleine cm. van mijn buikvet af. Dat heeft niks met wishfullthinking te maken of met selectief meten. Meten dat het positief uitvalt, door het meetlint net even wat strakker te trekken...Ik kan er niet 6.5 cm. afsnoeren,dat gaat domweg niet.
Hubbie komt naar beneden en heeft (net als ik) de eerste mentale klap geparkeerd.
Zo gek is dit niet, zegt hij. Ik loop hard en mijn gewicht gaat niet naar beneden. Je lichaam verandert, je bent soepeler en blijer en als jij je vindt in deze andere manier van eten en je voelt je er prettig bij, gewoon blijven doen. Misschien is dit iets waar je een jaar of langer over doet om op de 95 te komen. Maakt niet uit toch als je je er goed bij voelt? Vanavond nemen we de tijd voor de foto's, we racen nu en dat werkt niet.
Ik loop op hem af, gooi mijn armen om zijn nek en knuffel hem. Zijn handen pakken mijn middel,kneden en glijden langs mijn taille en na een klein kusje zegt hij "Waar is Jo gebleven?" ;)
Jo
Hubbie was halverwege de avond thuis gekomen van "a day at the office" gevolgd door een "meeting" met een hapje en een drankje. Leuk! Het duurt even voordat de gedachtenstorm tot bedaren komt en lijf en geest echt tot ruststand overgaan. Gelukkig zaten we in hetzelfde schuitje. Energie over? Nou,dan nemen we samen de dag door en voordat ik het in de gaten had...nog een uur verder :)
Vanmorgen voor de wekker aan wakker, heel dapper gelijk mijn fysio-oefeningen er tegenaan gegooid, wie weet maakt dat net het verschil op de weegschaal? Mijn draak stond al op mij te wachten, maar om nou te zeggen dat ik echt in mijn riddermood was om ten aanval te trekken...neu,nie-ech-nie...
Eerst mijn meetlint, mijn vriendje,mijn kameraad...jou vind ik lief en leuk en ik voel dat dat wederzijds is. Ik start met de borstomvang...maar ja, net de work-out gedaan dus ik ben wat plakkerig en mijn lintje glijdt niet lekker mee. Gecombineerd met een onrustige nacht en het feit dat het ochtend is. Zonder koffie is het "Betreden op eigen risico",zo simpel ligt het!
Hubbie kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en kwam erbij staan. Lief en lastig tegelijk want als het positief uitvalt wil ik dit graag laten zien en delen. Valt het de andere kant op,is het erg lekker om eerst toutsolo de mentale klap te incasseren en dan pas te delen. Hij merkte mijn spanning sneller op dan ik zelf.."Ik voel je gewoon trillen en je hart gaat tekeer. Niet nodig,kom op, we doen het samen..."
And my results are:
Borstomvang: -0.5 cm. totaal: -4.5 cm.
Taille: -1.5 cm. totaal: -6.5 cm.
Heup: -1.5 cm. totaal: -5.5 cm.
Gewicht: -0.2 kg. totaal: -1.9 kilo
Een moment van stilte, verbluft kijken we elkaar aan. Een volle 200 gram eraf! Woohoo!Waar zijn mijn slingers? Gooi de geluidsinstallatie ver open,it's partytime!! Of zoals hubbie droog opmerkte "Ach,je bent nu wel onder de 100 kilo...lichtpuntje toch?" Het getal is mooi 99.9...die ene zin die ik las en is blijven plakken,vond ik ook prachtig: "met deze manier van eten kun je gemakkelijk een halve tot een hele kilo per week afvallen,met name de eerste weken vliegt het eraf" Ehmm, nee dus...
Een beetje beduusd sjokken we terug naar de slaapkamer voor de "fotoshoot", ik heb er zin in,ben niet te houden...sjucht...Hubbie is kort door de bocht. Het werkt dus niet, je valt niet af. Als ik het Sonja-regime had toegepast, was ik zeker 4 tot 6 kilo afgevallen in deze periode, maar dan had ik wel honger gehad,breng ik zwakjes naar voren...Hubbie is rigoreus:Gewoon de hele stapel boeken bij elkaar pakken,aanbieden op Marktplaats en weg ermee. Leuk die community eromheen, maar ja....
De foto's maken en dan is het klaar toch? We zien in de gauwigheid niet echt verschil met de "voor" en "na" foto's,we halen ze doorelkaar...zie je wel,geen verschil,wishfulthinking! Tijd om door te gaan met het ochtendritueel: klaarmaken voor werk en school...
Beneden ben ik met het ontbijt bezig, de map met resultaten ligt naast me. Per week smelt er een kleine cm. van mijn buikvet af. Dat heeft niks met wishfullthinking te maken of met selectief meten. Meten dat het positief uitvalt, door het meetlint net even wat strakker te trekken...Ik kan er niet 6.5 cm. afsnoeren,dat gaat domweg niet.
Hubbie komt naar beneden en heeft (net als ik) de eerste mentale klap geparkeerd.
Zo gek is dit niet, zegt hij. Ik loop hard en mijn gewicht gaat niet naar beneden. Je lichaam verandert, je bent soepeler en blijer en als jij je vindt in deze andere manier van eten en je voelt je er prettig bij, gewoon blijven doen. Misschien is dit iets waar je een jaar of langer over doet om op de 95 te komen. Maakt niet uit toch als je je er goed bij voelt? Vanavond nemen we de tijd voor de foto's, we racen nu en dat werkt niet.
Ik loop op hem af, gooi mijn armen om zijn nek en knuffel hem. Zijn handen pakken mijn middel,kneden en glijden langs mijn taille en na een klein kusje zegt hij "Waar is Jo gebleven?" ;)
Jo
donderdag 26 september 2013
Jo en 80/20
Vandaag is mijn een-na-laatste-dag van mijn 6 weken periode.
Technisch gezien was dat eigenlijk afgelopen maandag, maar aangezien een week 7 dagen heeft, heb ik mijzelf de vrijheid gegeven om te schuiven ;)
Morgen is mijn D-day...het moment van meten en wegen en fotootjes is dan toch echt aangebroken. Er is geen weg terug. Technisch gezien wel maar als ik A zeg,doe ik ook B, gevalletje zelfdiscipline.
Natuurlijk hoort er -vind ik dan- een terugblik moment bij. Wat viel mee,wat viel tegen, waar loop ik tegenaan, heeft het mij gebracht wat ik hoopte of verwachtte..de uitgekauwde en beproefde vragen.
Sunny side:
Het meest opvallende is domweg...ik heb geen honger en zelfs geen trek in tussendoortjes. Dit is geen flauwekul opmerking om te promoten, het is zo. Ik heb geen moment het idee dat ik op dieet ben. Ik eet heerlijk en eerlijk. Met haviksogen wordt bekeken wat ik eet voor ontbijt of lunch, gevolgd door "Mag ik proeven??" en zelden dat ik "Jekkes" hoor. Okay, de selleriesalade vinden ze niks,maar voor de rest? De rookkaascrackers heb ik op rantsoen moeten zetten. De beide dochters zijn in staat om een pakje in een keer weg te eten, smullen! :)
Mijn ontstoken ogen en aften zijn compleet verleden tijd. De mascara en het oogpotloodje kunnen weer zonder problemen gehanteerd en gebruikt worden. Geen centje last! De huisarts had voor beide kwaaltjes geen oplossing. Het kwam terug...en terug...en terug.
Mijn huid is minder droog en meer zacht (met name de handen), de rare kriebel in mijn oor is (bijna) weg,het "wattengevoel in mijn hoofd" is verdwenen, de ogen zijn minder snel moe/zwaar en meer helder,de kleur in de toet is back en het gevoel van algemeen welbevinden is enorm toegenomen...dikke duimen omhoog dus! De overtreffende trap persoonlijk vind ik dat ik mijn figuurcorrigerendeharnas niet meer draag en merk dat mijn buik niet meer hobbelt en deint,het wordt steviger allemaal :)
Een intiem momentje...ik heb een ietwat rare stofwisseling met bijbehorende lachwekkende lichamelijke uitingen. Bij spanning of stress? Wham! Alles op slot! Mijn buik zwelt zichtbaar op,ik houd vocht vast, naar de wc gaan lukt niet (kon rustig een dag of 4 duren) en op het moment dat mijn lichaam pruttelend en hoestend en proestend weer op gang komt...alsof er een kurk uitgetrokken wordt. Met zoveel kracht dat de boel regelmatig kapot was van onder, ingescheurd,aambeien, you name it, I've had it..op regelmatige basis :( En ik kan je schrijven...AUWIE!! Het knullige is,dit gebeurde niet alleen bij spanning, ook bij bepaalde pastagerechten, als ik veel brood at en na een gesjellig feesju...tja, dan kon ik deze dagen uittekenen.
Het is verdwenen (!)...sinds de start geen blokkeersessies gehad en wat geeft dat een ruimte...letterlijk en figuurlijk!
Wat ik lees in de boeken is dat mijn lichaam mijn eigen vet opeet. Dat gebeurt inderdaad, mijn lichaam verandert, langzaam en gestaag. Voornamelijk rondom mijn buik/taille zie ik de veranderingen. De spieren komen weer bovendrijven als het ware, ik voel ze duidelijker en merk dat mijn lichaam hierdoor ook sterker wordt...of in ieder geval makkelijker en soepeler beweegt. Voor een stijve hark als moi een fijne bonus :) Mijn vetlaag is bezig te transformeren tot een vetlaagje en daar word ik heel blij van.
Niets is alleen maar een jubelstemming. Ik heb voor mijzelf de 80/20 regel die ik voor alles gebruik binnen mijn leventje. Het is mijn graadmeter of ik met iets doorga of laat varen. Het werkt heel simpel. 100% tevredenheid bestaat niet...je kan het leukste beroep van de wereld hebben, daarin zitten taken die gewoon niet leuk zijn.. Je kan de droomkerel ontmoet hebben, na de verliefdheidsperiode valt de roze bril van je neus en dan? Als je van 80 % geniet en positieve energie krijgt, neem je de 20% op de koop toe. Natuurlijk verschuift de verhouding wel eens wat, maar in het grote plaatje een gemiddelde van 80/20? Dan zit het goed. Zoniet? Andere keuzes maken zodat je wel bij de 80/20 uitkomt.
Down side:
Het grootste nadeel aan koolhydraatbeperkt eten met als doel af te vallen, want daar draaide het bij mij om, is het feit dat ik compleet op mijzelf teruggeworpen wordt. De bekende houvastkapstokken zijn er niet. De getallen van de weegschaal kelderen bij mij niet naar beneden, mijn kleding floddert niet om mij heen, broeken glijden niet van mijn heupen, de verschillende ontwikkelingsstadia van het afvallen zoals ik dat ken vanaf ongeveer mijn 18e gaan gewoon niet op. Het afvallen gaat compleet anders,lichaam krijgt andere vormen op plekken die ik niet verwacht of zie aankomen. Het komt sterk aan op zelfvertrouwen,durven,doen en afgaan op andere signalen die ik krijg (zie hierboven). Het gevoel van de touwtjes in handen hebben is er niet bij,eerder overgave aan de zienswijze en ervaringen van anderen. Dat vind ik moeilijk. Doordat ik geen honger heb of voel dat ik dieet, komt af en toe het schuldgevoel van oudsher terug "Ik doe er geen moeite voor,vandaar dat het gaat zoals het gaat". De oude bagage afschudden is lastiger dan ik dacht en tegelijk maakt het eten zonder schuldgevoel of berekeningen het leven zoveel aangenamer. Dualisme dus.
Verder is het spontaan op pad gaan geen aanrader...of GOKloos weggaan of van te voren plannen/meenemen qua eten. Alles heeft bereidingstijd nodig, het automatisme van broodjes smeren is na 6 weken nog niet ingesleten tot quiche maken of salade: Boodschappen doen en in huis hebben is de sleutel! O ja...en het ruiken uit mijn mond...dat is en blijft een dingetje wat ik erg vervelend vind. Nogmaals...sorry ;).
Allesomvattend...ik heb mijn 80/20 regel toegepast en ben er met glans doorheen gerold! De 20% blijft de onzekerheid en de gestage verandering qua gewicht. De centimeters worden wel minder. Is het doel van afvallen niet slanker en smaller te worden? Alles bij elkaar genomen..ik voel me hier oprecht goed en lekker bij.
Zoals gezegd, morgen is de echte meet- en weegdag. Op het moment dat ik dit schrijf, heb ik niet alvast stiekem gekeken,ik weet niks,nada noppes...Mijn voorspelling? Ik verwacht dat er van mijn gewicht nauwelijks iets af is, maximaal 2 kilo en dan schat ik het positief in ;)! Het meetlint gaat me waarschijnlijk blijer maken, misschien wel een hele centimeter minder dan 2 weekjes terug?
Jo
Technisch gezien was dat eigenlijk afgelopen maandag, maar aangezien een week 7 dagen heeft, heb ik mijzelf de vrijheid gegeven om te schuiven ;)
Morgen is mijn D-day...het moment van meten en wegen en fotootjes is dan toch echt aangebroken. Er is geen weg terug. Technisch gezien wel maar als ik A zeg,doe ik ook B, gevalletje zelfdiscipline.
Natuurlijk hoort er -vind ik dan- een terugblik moment bij. Wat viel mee,wat viel tegen, waar loop ik tegenaan, heeft het mij gebracht wat ik hoopte of verwachtte..de uitgekauwde en beproefde vragen.
Sunny side:
Het meest opvallende is domweg...ik heb geen honger en zelfs geen trek in tussendoortjes. Dit is geen flauwekul opmerking om te promoten, het is zo. Ik heb geen moment het idee dat ik op dieet ben. Ik eet heerlijk en eerlijk. Met haviksogen wordt bekeken wat ik eet voor ontbijt of lunch, gevolgd door "Mag ik proeven??" en zelden dat ik "Jekkes" hoor. Okay, de selleriesalade vinden ze niks,maar voor de rest? De rookkaascrackers heb ik op rantsoen moeten zetten. De beide dochters zijn in staat om een pakje in een keer weg te eten, smullen! :)
Mijn ontstoken ogen en aften zijn compleet verleden tijd. De mascara en het oogpotloodje kunnen weer zonder problemen gehanteerd en gebruikt worden. Geen centje last! De huisarts had voor beide kwaaltjes geen oplossing. Het kwam terug...en terug...en terug.
Mijn huid is minder droog en meer zacht (met name de handen), de rare kriebel in mijn oor is (bijna) weg,het "wattengevoel in mijn hoofd" is verdwenen, de ogen zijn minder snel moe/zwaar en meer helder,de kleur in de toet is back en het gevoel van algemeen welbevinden is enorm toegenomen...dikke duimen omhoog dus! De overtreffende trap persoonlijk vind ik dat ik mijn figuurcorrigerendeharnas niet meer draag en merk dat mijn buik niet meer hobbelt en deint,het wordt steviger allemaal :)
Een intiem momentje...ik heb een ietwat rare stofwisseling met bijbehorende lachwekkende lichamelijke uitingen. Bij spanning of stress? Wham! Alles op slot! Mijn buik zwelt zichtbaar op,ik houd vocht vast, naar de wc gaan lukt niet (kon rustig een dag of 4 duren) en op het moment dat mijn lichaam pruttelend en hoestend en proestend weer op gang komt...alsof er een kurk uitgetrokken wordt. Met zoveel kracht dat de boel regelmatig kapot was van onder, ingescheurd,aambeien, you name it, I've had it..op regelmatige basis :( En ik kan je schrijven...AUWIE!! Het knullige is,dit gebeurde niet alleen bij spanning, ook bij bepaalde pastagerechten, als ik veel brood at en na een gesjellig feesju...tja, dan kon ik deze dagen uittekenen.
Het is verdwenen (!)...sinds de start geen blokkeersessies gehad en wat geeft dat een ruimte...letterlijk en figuurlijk!
Wat ik lees in de boeken is dat mijn lichaam mijn eigen vet opeet. Dat gebeurt inderdaad, mijn lichaam verandert, langzaam en gestaag. Voornamelijk rondom mijn buik/taille zie ik de veranderingen. De spieren komen weer bovendrijven als het ware, ik voel ze duidelijker en merk dat mijn lichaam hierdoor ook sterker wordt...of in ieder geval makkelijker en soepeler beweegt. Voor een stijve hark als moi een fijne bonus :) Mijn vetlaag is bezig te transformeren tot een vetlaagje en daar word ik heel blij van.
Niets is alleen maar een jubelstemming. Ik heb voor mijzelf de 80/20 regel die ik voor alles gebruik binnen mijn leventje. Het is mijn graadmeter of ik met iets doorga of laat varen. Het werkt heel simpel. 100% tevredenheid bestaat niet...je kan het leukste beroep van de wereld hebben, daarin zitten taken die gewoon niet leuk zijn.. Je kan de droomkerel ontmoet hebben, na de verliefdheidsperiode valt de roze bril van je neus en dan? Als je van 80 % geniet en positieve energie krijgt, neem je de 20% op de koop toe. Natuurlijk verschuift de verhouding wel eens wat, maar in het grote plaatje een gemiddelde van 80/20? Dan zit het goed. Zoniet? Andere keuzes maken zodat je wel bij de 80/20 uitkomt.
Down side:
Het grootste nadeel aan koolhydraatbeperkt eten met als doel af te vallen, want daar draaide het bij mij om, is het feit dat ik compleet op mijzelf teruggeworpen wordt. De bekende houvastkapstokken zijn er niet. De getallen van de weegschaal kelderen bij mij niet naar beneden, mijn kleding floddert niet om mij heen, broeken glijden niet van mijn heupen, de verschillende ontwikkelingsstadia van het afvallen zoals ik dat ken vanaf ongeveer mijn 18e gaan gewoon niet op. Het afvallen gaat compleet anders,lichaam krijgt andere vormen op plekken die ik niet verwacht of zie aankomen. Het komt sterk aan op zelfvertrouwen,durven,doen en afgaan op andere signalen die ik krijg (zie hierboven). Het gevoel van de touwtjes in handen hebben is er niet bij,eerder overgave aan de zienswijze en ervaringen van anderen. Dat vind ik moeilijk. Doordat ik geen honger heb of voel dat ik dieet, komt af en toe het schuldgevoel van oudsher terug "Ik doe er geen moeite voor,vandaar dat het gaat zoals het gaat". De oude bagage afschudden is lastiger dan ik dacht en tegelijk maakt het eten zonder schuldgevoel of berekeningen het leven zoveel aangenamer. Dualisme dus.
Verder is het spontaan op pad gaan geen aanrader...of GOKloos weggaan of van te voren plannen/meenemen qua eten. Alles heeft bereidingstijd nodig, het automatisme van broodjes smeren is na 6 weken nog niet ingesleten tot quiche maken of salade: Boodschappen doen en in huis hebben is de sleutel! O ja...en het ruiken uit mijn mond...dat is en blijft een dingetje wat ik erg vervelend vind. Nogmaals...sorry ;).
Allesomvattend...ik heb mijn 80/20 regel toegepast en ben er met glans doorheen gerold! De 20% blijft de onzekerheid en de gestage verandering qua gewicht. De centimeters worden wel minder. Is het doel van afvallen niet slanker en smaller te worden? Alles bij elkaar genomen..ik voel me hier oprecht goed en lekker bij.
Zoals gezegd, morgen is de echte meet- en weegdag. Op het moment dat ik dit schrijf, heb ik niet alvast stiekem gekeken,ik weet niks,nada noppes...Mijn voorspelling? Ik verwacht dat er van mijn gewicht nauwelijks iets af is, maximaal 2 kilo en dan schat ik het positief in ;)! Het meetlint gaat me waarschijnlijk blijer maken, misschien wel een hele centimeter minder dan 2 weekjes terug?
Jo
zaterdag 21 september 2013
Jo en brood
Koolhydraten...voornamelijk in aardappels maar vlak de bammetjes niet weg!
Ik kan ontzettend genieten van broodmaaltijden,heerlijk gewoon!
De gewone bruine/volkoren bammetjes tussen de middag, de luxe broodjes af en toe onderweg en helemaal de baguettes,bollen of croissants in het weekend,mjummie! We maken daar complete kunstwerkjes van,lekkerrrrrr :)
Van koolhydraten krijg je honger...raar maar waar!...en sinds een aantal weken schrap ik ze grotendeels uit mijn maaltijden en mond. Zo af en toe...het bloed kruipt waar het niet gaan kan, krijg ik toch zin in een lekker broodje! Ik heb het niet met snoep of chips of iets anders, wel met lekkere broodjes.
Een tijdje terug had ik mijn koolhydratenuurtje 's middags gepland en een heerlijke Italiaanse bol rijkelijk belegd, heaven! Troelawupwup is verslingerd aan croissants van een bepaalde winkel en die ging zich daaraan te goed doen. Uppergup kun je wakker maken voor suikerbrood en hubbie is helemaal happy met een baguette kruidenboter.
Gister had ik een black-out...mijn inspiratie was even op voor het avondeten. Ik wilde wel lekker, geen poespas, niet lang in de keuken,hmmmmm wat gaan we eten, suggesties dames?
Troelawupwup zei met een klein stemmetje..."Het is al heel lang geleden dat ik een croissantje heb gehad..." Klopt als een bus,haha! Onder het mom: "Ik niet? Dan jullie ook niet!" maar dat is niet eerlijk...eerlijk is om toe te geven dat ik door mijn andere manier van boodschappen doe bijna niet meer op de broodafdeling kom en wat ik niet zie, neem ik niet mee.
Gisteravond een heerlijk uitgebreide broodmaaltijd gedaan, voor ieder wat lekkers gehaald en genieten maar. Dat heb ik gedaan, tot op zekere hoogte...Wat had ik heerlijke broodjes, vanuit mijn grote teen was ik aan het genieten. Mijn buik was vol, mijn hoofd nog niet, te lekker...nog eentje dan.
Ik splits mijn "trekgevoelens" tegenwoordig op in buikhonger: leeg,moet bijgetankd worden of hoofdhonger:ik bedenk waar ik zin in heb,terwijl ik geen buikhonger heb...luxe-issue&old habit ;)
Lang verhaal kort...ik ben nu een halve dag verder en ik zit tot aan mijn oorlellen vol,pffff!
2 Bolletjes en 2 plakken suikerbrood verder en ik kan geen boe of ba meer zeggen,zelfs niet 17 uur later. Blijkbaar ben ik nu op het punt aangekomen waarin mijn lichaam terug gaat schakelen en met minder toe kan. Ben benieuwd hoe dit zich gaat ontwikkelen.
In ieder geval hebben de pacmannetjes nu mijn borsten bereikt, aiaiaiaiaiaiaiaiaiiiii, daar gaat mijn volle cup dubbel D :( Ik houd steeds meer ruimte over en als ik strek, glijdt mijn bh naar boven (!) Laat ik het zo zeggen, dat heb ik sinds de puberteit niet meer gehad toen ze begonnen te groeien. Klein nadeeltje is wel dat het nu lijkt alsof mijn buik dikker is. Tel daar het volvoldane gevoel van de broodjes van gisteren bij op...gevalletje blik op oneindig,lekker doordoen en vertrouwen op mijn eigen vertrouwen :) Komt goed!
Jo
Ik kan ontzettend genieten van broodmaaltijden,heerlijk gewoon!
De gewone bruine/volkoren bammetjes tussen de middag, de luxe broodjes af en toe onderweg en helemaal de baguettes,bollen of croissants in het weekend,mjummie! We maken daar complete kunstwerkjes van,lekkerrrrrr :)
Van koolhydraten krijg je honger...raar maar waar!...en sinds een aantal weken schrap ik ze grotendeels uit mijn maaltijden en mond. Zo af en toe...het bloed kruipt waar het niet gaan kan, krijg ik toch zin in een lekker broodje! Ik heb het niet met snoep of chips of iets anders, wel met lekkere broodjes.
Een tijdje terug had ik mijn koolhydratenuurtje 's middags gepland en een heerlijke Italiaanse bol rijkelijk belegd, heaven! Troelawupwup is verslingerd aan croissants van een bepaalde winkel en die ging zich daaraan te goed doen. Uppergup kun je wakker maken voor suikerbrood en hubbie is helemaal happy met een baguette kruidenboter.
Gister had ik een black-out...mijn inspiratie was even op voor het avondeten. Ik wilde wel lekker, geen poespas, niet lang in de keuken,hmmmmm wat gaan we eten, suggesties dames?
Troelawupwup zei met een klein stemmetje..."Het is al heel lang geleden dat ik een croissantje heb gehad..." Klopt als een bus,haha! Onder het mom: "Ik niet? Dan jullie ook niet!" maar dat is niet eerlijk...eerlijk is om toe te geven dat ik door mijn andere manier van boodschappen doe bijna niet meer op de broodafdeling kom en wat ik niet zie, neem ik niet mee.
Gisteravond een heerlijk uitgebreide broodmaaltijd gedaan, voor ieder wat lekkers gehaald en genieten maar. Dat heb ik gedaan, tot op zekere hoogte...Wat had ik heerlijke broodjes, vanuit mijn grote teen was ik aan het genieten. Mijn buik was vol, mijn hoofd nog niet, te lekker...nog eentje dan.
Ik splits mijn "trekgevoelens" tegenwoordig op in buikhonger: leeg,moet bijgetankd worden of hoofdhonger:ik bedenk waar ik zin in heb,terwijl ik geen buikhonger heb...luxe-issue&old habit ;)
Lang verhaal kort...ik ben nu een halve dag verder en ik zit tot aan mijn oorlellen vol,pffff!
2 Bolletjes en 2 plakken suikerbrood verder en ik kan geen boe of ba meer zeggen,zelfs niet 17 uur later. Blijkbaar ben ik nu op het punt aangekomen waarin mijn lichaam terug gaat schakelen en met minder toe kan. Ben benieuwd hoe dit zich gaat ontwikkelen.
In ieder geval hebben de pacmannetjes nu mijn borsten bereikt, aiaiaiaiaiaiaiaiaiiiii, daar gaat mijn volle cup dubbel D :( Ik houd steeds meer ruimte over en als ik strek, glijdt mijn bh naar boven (!) Laat ik het zo zeggen, dat heb ik sinds de puberteit niet meer gehad toen ze begonnen te groeien. Klein nadeeltje is wel dat het nu lijkt alsof mijn buik dikker is. Tel daar het volvoldane gevoel van de broodjes van gisteren bij op...gevalletje blik op oneindig,lekker doordoen en vertrouwen op mijn eigen vertrouwen :) Komt goed!
Jo
vrijdag 20 september 2013
Jo en herfst
Het wisselen van de seizoenen...de blaadjes vallen van de bomen. Vaak hoor ik "dat het tussen de oren zit" en dat er "niets aan de hand is" of gebruik maken van een "excuus" om iets anders te doen of juist te laten.
Het zal...ik weet van mijzelf dat de overgang van winter naar lente ingeluid wordt met een dipje gevolgd door een energieboost. Ik heb zin om dingen te doen,naar buiten te gaan, meer extravert, wat losser in de dingen laten komen zoals ze zijn...heerlijk! De natuur bloeit op en ik ook :) Het werkt door in eigenlijk alles. Hoe ik tegen de wereld aan kijk, alsof er een filter afgedaan wordt en de wereld puur binnen komt.
Het zelfde gebeurt bij de overgang van zomer naar herfst...eerst weer het dipje. En nee, mijn dipje is niet jankend en huilend door het leven, zwaar op de hand, problemen zien in plaats van oplossingen,de ene tissue na de andere voltanken met tranen en snot, schreeuwen en jammeren dat "het toch niets wordt" en "waarom zou ik het doen" en het negatieve hoogtijdagen laten vieren door een slachtofferrol te spelen "waarom gebeurt mij dit??" Nope,zo zit ik gewoonweg niet in elkaar. Eerlijk gezegd krijg ik hier oprecht kriebels en jeuk van. Ik kan veel hebben en doe moeite om me te verplaatsen in de ander, maar overgroot zelfmedelijden,egoisme en egocentrisme zonder de oprechte intentie om problemen om te buigen in oplossingen...ajakkesbabababa!!
Mijn dipje bestaat eigenlijk uit iets meer zuchten dan normaal,het tempo komt wat lager te liggen (=ik doe af en toe gewoon es niets),het geduld/inlevingsvermogen is een ietsiepietsie sneller op (ik stel mijn persoonlijke grenzen meer helder), ik ben meer naar binnen gericht,huiselijk...dat dus. Het filter wordt wederom aangebracht, de wereld wat kleiner gemaakt.
En dan vliegt me dat aan en vlieg ik uit...niets zo veranderlijk als Jo. Het is maar goed dat ik als sterrenbeeld Tweelingen heb. Het dualisme wat hier aan toegekend wordt, is vaak een mooi kapstokje om mijn gedrag aan op te kunnen hangen,haha!
Morgen is het officieel herfst en ik bespeur de veranderingen al her en der.
Eind september en halverwege oktober is sowieso niet mijn meest favoriete periode. Het is mijn melancholieke periode. De periode van verjaardag en sterfdag gecombineerd, het terugdenken aan hoe het was, hoe het zou kunnen zijn en hoe het daadwerkelijk is. Elke verandering brengt nieuwe impulsen met zich mee...actie-reactie zeg maar. Bijna 6 jaar geleden dat mijn eigenwijze, trotse, lieve, sociaal-rechtvaardige vader zomaar zijn laatste adem uit blies. Op maandag zijn pasgeboren kleindochter vasthoudt om er op vrijdag niet meer te zijn...Een eenmalige kennismaking, hoe graag had ik dat anders gezien! Het hoofd van het gezin, zijn liefde en doorzettingsvermogen wat gezin& familie bijeen hield, niet lullen maar poetsen mentaliteit...ja,mijn petje is af :)!
Missen en berusten gaan samen...het is zoals het is, hij heeft een fantastisch spoor achtergelaten aan levenslessen en handvatten om goed door het leven te stappen. Zijn befaamde "Zorg ervoor dat je eigen paadje schoon is" echoot flink door.Het perfectionistische, het delen, het onbaatzuchtig er zijn voor een ander, het helpen daar waar kan met als basis...het gezin. We leven het en geven het door,zo goed als we kunnen, naar eer en geweten!
En elke traan die valt, is er een gemaakt uit liefde en trots, ter ere van zijn zijn...en daar wil ik zonder moeite zo een tissue mee vol snotteren :)!
Jo
De veranderingen die dit teweeg heeft gebracht...tja, wat zal ik schrijven?
Het zal...ik weet van mijzelf dat de overgang van winter naar lente ingeluid wordt met een dipje gevolgd door een energieboost. Ik heb zin om dingen te doen,naar buiten te gaan, meer extravert, wat losser in de dingen laten komen zoals ze zijn...heerlijk! De natuur bloeit op en ik ook :) Het werkt door in eigenlijk alles. Hoe ik tegen de wereld aan kijk, alsof er een filter afgedaan wordt en de wereld puur binnen komt.
Het zelfde gebeurt bij de overgang van zomer naar herfst...eerst weer het dipje. En nee, mijn dipje is niet jankend en huilend door het leven, zwaar op de hand, problemen zien in plaats van oplossingen,de ene tissue na de andere voltanken met tranen en snot, schreeuwen en jammeren dat "het toch niets wordt" en "waarom zou ik het doen" en het negatieve hoogtijdagen laten vieren door een slachtofferrol te spelen "waarom gebeurt mij dit??" Nope,zo zit ik gewoonweg niet in elkaar. Eerlijk gezegd krijg ik hier oprecht kriebels en jeuk van. Ik kan veel hebben en doe moeite om me te verplaatsen in de ander, maar overgroot zelfmedelijden,egoisme en egocentrisme zonder de oprechte intentie om problemen om te buigen in oplossingen...ajakkesbabababa!!
Mijn dipje bestaat eigenlijk uit iets meer zuchten dan normaal,het tempo komt wat lager te liggen (=ik doe af en toe gewoon es niets),het geduld/inlevingsvermogen is een ietsiepietsie sneller op (ik stel mijn persoonlijke grenzen meer helder), ik ben meer naar binnen gericht,huiselijk...dat dus. Het filter wordt wederom aangebracht, de wereld wat kleiner gemaakt.
En dan vliegt me dat aan en vlieg ik uit...niets zo veranderlijk als Jo. Het is maar goed dat ik als sterrenbeeld Tweelingen heb. Het dualisme wat hier aan toegekend wordt, is vaak een mooi kapstokje om mijn gedrag aan op te kunnen hangen,haha!
Morgen is het officieel herfst en ik bespeur de veranderingen al her en der.
Eind september en halverwege oktober is sowieso niet mijn meest favoriete periode. Het is mijn melancholieke periode. De periode van verjaardag en sterfdag gecombineerd, het terugdenken aan hoe het was, hoe het zou kunnen zijn en hoe het daadwerkelijk is. Elke verandering brengt nieuwe impulsen met zich mee...actie-reactie zeg maar. Bijna 6 jaar geleden dat mijn eigenwijze, trotse, lieve, sociaal-rechtvaardige vader zomaar zijn laatste adem uit blies. Op maandag zijn pasgeboren kleindochter vasthoudt om er op vrijdag niet meer te zijn...Een eenmalige kennismaking, hoe graag had ik dat anders gezien! Het hoofd van het gezin, zijn liefde en doorzettingsvermogen wat gezin& familie bijeen hield, niet lullen maar poetsen mentaliteit...ja,mijn petje is af :)!
Missen en berusten gaan samen...het is zoals het is, hij heeft een fantastisch spoor achtergelaten aan levenslessen en handvatten om goed door het leven te stappen. Zijn befaamde "Zorg ervoor dat je eigen paadje schoon is" echoot flink door.Het perfectionistische, het delen, het onbaatzuchtig er zijn voor een ander, het helpen daar waar kan met als basis...het gezin. We leven het en geven het door,zo goed als we kunnen, naar eer en geweten!
En elke traan die valt, is er een gemaakt uit liefde en trots, ter ere van zijn zijn...en daar wil ik zonder moeite zo een tissue mee vol snotteren :)!
Jo
De veranderingen die dit teweeg heeft gebracht...tja, wat zal ik schrijven?
dinsdag 17 september 2013
Jo en groot
Ik heb een beetje de kriebels in mijn buik...het aloude en alom bekende "loslaten" doet zijn intrede.
Ik heb nog anderhalf uur te gaan, ik weet dat het goed komt, het is een verstandige meid, loopt niet in 7 sloten tegelijk,maar ja...als er iets gebeurt zal ze het zelf moeten oplossen...en lukt dat?
Uppergup wil al een tijdje alleen naar school fietsen. Ik snap dat, haar klasgenoten en buurjongens fietsen zelf naar school, geen papa of mama die meegaat. Hoe stoer is dat? Hoe groot ben je dan?
Alleen zijn de buurjongens een slagje ouder en groter en de klasgenoten wonen een ietsiepietsie dichter bij de school. Zij hoeven de weg der wegen niet over. En Uppergup is nog altijd ruim een half jaar jonger dan haar klasgenoten,doordat ze groep 2 en 3 in 1 jaar heeft gedaan. Leuk...maar heeft zeker nadelen!
De rondweg van ons pittoreske dorpje is er een waar vele vrachtwagens over heen zoeven. Groot voordeel is dat bijna alle chauffeurs stoppen voor fietsende kinderen,ook daar waar het niet hoeft :).
Vele auto's rijden voorbij...naar school/werk/winkel/etc. en sommigen hebben het druk :( Het meest enge vind ik persoonlijk de dames en heren die net hun rijbewijs hebben gehaald...ze zijn zo vol van hun eigen rijkunsten en hun eigen (of geleende) bolide,dat ze hun omgeving niet of nauwelijks opmerken. Het overschatten van hun eigen plek binnen de rest van de wereld vind ik ook niet helemaal realistisch ingeschat...been there and done that...ja toch?
Er zijn 3 manieren om de gevaarlijke weg over te steken en bij alle drie heeft iedere wijkbewoner zijn/ haar twijfels.
Manier 1: De rotonde bij de ingang van de wijk....slecht te overzien door de begroeiing in het midden. Als volwassene kun je er niet over heen kijken en naderend verkeer ziet jou evenmin. 3 Wegen tegelijk in de gaten houden,waarvan 1 er achter je ligt is al een hele klus voor ons,laat staan voor een kind...
Manier 2: Bij de brandweer langs. De gevaarlijke weg kan hier overgestoken worden met meer zicht op de weg en je wordt zelf beter gezien. De weg is hier recht, wat inhoudt dat de gemiddelde snelheid hoog ligt...richting 70 km. per uur in de bebouwde kom...precies,ai!
Manier 3: De fietsbrug met ingebouwd verkeerd hellingspercentage. Deze prachtige brug om te zien neemt je mee over de weg heen. Het is een hele beklimming door een constructiefoutje,waardoor de beenspieren een immense workout krijgen met ademnood op de koop toe. Bereik je het hoogste punt,zoef je "high speed" naar beneden,waar een ander fietspad kruist met het hogesnelheidspad.
Madammeke kiest manier 3 en op mijn voorwaarde "Mama fietst de eerste keer mee" (en tettert alle veiligheidsregels die ook zij ondertussen kan dromen in je oren) en "als ik zie dat het goed gaat,mag je zelf terug fietsen" (gevolgd door een tiental tips en adviezen over hoe de tassen te dragen,wat te doen bij valpartij en 36 keer check check dubbelcheck denk je dat je dat kan,lukt,wil?)
Tuurlijk kan en wil ze dat...en ik weet ook echt dat ze het kan. Ik weet ook dat ze bij onverwachtse gebeurtenissen in paniek kan raken...
Wat ze niet weet is dat ik haar juf heb verteld dat ze vandaag voor het eerst alleen gaat fietsen naar huis en waarschijnlijk ook alleen terug naar school. Juf houdt een vinger aan de pols,ze hebben een lijntje met elkaar. Ze ziet Uppergup daadwerkelijk voor wie ze is...kortom,een juf haar gewicht in goud waard!
Alles in mij schreeuwt om zo de fiets te pakken en die prachtmeid van ons veilig naar huis te loodsen...en ik doe het niet. Het voelt verre van lekker of goed, dit is nodig voor haar zelfvertrouwen,haar eigen ervaringen opdoen en mocht ze me nodig hebben of het valt stiekem toch tegen...ik ben er. Voorlopig fiets ik nog wel met Troelawupwup heen en weer...nu is het haar moment,brrrrr! Ik zit straks vastgeplakt bij het raam in de woonkamer,is ze er al? is ze er al? is ze er al? Om vervolgens heel nonchalant samen te lunchen met een koppie thee erbij...
Kleine meisjes worden groot...al bijna 8!
Jo
Ik heb nog anderhalf uur te gaan, ik weet dat het goed komt, het is een verstandige meid, loopt niet in 7 sloten tegelijk,maar ja...als er iets gebeurt zal ze het zelf moeten oplossen...en lukt dat?
Uppergup wil al een tijdje alleen naar school fietsen. Ik snap dat, haar klasgenoten en buurjongens fietsen zelf naar school, geen papa of mama die meegaat. Hoe stoer is dat? Hoe groot ben je dan?
Alleen zijn de buurjongens een slagje ouder en groter en de klasgenoten wonen een ietsiepietsie dichter bij de school. Zij hoeven de weg der wegen niet over. En Uppergup is nog altijd ruim een half jaar jonger dan haar klasgenoten,doordat ze groep 2 en 3 in 1 jaar heeft gedaan. Leuk...maar heeft zeker nadelen!
De rondweg van ons pittoreske dorpje is er een waar vele vrachtwagens over heen zoeven. Groot voordeel is dat bijna alle chauffeurs stoppen voor fietsende kinderen,ook daar waar het niet hoeft :).
Vele auto's rijden voorbij...naar school/werk/winkel/etc. en sommigen hebben het druk :( Het meest enge vind ik persoonlijk de dames en heren die net hun rijbewijs hebben gehaald...ze zijn zo vol van hun eigen rijkunsten en hun eigen (of geleende) bolide,dat ze hun omgeving niet of nauwelijks opmerken. Het overschatten van hun eigen plek binnen de rest van de wereld vind ik ook niet helemaal realistisch ingeschat...been there and done that...ja toch?
Er zijn 3 manieren om de gevaarlijke weg over te steken en bij alle drie heeft iedere wijkbewoner zijn/ haar twijfels.
Manier 1: De rotonde bij de ingang van de wijk....slecht te overzien door de begroeiing in het midden. Als volwassene kun je er niet over heen kijken en naderend verkeer ziet jou evenmin. 3 Wegen tegelijk in de gaten houden,waarvan 1 er achter je ligt is al een hele klus voor ons,laat staan voor een kind...
Manier 2: Bij de brandweer langs. De gevaarlijke weg kan hier overgestoken worden met meer zicht op de weg en je wordt zelf beter gezien. De weg is hier recht, wat inhoudt dat de gemiddelde snelheid hoog ligt...richting 70 km. per uur in de bebouwde kom...precies,ai!
Manier 3: De fietsbrug met ingebouwd verkeerd hellingspercentage. Deze prachtige brug om te zien neemt je mee over de weg heen. Het is een hele beklimming door een constructiefoutje,waardoor de beenspieren een immense workout krijgen met ademnood op de koop toe. Bereik je het hoogste punt,zoef je "high speed" naar beneden,waar een ander fietspad kruist met het hogesnelheidspad.
Madammeke kiest manier 3 en op mijn voorwaarde "Mama fietst de eerste keer mee" (en tettert alle veiligheidsregels die ook zij ondertussen kan dromen in je oren) en "als ik zie dat het goed gaat,mag je zelf terug fietsen" (gevolgd door een tiental tips en adviezen over hoe de tassen te dragen,wat te doen bij valpartij en 36 keer check check dubbelcheck denk je dat je dat kan,lukt,wil?)
Tuurlijk kan en wil ze dat...en ik weet ook echt dat ze het kan. Ik weet ook dat ze bij onverwachtse gebeurtenissen in paniek kan raken...
Wat ze niet weet is dat ik haar juf heb verteld dat ze vandaag voor het eerst alleen gaat fietsen naar huis en waarschijnlijk ook alleen terug naar school. Juf houdt een vinger aan de pols,ze hebben een lijntje met elkaar. Ze ziet Uppergup daadwerkelijk voor wie ze is...kortom,een juf haar gewicht in goud waard!
Alles in mij schreeuwt om zo de fiets te pakken en die prachtmeid van ons veilig naar huis te loodsen...en ik doe het niet. Het voelt verre van lekker of goed, dit is nodig voor haar zelfvertrouwen,haar eigen ervaringen opdoen en mocht ze me nodig hebben of het valt stiekem toch tegen...ik ben er. Voorlopig fiets ik nog wel met Troelawupwup heen en weer...nu is het haar moment,brrrrr! Ik zit straks vastgeplakt bij het raam in de woonkamer,is ze er al? is ze er al? is ze er al? Om vervolgens heel nonchalant samen te lunchen met een koppie thee erbij...
Kleine meisjes worden groot...al bijna 8!
Jo
Jo en klein
Discover wildlife,have kids!
Als er een ding waar is,dan is het dat wel...never a dull moment in the house.
Onze Troelawupwup heeft eczeem. Dit is op zich niet zo heel verwonderlijk. In haar papa's familie komt dit veel voor. Toen Uppergup geboren werd, was al heel snel duidelijk dat zij net zoals papa een gevoelige huid had. Alle Zwitsal producten konden linea recta de deur uit,madam reageerde er heftig op. In ieder geval in mijn ogen...de eerste,de oudste,de baanbreekster,degene die ons inleidt in de wondere wereld der kinderen. Rode pukkeltjes,schraal,jeuk...Er hoefde maar iets niet te kloppen aan ons kind en hopla,als havikken er boven op. Kortom,dahaag lekker babygeurtje van Zwitsal!
Met de komst van Troelawupwup zo'n anderhalfjaar later,hadden we niet de luxe en de tijd om op beide als havikken er bovenop te zitten. Tijd en aandacht dient verdeeld te worden. Gelukkig voor ons kroost,want wat hebben zij daar nou aan? Gelukkig voor ons,want wat hebben wij daar nu aan?
Niet elke scheet die dwars zit hoeft onder de loep genomen te worden, details laten we los en we richten ons op de hoofdlijnen.
Troelawupwup bleek eveneens een gevoelige huid te hebben, weer geen Zwitsal in da house. Jammer,want ik vond dat een heel lekker geurtje ;) Met Uppergup wisten we precies wat te doen om het beter te maken. Simpel trucje,passen we ook toe op Troelawupwup en...geen resultaat??
Aangekaart op het consternatiebureau, met het meisje naar de huisarts om daar een dokter te vinden die het afdeed met "doe er maar een zalfje op..." En dat een half jaar lang,zucht!Uiteindelijk zag deze meneer mij maandelijks met een ziek kind bij hem komen,want ja...met eczeem gaan vaak ook oorontstekingen,koorts en keelontstekingen gepaard. Onze beide dochters hebben hier een abonnement op gehad,kan ze dromen en dat doet zeeeeeeeeeeeeer!!
Na het zoveelste slappe optreden van de huisarts (Ik was een overbezorgde moeder,het hoorde er gewoon bij) heb ik een doorverwijzing geeist voor de dermatoloog. Ik wilde dat iemand naar mijn dochter keek met interesse en verstand...de huisarts nam niet meer de moeite om haar huid daadwerkelijk te bekijken. Hij zag haar toch bijna elke 3 weken? Ook niet op mijn verzoek trouwens...Had hij dat wel gedaan,had hij gezien dat mijn meisje van net 1 van kop tot teen bedekt zat met zeer diepe ontstekingen,pus, natte plekken en dat ik haar bloedend en plakkend uit bed pakte. Maar ja, als je niet luistert naar "een overbezorgde moeder"...Ik kan nu nog boos worden op mijzelf dat ik niet eerder gehandeld heb zoals ik gehandeld heb,overkomt me geen tweede keer!
Eenmaal in het ziekenhuis kwamen we bij de perfecte huiddokter, een vader met kinderen in dezelfde leeftijd en we hadden een instantklik. Zware medicatie werd toegepast om alle ontstekingen te lijf te gaan en om de huid te laten helen. Meerdere controlebeurten kwamen aan bod en ze knapte op,ein-de-lijk! In de komende jaren zouden wij deze meneer vaker treffen. Gezamenlijk hadden we de hoop gevestigd op haar 5e levensjaar...vanaf het 5e jaar is het afweersysteem van een kind voldoende sterk ontwikkeld en bestaat er de mogelijkheid dat ze over de eczeem heen groeien.
Ons meissie is ondertussen 6 en gister was de zoveelste uitbraak van eczeem. Zo heftig, dat het niet kon wachten tot maandag bij de eigen huisarts. Gebeld met de weekendhuisartsenpost en de situatie uitgelegd. Wat blijkt? Een eczeemuitbraak in combinatie met krentenbaard (had ik al gezegd dat krentenbaard en eczeem ook al vriendjes van elkaar zijn?). 's Avonds konden we terecht,wederom een antibioticakuur met de sterkte van een volwassene (...) In de afgelopen 5 weken is dit de 3e (!)kuur. Het eerste wat de huisarts in het ziekenhuis aangaf? Pijnstillers geven!
Troelawupwup is een bikkelientje. Ik hoor haar niet klagen over haar eczeem,ze draagt het als een minivrouwtje. Ze vindt de jeuk lekker,dan kan ze zo lekker krabben. Het is altijd aanwezig,voornamelijk op haar armen,benen en handen. Haar beschadigde huid zit voornamelijk onder haar kleding en zien eruit als schaafplekken met ontstoken stukjes erin. Ze krijgt ook regelmatig de vraag of ze gevallen is :) Het gekke is, ik zie het zelf niet meer, ik zie alleen Troelawupwup.
Bij een uitbraak wordt de intensiteit vergroot tot de max...Op dit moment zit de eczeem over haar hele lichaam,zelfs kleine plekjes in het gezicht dit keer. Haar voeten hebben diepe kloven,een is zo diep en groot dat het een driehoekje uit haar grote teen heeft weggenomen,een open wond wat moeilijk dicht gaat. En het meest pijnlijke...de krentenbaard heeft zich dit keer gemanifesteerd in haar vagina en billen. Ze gilt het uit van de pijn bij douchen en plassen of poepen. En als mama zijnde kan ik niets doen...er zijn,medicatie toedienen,TLC in overvloed en het zo aangenaam mogelijk maken voor haar. Vandaag blijft ze thuis van school...eerst de boel maar eens goed dicht en bijtanken,het vergt nogal wat.
Een rothobbel om te nemen, als deze wederom genomen is,kabbelen we rustig door tot de volgende.
Minimaal 2 x per jaar is het raak, meestal met het wisselen van de seizoenen, de verwarming wat aan gaat, spanning en stress zijn dooddoeners,warme kleding laat de huid broeien...ik ken het met mijn ogen dicht. Nu snap je waarom de 3 R-en bij mij hoog in het vaandel staan. Doe ik niet aan Rust,Reinheid en Regelmaat...dan slaat de eczeem en onrust in de pan :(
Wat is zij groot zoals ze het draagt en wat voel ik me soms klein...
Jo
Als er een ding waar is,dan is het dat wel...never a dull moment in the house.
Onze Troelawupwup heeft eczeem. Dit is op zich niet zo heel verwonderlijk. In haar papa's familie komt dit veel voor. Toen Uppergup geboren werd, was al heel snel duidelijk dat zij net zoals papa een gevoelige huid had. Alle Zwitsal producten konden linea recta de deur uit,madam reageerde er heftig op. In ieder geval in mijn ogen...de eerste,de oudste,de baanbreekster,degene die ons inleidt in de wondere wereld der kinderen. Rode pukkeltjes,schraal,jeuk...Er hoefde maar iets niet te kloppen aan ons kind en hopla,als havikken er boven op. Kortom,dahaag lekker babygeurtje van Zwitsal!
Met de komst van Troelawupwup zo'n anderhalfjaar later,hadden we niet de luxe en de tijd om op beide als havikken er bovenop te zitten. Tijd en aandacht dient verdeeld te worden. Gelukkig voor ons kroost,want wat hebben zij daar nou aan? Gelukkig voor ons,want wat hebben wij daar nu aan?
Niet elke scheet die dwars zit hoeft onder de loep genomen te worden, details laten we los en we richten ons op de hoofdlijnen.
Troelawupwup bleek eveneens een gevoelige huid te hebben, weer geen Zwitsal in da house. Jammer,want ik vond dat een heel lekker geurtje ;) Met Uppergup wisten we precies wat te doen om het beter te maken. Simpel trucje,passen we ook toe op Troelawupwup en...geen resultaat??
Aangekaart op het consternatiebureau, met het meisje naar de huisarts om daar een dokter te vinden die het afdeed met "doe er maar een zalfje op..." En dat een half jaar lang,zucht!Uiteindelijk zag deze meneer mij maandelijks met een ziek kind bij hem komen,want ja...met eczeem gaan vaak ook oorontstekingen,koorts en keelontstekingen gepaard. Onze beide dochters hebben hier een abonnement op gehad,kan ze dromen en dat doet zeeeeeeeeeeeeer!!
Na het zoveelste slappe optreden van de huisarts (Ik was een overbezorgde moeder,het hoorde er gewoon bij) heb ik een doorverwijzing geeist voor de dermatoloog. Ik wilde dat iemand naar mijn dochter keek met interesse en verstand...de huisarts nam niet meer de moeite om haar huid daadwerkelijk te bekijken. Hij zag haar toch bijna elke 3 weken? Ook niet op mijn verzoek trouwens...Had hij dat wel gedaan,had hij gezien dat mijn meisje van net 1 van kop tot teen bedekt zat met zeer diepe ontstekingen,pus, natte plekken en dat ik haar bloedend en plakkend uit bed pakte. Maar ja, als je niet luistert naar "een overbezorgde moeder"...Ik kan nu nog boos worden op mijzelf dat ik niet eerder gehandeld heb zoals ik gehandeld heb,overkomt me geen tweede keer!
Eenmaal in het ziekenhuis kwamen we bij de perfecte huiddokter, een vader met kinderen in dezelfde leeftijd en we hadden een instantklik. Zware medicatie werd toegepast om alle ontstekingen te lijf te gaan en om de huid te laten helen. Meerdere controlebeurten kwamen aan bod en ze knapte op,ein-de-lijk! In de komende jaren zouden wij deze meneer vaker treffen. Gezamenlijk hadden we de hoop gevestigd op haar 5e levensjaar...vanaf het 5e jaar is het afweersysteem van een kind voldoende sterk ontwikkeld en bestaat er de mogelijkheid dat ze over de eczeem heen groeien.
Ons meissie is ondertussen 6 en gister was de zoveelste uitbraak van eczeem. Zo heftig, dat het niet kon wachten tot maandag bij de eigen huisarts. Gebeld met de weekendhuisartsenpost en de situatie uitgelegd. Wat blijkt? Een eczeemuitbraak in combinatie met krentenbaard (had ik al gezegd dat krentenbaard en eczeem ook al vriendjes van elkaar zijn?). 's Avonds konden we terecht,wederom een antibioticakuur met de sterkte van een volwassene (...) In de afgelopen 5 weken is dit de 3e (!)kuur. Het eerste wat de huisarts in het ziekenhuis aangaf? Pijnstillers geven!
Troelawupwup is een bikkelientje. Ik hoor haar niet klagen over haar eczeem,ze draagt het als een minivrouwtje. Ze vindt de jeuk lekker,dan kan ze zo lekker krabben. Het is altijd aanwezig,voornamelijk op haar armen,benen en handen. Haar beschadigde huid zit voornamelijk onder haar kleding en zien eruit als schaafplekken met ontstoken stukjes erin. Ze krijgt ook regelmatig de vraag of ze gevallen is :) Het gekke is, ik zie het zelf niet meer, ik zie alleen Troelawupwup.
Bij een uitbraak wordt de intensiteit vergroot tot de max...Op dit moment zit de eczeem over haar hele lichaam,zelfs kleine plekjes in het gezicht dit keer. Haar voeten hebben diepe kloven,een is zo diep en groot dat het een driehoekje uit haar grote teen heeft weggenomen,een open wond wat moeilijk dicht gaat. En het meest pijnlijke...de krentenbaard heeft zich dit keer gemanifesteerd in haar vagina en billen. Ze gilt het uit van de pijn bij douchen en plassen of poepen. En als mama zijnde kan ik niets doen...er zijn,medicatie toedienen,TLC in overvloed en het zo aangenaam mogelijk maken voor haar. Vandaag blijft ze thuis van school...eerst de boel maar eens goed dicht en bijtanken,het vergt nogal wat.
Een rothobbel om te nemen, als deze wederom genomen is,kabbelen we rustig door tot de volgende.
Minimaal 2 x per jaar is het raak, meestal met het wisselen van de seizoenen, de verwarming wat aan gaat, spanning en stress zijn dooddoeners,warme kleding laat de huid broeien...ik ken het met mijn ogen dicht. Nu snap je waarom de 3 R-en bij mij hoog in het vaandel staan. Doe ik niet aan Rust,Reinheid en Regelmaat...dan slaat de eczeem en onrust in de pan :(
Wat is zij groot zoals ze het draagt en wat voel ik me soms klein...
Jo
zaterdag 14 september 2013
Jo en flauw
Heel flauw,ik weet het :)
Menigeen is reuzenieuwsgierig naar de behaalde resultaten en dan schroef ik de spanning op en deel niet *gniffel,gniffel*
Hoe vond je mijn cliffhanger? Werkt op tv, ook in een blog??
Mijn resultaten na bijna 5 weken GOKken:
Borstomvang: - 4 cm.
Taille: - 5 cm.
Heupen: - 4 cm.
Gewicht: -1.7 kilo
Goudenrandje...ik ben wel een volle 100 gram lichter dan mijn meest lage gewichtsmeetmoment sinds de start van het GOKken. Dat zeg ik, benadruk het positieve,hahaha!!!
De afname van volume heb ik een paar woorden voor:Yes,I can!
Prettig weekend y'all ;)!
Jo
Menigeen is reuzenieuwsgierig naar de behaalde resultaten en dan schroef ik de spanning op en deel niet *gniffel,gniffel*
Hoe vond je mijn cliffhanger? Werkt op tv, ook in een blog??
Mijn resultaten na bijna 5 weken GOKken:
Borstomvang: - 4 cm.
Taille: - 5 cm.
Heupen: - 4 cm.
Gewicht: -1.7 kilo
Goudenrandje...ik ben wel een volle 100 gram lichter dan mijn meest lage gewichtsmeetmoment sinds de start van het GOKken. Dat zeg ik, benadruk het positieve,hahaha!!!
De afname van volume heb ik een paar woorden voor:Yes,I can!
Prettig weekend y'all ;)!
Jo
Jo en resultaten
Waar het hart vol van is,stroomt de mond van over...en de woorden in een blog.
Na mijn stukje van gisteren kreeg ik van verschillende mensen een lief hartje onder mijn riem geschoven,in woord,daad en plaat. De beide dochters deden een flinke duit in het zakje "Weet je nou al hoeveel je bent afgevallen, mam? Wanneer ga je dat nou eens doen dan?" Mijn eigen nieuwsgierigheid is groot en boerderijdinnetje boekt fantastische resultaten,hoe zouden die van mij zijn? De knoop is gisteravond doorgehakt,gewoon doen!
Natuurlijk met de juiste voorbereidingen...even geen wijntje bij The Voice (houdt de vetverbranding tegen) die schuiven we door naar de volgende avond. De wijntjes bewaar ik standaard voor het weekend,geeft een speciaal tintje mee :)Check,check,dubbel check...volgens de richtlijnen gegeten? Voldoende water gehad? Nog even een extra setje Fysio-oefeningen er tegen aan gooien...wat zal Fysio-man blij met mijn inzet zijn,haha! En een eigen win-win situatie voor mijzelf:vermindering van pijn en een strakkere taille. Alles gedaan wat nodig is, geen steekjes laten vallen, durf ik mijzelf recht in de blauwe oogjes aan te kijken en hier oprecht en eerlijk ja op te zeggen? Yep! Wel 2 borden van het heerlijke shoarmavlees met salade gehad...ik had behoorlijke trek gisteravond. Daarna zo'n voldaan gevoel,geen tussendoortjes meer nodig,ook geen ruimte voor.
De volgende ochtend...voordat ik met het spannende meet/weegmoment begin...eerst de oefeningen weer uitvoeren. Ik mag wel oppassen dat ik geen atlete word! Ja, ik ben er mentaal klaar voor...denk ik ;)
Ik vis mijn meetlintje uit mijn nachtkastje...zucht...ergens wil ik het stiekem ook niet weten...en druip af naar de badkamer...wil ik dit echt weten? Ja en nee...ik heb gekozen en besloten voor de ja en dan doe ik dat dus ook, kwestie van zelfdiscipline en afspraken nakomen. Als ik nou begin met de centimeters en die vallen positief uit,dan heb ik iets om kracht uit te putten op het moment dat de weegschaal tegenvalt. Ja, ik mag graag de gouden randen zoeken en vinden,mijn "escape-clausule"
Vooruit met de geit...ophouden met mekkeren...snel een kladblaadje en pen gepakt, de deur op slot. Mijn moment,mijn beleving,mijn battle met mijn draken, mijn powerstruggle tussen gevoel en verstand.
Okay,zucht...nog een zucht...dramatische verstandshouding in de spiegel met mijzelf...een bemoedigend knikje...zuhucht....GAAN!
Ik rol mijn centimeter uit, favoriete kleurtje voor -de ene kant is wit,de ander geel...ik zeg Sunny side up- vouw het lintje om mijn lichaam en de concrete cijfers komen tevoorschijn. Ik krabbel ze snel neer, om ze straks in mijn officiele blaadje in het net op te schrijven en te vergelijken. Ik weet ongeveer wat het was en als ik zie wat het nu is...
Borstomvang: Wow!
Buik: Wowie!!
Heupen:Allememachies!!!
Geen wonder dat ik mijn figuurcorrigerendeaseksueleharnas niet nodig ben :)
Mijn innerlijke ikke maakt een driedubbele salto, een overwinningsdansje en een luid en duidelijke "Woohoo"...met de handrem er nog op...de ultieme overtreffende trap, de draak der draken is nog niet aan de beurt geweest. Langzaam rol ik het lieve lintje weer op, licht gespannen schuif ik de weegschaal in positie,doe hem aan, pak het bijbehorende losse display erbij,adem uit en...
Ik besluit om eerst op de weegschaal te gaan staan,zonder op de display te kijken. Ik tel tot 3 en kijk dan..chips,geen meting,staat nog keurig op de 0.0...Dat is wel heel erg licht voor mijn doen. Nog een keer en dit keer kijk ik of "tie ut wel dut". Daar schieten de getallen te voorschijn! En zoals het een echte twijfelkont betaamt...nog een keer meten of de uitslag wederom hetzelfde is...En dat is ie. Ik krabbel het op mijn blaadje, laat het even op mij inwerken en hergroeppeer mijn gedachten en gevoelens.
Ik loop terug naar de slaapkamer waar hubbie uiterst nieuwsgierig is. Ik laat hem raden...Ook hij is gefocust op de kilo's,dat is een ingebakken mechanisme blijkbaar en hij roept "Ongeveer hetzelfde als ik, 96 of 97 kilo!" "Je mag nog een keer raden,je zat niet eens in de buurt :)" "Je kijkt niet sip,je huilt niet..." "De centimeters vliegen eraf, dat is de reden voor mijn niet sippe gezicht" "Ja, overduidelijk! Maar de kilo's dan...?" "Laat ik het zo zeggen, wat ben ik blij dat ik gemeten heb in cm. en dat ik daar mijn kracht uit kan halen. De weegschaal haalt me onverbiddelijk onderuit,daar moet ik het niet van hebben :(" Hij is even stil bij het horen van het resultaat.
Gewoon doordoen! Je ziet er goed uit, je hebt geen honger, je voelt je prima in je vel, de centimeters worden zichtbaar en voelbaar minder en daar was het je om te doen! Die kilo's volgen wel...en anders maar niet.
Exact mijn gedachtengang! Ik kan verder gaan in mijn "oude Jo routine" en blijven hangen in hetgene wat ik niet gehaald/bereikt heb en het falen daarin eens goed te voelen...of de "nieuwe Jo routine"aanmoedigen door lief te zijn voor mijzelf en het positieve te benadrukken. Ik kies het laatste. Het kost meer moeite, het rendement ervan is vele malen groter en plezieriger dan sikkeneuren :)
Kop omhoog,schouders eronder en doordoen...over 2 weken herhaal ik dit weer en dan maak ik opnieuw dezelfde foto's als bij de start. Alleen niet in dat ene Berend Hendrikje...want die hebben ze van mijn waslijn gepikt!
Jo
Na mijn stukje van gisteren kreeg ik van verschillende mensen een lief hartje onder mijn riem geschoven,in woord,daad en plaat. De beide dochters deden een flinke duit in het zakje "Weet je nou al hoeveel je bent afgevallen, mam? Wanneer ga je dat nou eens doen dan?" Mijn eigen nieuwsgierigheid is groot en boerderijdinnetje boekt fantastische resultaten,hoe zouden die van mij zijn? De knoop is gisteravond doorgehakt,gewoon doen!
Natuurlijk met de juiste voorbereidingen...even geen wijntje bij The Voice (houdt de vetverbranding tegen) die schuiven we door naar de volgende avond. De wijntjes bewaar ik standaard voor het weekend,geeft een speciaal tintje mee :)Check,check,dubbel check...volgens de richtlijnen gegeten? Voldoende water gehad? Nog even een extra setje Fysio-oefeningen er tegen aan gooien...wat zal Fysio-man blij met mijn inzet zijn,haha! En een eigen win-win situatie voor mijzelf:vermindering van pijn en een strakkere taille. Alles gedaan wat nodig is, geen steekjes laten vallen, durf ik mijzelf recht in de blauwe oogjes aan te kijken en hier oprecht en eerlijk ja op te zeggen? Yep! Wel 2 borden van het heerlijke shoarmavlees met salade gehad...ik had behoorlijke trek gisteravond. Daarna zo'n voldaan gevoel,geen tussendoortjes meer nodig,ook geen ruimte voor.
De volgende ochtend...voordat ik met het spannende meet/weegmoment begin...eerst de oefeningen weer uitvoeren. Ik mag wel oppassen dat ik geen atlete word! Ja, ik ben er mentaal klaar voor...denk ik ;)
Ik vis mijn meetlintje uit mijn nachtkastje...zucht...ergens wil ik het stiekem ook niet weten...en druip af naar de badkamer...wil ik dit echt weten? Ja en nee...ik heb gekozen en besloten voor de ja en dan doe ik dat dus ook, kwestie van zelfdiscipline en afspraken nakomen. Als ik nou begin met de centimeters en die vallen positief uit,dan heb ik iets om kracht uit te putten op het moment dat de weegschaal tegenvalt. Ja, ik mag graag de gouden randen zoeken en vinden,mijn "escape-clausule"
Vooruit met de geit...ophouden met mekkeren...snel een kladblaadje en pen gepakt, de deur op slot. Mijn moment,mijn beleving,mijn battle met mijn draken, mijn powerstruggle tussen gevoel en verstand.
Okay,zucht...nog een zucht...dramatische verstandshouding in de spiegel met mijzelf...een bemoedigend knikje...zuhucht....GAAN!
Ik rol mijn centimeter uit, favoriete kleurtje voor -de ene kant is wit,de ander geel...ik zeg Sunny side up- vouw het lintje om mijn lichaam en de concrete cijfers komen tevoorschijn. Ik krabbel ze snel neer, om ze straks in mijn officiele blaadje in het net op te schrijven en te vergelijken. Ik weet ongeveer wat het was en als ik zie wat het nu is...
Borstomvang: Wow!
Buik: Wowie!!
Heupen:Allememachies!!!
Geen wonder dat ik mijn figuurcorrigerendeaseksueleharnas niet nodig ben :)
Mijn innerlijke ikke maakt een driedubbele salto, een overwinningsdansje en een luid en duidelijke "Woohoo"...met de handrem er nog op...de ultieme overtreffende trap, de draak der draken is nog niet aan de beurt geweest. Langzaam rol ik het lieve lintje weer op, licht gespannen schuif ik de weegschaal in positie,doe hem aan, pak het bijbehorende losse display erbij,adem uit en...
Ik besluit om eerst op de weegschaal te gaan staan,zonder op de display te kijken. Ik tel tot 3 en kijk dan..chips,geen meting,staat nog keurig op de 0.0...Dat is wel heel erg licht voor mijn doen. Nog een keer en dit keer kijk ik of "tie ut wel dut". Daar schieten de getallen te voorschijn! En zoals het een echte twijfelkont betaamt...nog een keer meten of de uitslag wederom hetzelfde is...En dat is ie. Ik krabbel het op mijn blaadje, laat het even op mij inwerken en hergroeppeer mijn gedachten en gevoelens.
Ik loop terug naar de slaapkamer waar hubbie uiterst nieuwsgierig is. Ik laat hem raden...Ook hij is gefocust op de kilo's,dat is een ingebakken mechanisme blijkbaar en hij roept "Ongeveer hetzelfde als ik, 96 of 97 kilo!" "Je mag nog een keer raden,je zat niet eens in de buurt :)" "Je kijkt niet sip,je huilt niet..." "De centimeters vliegen eraf, dat is de reden voor mijn niet sippe gezicht" "Ja, overduidelijk! Maar de kilo's dan...?" "Laat ik het zo zeggen, wat ben ik blij dat ik gemeten heb in cm. en dat ik daar mijn kracht uit kan halen. De weegschaal haalt me onverbiddelijk onderuit,daar moet ik het niet van hebben :(" Hij is even stil bij het horen van het resultaat.
Gewoon doordoen! Je ziet er goed uit, je hebt geen honger, je voelt je prima in je vel, de centimeters worden zichtbaar en voelbaar minder en daar was het je om te doen! Die kilo's volgen wel...en anders maar niet.
Exact mijn gedachtengang! Ik kan verder gaan in mijn "oude Jo routine" en blijven hangen in hetgene wat ik niet gehaald/bereikt heb en het falen daarin eens goed te voelen...of de "nieuwe Jo routine"aanmoedigen door lief te zijn voor mijzelf en het positieve te benadrukken. Ik kies het laatste. Het kost meer moeite, het rendement ervan is vele malen groter en plezieriger dan sikkeneuren :)
Kop omhoog,schouders eronder en doordoen...over 2 weken herhaal ik dit weer en dan maak ik opnieuw dezelfde foto's als bij de start. Alleen niet in dat ene Berend Hendrikje...want die hebben ze van mijn waslijn gepikt!
Jo
vrijdag 13 september 2013
Jo en twijfel
Goed,welke week ben ik nu bezig?
Ik ben begonnen met de start van het schooljaar,19 augustus 2013.
Vandaag is het vrijdag de 13e september,wat betekent dat maandag mijn vijfde week van het GOKavontuur ingaat.
Ik heb de keuze gemaakt om het 6 weken uit te voeren. Alle startdata zijn genoteerd,confronterende foto's gemaakt en na een week het raam uitgegooid. Nou ja, de foto's dan weer niet,stel je voor,brrr!Aangezien dit een compleet harrie-in-de-warrie "dieet" is, deed mijn lichaam vrolijk harrie-in-de-warrie mee. Niks niet afvallen,gewoon lekker zwaarder worden op de weegschaal. Hallo onzekerheid! Ik stond voor de keuze:afhaken of doorzetten...ik koos het laatste!
Gouden randje is dat ik letterlijk en figuurlijk hinderlijke obstakels en irritatiefactorretjes aan de kant heb gegooid. Niet alleen het eten is meer puur, ook mijn eigen manier van kijken en ervaren is puur.Het vertrouwen vinden en voelen in mijzelf dat het goed gaat en dat deze leefwijze bij mij past.Inderdaad een "die-eet",ik eet weer! Ik eet als ik honger heb,mijn buik is lekker gevuld en ik heb een voldaan gevoel. Wat een verschil met "net geen honger hebben" of "blij" zijn met het "hongergevoel" en er "niet aan toe geven" want dan "val ik af". De weegschaal en/of het meetlint bepaalt of ik succes heb geboekt.
Ondertussen zijn er in mijn directe omgeving nieuwe GOKkers opgestaan. Mijn boerderijdinnetje is in 3 weken tijd 3.3 kilo lichter geworden (!) ,ze heeft geen honger en tja...ze straalt! Ik kan zo van haar resultaten mee genieten,helemaal top vind ik dat! Verder gaan er binnenkort meerdere dames richting boekhandel,de interesse is gewekt en het woord "wonderdieet" is gevallen. De ogen zijn op me gericht en ik denk als het moment daar is en ik mijn resultaten bekend maak (mochten deze positief uitvallen) er accuut een hele GOKkring opstaat...hoe gaaf is dat?
Ik kan dat moment nog maximaal 2 weken voor mij uit schuiven. Na 6 weken ga ik opnieuw meten en wegen...dat kan ook aan het einde van week 6,dus als week 7 ingaat. Aan de ene kant ben ik nu zeer nieuwsgierig naar de resultaten en tegelijkertijd voel ik een afkeer. Ik wil het weten en daar heb ik mijn irritatiefactorretje (=weegschaal) en hinderlijke obstakel (=meetlint) voor nodig. Ik heb sterk het vermoeden dat dit gunstig uitvalt...maar stel...wat als...ik vind deze bel van zelfvertrouwen,andere manier van kijken,voelen en ervaren Walhalla! Helemaal fris en nieuw,wat een verademing. Eerder kon ik het traject helemaal uittekenen,elke stap in de afvalrace-ontwikkeling was bekend,ik wist precies waar te kijken voor positieve resultaten (en te vermijden als ik struisvogel wilde zijn) met bijbehorende kleding...nu kom ik elke dag kleine kadootjes tegen en dat is leuk!!
Het volume van mijn lichaam neemt absoluut af,alleen op totaal verschillende plekken dan voorheen.
Waren de eerste resulaten voornamelijk te zien bij mijn boezem (liever niet!),gezicht (prima!) en benen (hoeft niet!), nu verlies ik het op mijn billen,de maagstreek en buik. Daar blijft het niet bij,mijn lichaam an-sich verliest steeds meer vet (klinkt dat jakkes!) en de spieren komen meer te voorschijn...ik voel ze zelfs...zonder dat ik bewust ervoor sport. Nu moet ik voor mijn wiebelige ruggegraatje een aantal oefeningen doen die de buik-en rugspieren sterker maken...WOW,versneld effect!
Mijn "trek-de-boel-maar-strak-figuur-corrigerende-harnas" is uit en ik draag strakke shirts in mijn broek en voel mij niet opgelaten. Ik heb nu namelijk zonder ongeveer hetzelfde silhouet als met. De noodzaak is verdwenen. Wat een vrijheid! Ik bepaal nu of het nodig is of als ik er zin in heb, niet mijn bolle buik.
Kortom, er zijn veel meer voordelen voor het beperken van de koolhydraten dan nadelen. Het is een ander eetpatroon,een waar ik vrij gemakkelijk inschiet. Ik ben geen zoetliefhebber, doe mij maar hartig en dat is in mijn voordeel. Ik kan niet zeggen dat ik mijn afbakbroodje mis,of mijn bord spaghetti of mijn colaatje (nou,eigenlijk mis ik de cola echt niet bedenk ik me nu) want heb ik daar zin in,dan plan ik dat in in mijn uurtje. De GOKproof snacks zijn lekkerder dan een zak chips of borrelnootjes of Japanse mix...het nadeel is wel dat het meer bereidingstijd nodig heeft. Een zak scheur ik zo open en eet ik leeg, een blok kaas of komkommer met filet americain moet even gesneden en klaargemaakt worden. Hetgene wat ik eet is lekkerder,maar moet gepland worden...een quiche maak je niet binnen 5 minuten, voor salades heb je standaard ingrediënten nodig om het lekker te maken/houden en ga ik op stap...goed nadenken over wat ik kan eten en waar ik het kan vinden/kopen. Het is niet even snel een appel op de markt,het belegde broodje of bij het goudenregenboogrestaurant langs rijden voor het BigMacmenuutje.
Koffie mag en kan...geen limiet aan en dat vind ik super! Eerder was dat hooguit 3,maximaal 4 kopjes per dag. Naast het eten tellen en wegen ook nog eens de koffie?!? En dan bij het 5e bakje met een schuldgevoel drinken?!? Ik word er niet vrolijker van zeg maar. Het hele schuldgevoel is sowieso weg, eten is geen taboe meer, het heeft geen beperkingen met betrekking tot de portie...wederom wat een vrijheid! Er zijn dagen dat ik gewoon meer zin en trek heb en dan mag dat! Net zo goed als ik het tegenovergestelde heb en even niets hoef...alles is prima,mits de verhoudingen kloppen, een verademing :)
Mijn broeken en shirts zitten wijder, mijn zwemband neemt af in volume, het gewicht lijkt zich steeds meer eerlijk te verdelen over mijn hele lichaam. Niet meer het overgewicht vastzetten op mijn buik,spieren worden sterker en steviger, boezem blijft redelijk in tact (jippie) er wordt een beginnetje gemaakt met mijn kaaklijn (in plaats van een smal gezicht tekent de kaaklijn zich beter af)
en dat na nog geen 5 weken :)!
Uppergup riep van de week enthousiast "Mam!! Je wordt slanker!!" Of dat nou is omdat het zo is of omdat ze iets liefs wilde zeggen omdat we schoenen gingen kopen ;) ...Aan haar enthousiasme te horen..ze meende het. Het mooiste is dat ik het zelf voel,van binnen en buiten. Hubbie benoemt het af en toe ook en toch... Toch zit die weegschaal er zo ingebakken dat ik elke dag twijfel...want als de weegschaal het zegt,is het pas echt. Hoe krom is mijn gedachtengang? Zal ik mijn bel doorbreken of niet? Wil ik op mijn gevoel verder varen of ga ik voor concreet? En wat nou als de cijfers concreet tegenvallen,heb ik dan voldoende zelfvertrouwen om daar overheen te stappen? Sta ik daadwerkelijk boven mijn afvalhistorie en bijbehorende conditionering? Kan dat in nog geen 5 weken?
Zoals gezegd...ik heb nog maximaal 2 weken om te twijfelen! Troelawupwup zei het vanmorgen treffend:"Heb je nou al op de weegschaal gestaan of ben je soms bang?" gevolgd door "Mam,heb je die rookkaascrackers al? Nee echt, die zijn zoooo lekker,mogen die gewoon altijd?"
Dusssss....;)
Jo
Ik ben begonnen met de start van het schooljaar,19 augustus 2013.
Vandaag is het vrijdag de 13e september,wat betekent dat maandag mijn vijfde week van het GOKavontuur ingaat.
Ik heb de keuze gemaakt om het 6 weken uit te voeren. Alle startdata zijn genoteerd,confronterende foto's gemaakt en na een week het raam uitgegooid. Nou ja, de foto's dan weer niet,stel je voor,brrr!Aangezien dit een compleet harrie-in-de-warrie "dieet" is, deed mijn lichaam vrolijk harrie-in-de-warrie mee. Niks niet afvallen,gewoon lekker zwaarder worden op de weegschaal. Hallo onzekerheid! Ik stond voor de keuze:afhaken of doorzetten...ik koos het laatste!
Gouden randje is dat ik letterlijk en figuurlijk hinderlijke obstakels en irritatiefactorretjes aan de kant heb gegooid. Niet alleen het eten is meer puur, ook mijn eigen manier van kijken en ervaren is puur.Het vertrouwen vinden en voelen in mijzelf dat het goed gaat en dat deze leefwijze bij mij past.Inderdaad een "die-eet",ik eet weer! Ik eet als ik honger heb,mijn buik is lekker gevuld en ik heb een voldaan gevoel. Wat een verschil met "net geen honger hebben" of "blij" zijn met het "hongergevoel" en er "niet aan toe geven" want dan "val ik af". De weegschaal en/of het meetlint bepaalt of ik succes heb geboekt.
Ondertussen zijn er in mijn directe omgeving nieuwe GOKkers opgestaan. Mijn boerderijdinnetje is in 3 weken tijd 3.3 kilo lichter geworden (!) ,ze heeft geen honger en tja...ze straalt! Ik kan zo van haar resultaten mee genieten,helemaal top vind ik dat! Verder gaan er binnenkort meerdere dames richting boekhandel,de interesse is gewekt en het woord "wonderdieet" is gevallen. De ogen zijn op me gericht en ik denk als het moment daar is en ik mijn resultaten bekend maak (mochten deze positief uitvallen) er accuut een hele GOKkring opstaat...hoe gaaf is dat?
Ik kan dat moment nog maximaal 2 weken voor mij uit schuiven. Na 6 weken ga ik opnieuw meten en wegen...dat kan ook aan het einde van week 6,dus als week 7 ingaat. Aan de ene kant ben ik nu zeer nieuwsgierig naar de resultaten en tegelijkertijd voel ik een afkeer. Ik wil het weten en daar heb ik mijn irritatiefactorretje (=weegschaal) en hinderlijke obstakel (=meetlint) voor nodig. Ik heb sterk het vermoeden dat dit gunstig uitvalt...maar stel...wat als...ik vind deze bel van zelfvertrouwen,andere manier van kijken,voelen en ervaren Walhalla! Helemaal fris en nieuw,wat een verademing. Eerder kon ik het traject helemaal uittekenen,elke stap in de afvalrace-ontwikkeling was bekend,ik wist precies waar te kijken voor positieve resultaten (en te vermijden als ik struisvogel wilde zijn) met bijbehorende kleding...nu kom ik elke dag kleine kadootjes tegen en dat is leuk!!
Het volume van mijn lichaam neemt absoluut af,alleen op totaal verschillende plekken dan voorheen.
Waren de eerste resulaten voornamelijk te zien bij mijn boezem (liever niet!),gezicht (prima!) en benen (hoeft niet!), nu verlies ik het op mijn billen,de maagstreek en buik. Daar blijft het niet bij,mijn lichaam an-sich verliest steeds meer vet (klinkt dat jakkes!) en de spieren komen meer te voorschijn...ik voel ze zelfs...zonder dat ik bewust ervoor sport. Nu moet ik voor mijn wiebelige ruggegraatje een aantal oefeningen doen die de buik-en rugspieren sterker maken...WOW,versneld effect!
Mijn "trek-de-boel-maar-strak-figuur-corrigerende-harnas" is uit en ik draag strakke shirts in mijn broek en voel mij niet opgelaten. Ik heb nu namelijk zonder ongeveer hetzelfde silhouet als met. De noodzaak is verdwenen. Wat een vrijheid! Ik bepaal nu of het nodig is of als ik er zin in heb, niet mijn bolle buik.
Kortom, er zijn veel meer voordelen voor het beperken van de koolhydraten dan nadelen. Het is een ander eetpatroon,een waar ik vrij gemakkelijk inschiet. Ik ben geen zoetliefhebber, doe mij maar hartig en dat is in mijn voordeel. Ik kan niet zeggen dat ik mijn afbakbroodje mis,of mijn bord spaghetti of mijn colaatje (nou,eigenlijk mis ik de cola echt niet bedenk ik me nu) want heb ik daar zin in,dan plan ik dat in in mijn uurtje. De GOKproof snacks zijn lekkerder dan een zak chips of borrelnootjes of Japanse mix...het nadeel is wel dat het meer bereidingstijd nodig heeft. Een zak scheur ik zo open en eet ik leeg, een blok kaas of komkommer met filet americain moet even gesneden en klaargemaakt worden. Hetgene wat ik eet is lekkerder,maar moet gepland worden...een quiche maak je niet binnen 5 minuten, voor salades heb je standaard ingrediënten nodig om het lekker te maken/houden en ga ik op stap...goed nadenken over wat ik kan eten en waar ik het kan vinden/kopen. Het is niet even snel een appel op de markt,het belegde broodje of bij het goudenregenboogrestaurant langs rijden voor het BigMacmenuutje.
Koffie mag en kan...geen limiet aan en dat vind ik super! Eerder was dat hooguit 3,maximaal 4 kopjes per dag. Naast het eten tellen en wegen ook nog eens de koffie?!? En dan bij het 5e bakje met een schuldgevoel drinken?!? Ik word er niet vrolijker van zeg maar. Het hele schuldgevoel is sowieso weg, eten is geen taboe meer, het heeft geen beperkingen met betrekking tot de portie...wederom wat een vrijheid! Er zijn dagen dat ik gewoon meer zin en trek heb en dan mag dat! Net zo goed als ik het tegenovergestelde heb en even niets hoef...alles is prima,mits de verhoudingen kloppen, een verademing :)
Mijn broeken en shirts zitten wijder, mijn zwemband neemt af in volume, het gewicht lijkt zich steeds meer eerlijk te verdelen over mijn hele lichaam. Niet meer het overgewicht vastzetten op mijn buik,spieren worden sterker en steviger, boezem blijft redelijk in tact (jippie) er wordt een beginnetje gemaakt met mijn kaaklijn (in plaats van een smal gezicht tekent de kaaklijn zich beter af)
en dat na nog geen 5 weken :)!
Uppergup riep van de week enthousiast "Mam!! Je wordt slanker!!" Of dat nou is omdat het zo is of omdat ze iets liefs wilde zeggen omdat we schoenen gingen kopen ;) ...Aan haar enthousiasme te horen..ze meende het. Het mooiste is dat ik het zelf voel,van binnen en buiten. Hubbie benoemt het af en toe ook en toch... Toch zit die weegschaal er zo ingebakken dat ik elke dag twijfel...want als de weegschaal het zegt,is het pas echt. Hoe krom is mijn gedachtengang? Zal ik mijn bel doorbreken of niet? Wil ik op mijn gevoel verder varen of ga ik voor concreet? En wat nou als de cijfers concreet tegenvallen,heb ik dan voldoende zelfvertrouwen om daar overheen te stappen? Sta ik daadwerkelijk boven mijn afvalhistorie en bijbehorende conditionering? Kan dat in nog geen 5 weken?
Zoals gezegd...ik heb nog maximaal 2 weken om te twijfelen! Troelawupwup zei het vanmorgen treffend:"Heb je nou al op de weegschaal gestaan of ben je soms bang?" gevolgd door "Mam,heb je die rookkaascrackers al? Nee echt, die zijn zoooo lekker,mogen die gewoon altijd?"
Dusssss....;)
Jo
dinsdag 10 september 2013
Jo en prietpraat
Voor de zoveelste keer is mijn Uppergup weer eens wat vergeten...geirriteerd breng ik de meiden naar school en ben pedagogisch aan het mopperen,oftewel de les aan het lezen.
"Moet ik je dan alles voorkauwen?" roep ik ergens uit..."Nou,nee...dat vind ik een beetje vies en plakkerig" Okay..weg boze bui en een daverende lach van ons allebei! Boze bui geklaard :)
Troelawupwup is een knuffelkontje -Lucky Me- en het kind heeft gevoel voor humor. Ze komt verrassend uit de hoek,niet voorspelbaar en spot-on! Al stoeiend klimt ze op mijn schoot en nemen we onze verschillende zoenen eens door...de stille zoen (waarbij elk geluid telt) de lawaaizoen (keihard neurien,de lippen op elkaar drukken en afmaken met de oerschreeuw:moewaaa!!!) de vlinderzoen (heel lichtjes de lippen aanraken zodat het kriebelt), de verjaardagszoen (3 op de wang),de pruttelzoen (keihard bubbelen met de lippen terwijl je uitademt op de wang/buik/been/arm/etc.), de grotemensenzoen (kussen met scheve hoofden...ik laat ze nog even in die waan ;) ) en de klapzoen. We maakten klappende geluiden met onze mond en ze riep...dat wordt een klapzoen! Ik buig voorover,doe mijn ogen dicht,krijg de meest lieve kus en voordat ik mijn ogen geopend heb...een zacht klapje op mijn wang :) Ja,draag mij maar weg,helemaal goed,komt bij de verzameling!
Jo
"Moet ik je dan alles voorkauwen?" roep ik ergens uit..."Nou,nee...dat vind ik een beetje vies en plakkerig" Okay..weg boze bui en een daverende lach van ons allebei! Boze bui geklaard :)
Troelawupwup is een knuffelkontje -Lucky Me- en het kind heeft gevoel voor humor. Ze komt verrassend uit de hoek,niet voorspelbaar en spot-on! Al stoeiend klimt ze op mijn schoot en nemen we onze verschillende zoenen eens door...de stille zoen (waarbij elk geluid telt) de lawaaizoen (keihard neurien,de lippen op elkaar drukken en afmaken met de oerschreeuw:moewaaa!!!) de vlinderzoen (heel lichtjes de lippen aanraken zodat het kriebelt), de verjaardagszoen (3 op de wang),de pruttelzoen (keihard bubbelen met de lippen terwijl je uitademt op de wang/buik/been/arm/etc.), de grotemensenzoen (kussen met scheve hoofden...ik laat ze nog even in die waan ;) ) en de klapzoen. We maakten klappende geluiden met onze mond en ze riep...dat wordt een klapzoen! Ik buig voorover,doe mijn ogen dicht,krijg de meest lieve kus en voordat ik mijn ogen geopend heb...een zacht klapje op mijn wang :) Ja,draag mij maar weg,helemaal goed,komt bij de verzameling!
Jo
Jo en meur
Tja, hoe breng je iets delicaats en intiems,wat in een taboesfeer ligt,voorzichtig naar voren?
Op de enige manier die ik ken, de directe Jo-manier :)
Ik meur uit mijn giecheltje en niet een beetje ook! Normaal gesproken doe ik er een zucht achteraan,aangezien ik mijn medemens lief heb...doe ik dat dus maar even niet. Okay,even een mentale zucht dan. *zucht* Na elke maaltijd zijn mijn elektrische tandenborstel en ik dikke maatjes...het helpt alleen niet :(.
Ik weet dat het een van de GOKbijverschijnselen is,ik was er op voorbereid. Naieve ikke dacht dat het maar voor eventjes was en dan alleen na het eten. Niet de hele ochtend,middag,avond en nacht,brrr. En het allerergste? Ik ruik het zelf niet :( Ja, of juist :)
En nu beheerst het een ietsiepietsie mijn sociallife-live...of te wel,het echte dagelijkse leven.
Hoe? Het zijn de kleine dingen he...Je dochter ophalen bij een buurtvriendinnetje en bij het aanbellen aan de voordeur accuut 3 meter naar achter rennen om de buurvrouw zuurstof te gunnen. In gesprek zijn met een medevader bij school en ongeinterresseerd de andere kant opkijken en praten terwijl we een redelijk pittig en vooral persoonlijk onderwerp te pakken hadden. Persoonlijk vond ik dat een enorm slecht non-verbaal signaal afgeven aan deze meneer.Zo sterk dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om mijn mond dicht te houden. Ik legde uit dat ik bewust de andere kant op communiceerde omdat ik door een ander eetpatroon uit mijn mond ruik..snel een feedbackje gevraagd of dat nog steeds zo was...AU,ja dus. Dat zeg ik,zo knullig want ik ruik het zelf niet en men houdt beleefd zijn of haar mond,wat ik snap. Hoe vertel je netjes dat de ander stinkt?
Dus bij deze...lieve mensen die mij persoonlijk kennen en waarmee ik babbel,klets,lach of op andere manier mee in contact kom...Sorry,sorry,sorry!!!
Ik weet niet hoe lang dit gaat duren, ik doe mijn best om mijn persoonlijke geurtje zo aangenaam mogelijk te houden middels tandenpoetsen (ik houd geen glazuur over),tandpasta op tong en tanden aanbrengen en het sabbelen op laurierdrop en meer is er niet aan te doen,snik,snik!
Ik hoop oprecht dat dit van tijdelijke aard is en dat het verdwijnt...Zoniet,dan koop ik per direct de hele Kruidvat alsnog leeg met zijn "echte Italiaanse Laurierdrop" en sabbel ik dag en nacht! De dropgeur markeert mijn putlucht. Ongelofelijk moeilijk om dat dropje te vinden. Mijn innercircle en ik zijn een medemoeder enorm dankbaar voor de gouden tip..het schap is leeggekocht!
Wat zul jij blij zijn dat je dit blogje zelf leest...en ik het niet hardop voordraag ;)!
Jo
Op de enige manier die ik ken, de directe Jo-manier :)
Ik meur uit mijn giecheltje en niet een beetje ook! Normaal gesproken doe ik er een zucht achteraan,aangezien ik mijn medemens lief heb...doe ik dat dus maar even niet. Okay,even een mentale zucht dan. *zucht* Na elke maaltijd zijn mijn elektrische tandenborstel en ik dikke maatjes...het helpt alleen niet :(.
Ik weet dat het een van de GOKbijverschijnselen is,ik was er op voorbereid. Naieve ikke dacht dat het maar voor eventjes was en dan alleen na het eten. Niet de hele ochtend,middag,avond en nacht,brrr. En het allerergste? Ik ruik het zelf niet :( Ja, of juist :)
En nu beheerst het een ietsiepietsie mijn sociallife-live...of te wel,het echte dagelijkse leven.
Hoe? Het zijn de kleine dingen he...Je dochter ophalen bij een buurtvriendinnetje en bij het aanbellen aan de voordeur accuut 3 meter naar achter rennen om de buurvrouw zuurstof te gunnen. In gesprek zijn met een medevader bij school en ongeinterresseerd de andere kant opkijken en praten terwijl we een redelijk pittig en vooral persoonlijk onderwerp te pakken hadden. Persoonlijk vond ik dat een enorm slecht non-verbaal signaal afgeven aan deze meneer.Zo sterk dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om mijn mond dicht te houden. Ik legde uit dat ik bewust de andere kant op communiceerde omdat ik door een ander eetpatroon uit mijn mond ruik..snel een feedbackje gevraagd of dat nog steeds zo was...AU,ja dus. Dat zeg ik,zo knullig want ik ruik het zelf niet en men houdt beleefd zijn of haar mond,wat ik snap. Hoe vertel je netjes dat de ander stinkt?
Dus bij deze...lieve mensen die mij persoonlijk kennen en waarmee ik babbel,klets,lach of op andere manier mee in contact kom...Sorry,sorry,sorry!!!
Ik weet niet hoe lang dit gaat duren, ik doe mijn best om mijn persoonlijke geurtje zo aangenaam mogelijk te houden middels tandenpoetsen (ik houd geen glazuur over),tandpasta op tong en tanden aanbrengen en het sabbelen op laurierdrop en meer is er niet aan te doen,snik,snik!
Ik hoop oprecht dat dit van tijdelijke aard is en dat het verdwijnt...Zoniet,dan koop ik per direct de hele Kruidvat alsnog leeg met zijn "echte Italiaanse Laurierdrop" en sabbel ik dag en nacht! De dropgeur markeert mijn putlucht. Ongelofelijk moeilijk om dat dropje te vinden. Mijn innercircle en ik zijn een medemoeder enorm dankbaar voor de gouden tip..het schap is leeggekocht!
Wat zul jij blij zijn dat je dit blogje zelf leest...en ik het niet hardop voordraag ;)!
Jo
woensdag 4 september 2013
Jo en glad
Huppeldepuppelhiephiephoeraaa Er komt schot in de zaak :)!
Een mooie nazomerdag, Uppergup en Troelawupwup hebben pedagogisch niet verantwoord langer dan handig is op een door-de-weekse-school-dag buiten gespeeld. Knuffelen op de bank, samen een stukje meepikken van het eveneens niet pedagogisch of educatief programma "The biggest loser" op SBS6 waar ik tot de conclusie kom dat zij met dezelfde kilo zout als ik naar kijken.
Nog even wat drinken,tweede bakkie troost naar binnen en dan...het uitgekauwde ritueel van tandenpoetsen en tijdrekken of snelste zijn. Troelawupwup was de snelste, Uppergup de tijdrekster.
Samen met de jongste alvast aan het karwei der karweien begonnen en daar waar de gezelligheid is....laat Uppergup niet lang op zich wachten. Gewoon een kneutermomentje.
Keuvel,keuvel...ach,dan kan ik ook alvast mijn make-up eraf halen (Primeur: ik heb geen last meer van ontstoken ogen en kan mijn blote billen gezicht 's morgens vroeg verstoppen onder een beetje mascara en oogpotlood,jeej!!) Ik kijk in de spiegel en zie een wat vlodderig shirt,net nieuw potjes en doosjes. "Zit ie nou wijder of ligt dat aan mij..?"mompel ik (Primeur: Ik heb geen aften meer en dus geen pijnlijke mond,jeej!)
Ik voel een klein warm handje over mijn shirt gaan, 2 iets grotere handjes trekken eens aan mijn shirt en dan voel ik onder mijn shirt een klein handje heen en weer aaien,knijpen,kneden (Primeur: sinds 2 dagen draag ik geen strak figuurcorrigerend hemd meer. Die droeg ik al een jaartje of 4 en durfde/wilde niet meer zonder. Totdat ik vernam dat je daar luie buikspieren van krijgt. En tja,als die van mij nog een beetje luier worden...;)) "Mam!! Je zijkanten worden gladder!!" en in een verhoogd tempo vlogen de handen over mijn buddhabuikje..nou eigenlijk meer zijkant en rug.
Een nadere inspectie aan de voorkant was duidelijk en eerlijk..."Aan de voorkant ben je nog rond en naar voren...kneed,kneed...maar niet meer zo heel rond..."
Kinderen en dronken mensen spreken de waarheid toch? Dit is veel mooier "meten en wegen" dan welke weegschaal of meetlint dan ook <3 Nou wilden zij weten hoeveel ik was afgevallen..hup mam,op de weegschaal en weet je wat? Ik deed het lekker niet (hoewel heel verleidelijk)! Waarom? Omdat ik nu mijn eigen vertrouwen opbouw,bewuster kijk en ervaar en..niet onbelangrijk...ook niet uit mijn GOKbel gehaald word door tegenvallende cijfertjes.
Voor de rest een snelle update...ik ben geen zoetekauw, ik merk dat ik nu juist wel zin krijg in zoet(er). De hele dag door hartig is heerlijk,toch mis ik soms fruit of een koekje of....En doordat de tussendoortjes veel kaas en dergelijke zijn,heb ik vaak het idee dat mijn mond iets minder fris ruikt. Nog een minpuntje...wat een extra afwas heb ik over de dag heen...grote schalen,koekepannen,ovenschalen en nee,die passen aan het einde van de dag echt niet in mijn afwasmiep. Dus miept deze Miep gewoon even een handafwasje er tussen door ;). Boodschappen doen...ik lach me rot! Tegenwoordig kom ik met trayen eieren tegelijk de supermarkt uitrollen, ik glibber op boterbergen door het leven heen (Ah idee:een mooie botervloot aanschaffen!) breng uuuuuren door op de vlees- en kaasafdeling en de rest van de winkel? Kom ik eigenlijk niet meer voor mijzelf.Nog wel voor Doerak...kattebrokjes voor de gesteriliseerde kater,meneer belieft maar 1 merk en dat laat ie weten ook,zucht...Vrachtladingen groente en fruit..ach daar zijn we fan van thuis en mijn hele vaste indeling van de koelkast en vriezer...klopt niks meer van :) Extra porties invriezen,extra bakjes in de koelkast en chronisch ruimte gebrek. En...beetje vreemde gewaarwording, ik voel steeds meer een bepaalde rust of kalmte over me heen komen,kan nog niet precies de vinger erop leggen wat dat is (komt dit jullie bekend voor?? Graag reageren,ben nieuwsgierig) en bewegen -ondanks een opstandig ruggegraatje- lijkt soepeler te gaan.
Lang verhaal kort: Vreugdesprong!! Ik zet nog even vrolijk door,ben net over de helft van mijn eerste 6 weken heen. I feel good,nanananaa,I knew that I Would,nanananaaa
Jo
Een mooie nazomerdag, Uppergup en Troelawupwup hebben pedagogisch niet verantwoord langer dan handig is op een door-de-weekse-school-dag buiten gespeeld. Knuffelen op de bank, samen een stukje meepikken van het eveneens niet pedagogisch of educatief programma "The biggest loser" op SBS6 waar ik tot de conclusie kom dat zij met dezelfde kilo zout als ik naar kijken.
Nog even wat drinken,tweede bakkie troost naar binnen en dan...het uitgekauwde ritueel van tandenpoetsen en tijdrekken of snelste zijn. Troelawupwup was de snelste, Uppergup de tijdrekster.
Samen met de jongste alvast aan het karwei der karweien begonnen en daar waar de gezelligheid is....laat Uppergup niet lang op zich wachten. Gewoon een kneutermomentje.
Keuvel,keuvel...ach,dan kan ik ook alvast mijn make-up eraf halen (Primeur: ik heb geen last meer van ontstoken ogen en kan mijn blote billen gezicht 's morgens vroeg verstoppen onder een beetje mascara en oogpotlood,jeej!!) Ik kijk in de spiegel en zie een wat vlodderig shirt,net nieuw potjes en doosjes. "Zit ie nou wijder of ligt dat aan mij..?"mompel ik (Primeur: Ik heb geen aften meer en dus geen pijnlijke mond,jeej!)
Ik voel een klein warm handje over mijn shirt gaan, 2 iets grotere handjes trekken eens aan mijn shirt en dan voel ik onder mijn shirt een klein handje heen en weer aaien,knijpen,kneden (Primeur: sinds 2 dagen draag ik geen strak figuurcorrigerend hemd meer. Die droeg ik al een jaartje of 4 en durfde/wilde niet meer zonder. Totdat ik vernam dat je daar luie buikspieren van krijgt. En tja,als die van mij nog een beetje luier worden...;)) "Mam!! Je zijkanten worden gladder!!" en in een verhoogd tempo vlogen de handen over mijn buddhabuikje..nou eigenlijk meer zijkant en rug.
Een nadere inspectie aan de voorkant was duidelijk en eerlijk..."Aan de voorkant ben je nog rond en naar voren...kneed,kneed...maar niet meer zo heel rond..."
Kinderen en dronken mensen spreken de waarheid toch? Dit is veel mooier "meten en wegen" dan welke weegschaal of meetlint dan ook <3 Nou wilden zij weten hoeveel ik was afgevallen..hup mam,op de weegschaal en weet je wat? Ik deed het lekker niet (hoewel heel verleidelijk)! Waarom? Omdat ik nu mijn eigen vertrouwen opbouw,bewuster kijk en ervaar en..niet onbelangrijk...ook niet uit mijn GOKbel gehaald word door tegenvallende cijfertjes.
Voor de rest een snelle update...ik ben geen zoetekauw, ik merk dat ik nu juist wel zin krijg in zoet(er). De hele dag door hartig is heerlijk,toch mis ik soms fruit of een koekje of....En doordat de tussendoortjes veel kaas en dergelijke zijn,heb ik vaak het idee dat mijn mond iets minder fris ruikt. Nog een minpuntje...wat een extra afwas heb ik over de dag heen...grote schalen,koekepannen,ovenschalen en nee,die passen aan het einde van de dag echt niet in mijn afwasmiep. Dus miept deze Miep gewoon even een handafwasje er tussen door ;). Boodschappen doen...ik lach me rot! Tegenwoordig kom ik met trayen eieren tegelijk de supermarkt uitrollen, ik glibber op boterbergen door het leven heen (Ah idee:een mooie botervloot aanschaffen!) breng uuuuuren door op de vlees- en kaasafdeling en de rest van de winkel? Kom ik eigenlijk niet meer voor mijzelf.Nog wel voor Doerak...kattebrokjes voor de gesteriliseerde kater,meneer belieft maar 1 merk en dat laat ie weten ook,zucht...Vrachtladingen groente en fruit..ach daar zijn we fan van thuis en mijn hele vaste indeling van de koelkast en vriezer...klopt niks meer van :) Extra porties invriezen,extra bakjes in de koelkast en chronisch ruimte gebrek. En...beetje vreemde gewaarwording, ik voel steeds meer een bepaalde rust of kalmte over me heen komen,kan nog niet precies de vinger erop leggen wat dat is (komt dit jullie bekend voor?? Graag reageren,ben nieuwsgierig) en bewegen -ondanks een opstandig ruggegraatje- lijkt soepeler te gaan.
Lang verhaal kort: Vreugdesprong!! Ik zet nog even vrolijk door,ben net over de helft van mijn eerste 6 weken heen. I feel good,nanananaa,I knew that I Would,nanananaaa
Jo
Jo en bureau-tijger
Bij elke nieuw kabinet, wanneer de nieuwe ministers wederom worden aangesteld komen de vooruitstrevende idealen en geweldige lichtpunten van onze bureau-tijgers op tafel. Fan-tas-tische inzichten,nu hebben we het voor elkaar en wat gaat ons dit een geld opleveren en tegelijkertijd de kwaliteit zwaar verbeteren!!
Hier zijn ze me dan al kwijt...minder geld,hogere kwaliteit...de een heeft de ander niet perse nodig om tot juiste proporties te komen, vaak verloopt het proces wel net iets soepeler,ook vice-versa.
Ik kan een zaadje in kale grond stoppen...denk niet dat het een florisante zonnebloem wordt. Of in rijke grond een afgekeurd zaadje...vingers gekruisd,misschien lukt het :)
Ik zie het bij vele ministeries terug en verneem de meest idiote woorden en plannen. 24 Uurs luiers voor de oudere medemens,het sluiten van 20 jaar jonge gevangenissen met een bewezen uitmuntend herplaatsingstraject om een nieuwe aan de andere kant in ons kleine landje te bouwen, de aanschaf van een miljoenentrein die in stukjes uiteenvalt terwijl ons eigen NS-je bij elk zuchtje wind compleet lam ligt...oja,oud nieuws ;)
Nu een verhitte discussie over "passend onderwijs" in de Tweede Kamer.
Er bestaat twijfel of het basisonderwijs wel toe is aan passend onderwijs. 1 Op de 5 scholen heeft een "negatieve buffer" of zoals ik dat noem...is blut. Volgens de Algemene Rekenkamer is er "de wankele verhouding tussen mensen,middelen,taken en tijd in het basisonderwijs. Het vormt een risico voor de succesvolle inpassing van passend onderwijs".
Geachte bureau-tijger...sinds het opstarten van Weer Samen Naar School (waarbij kinderen die beter tot hun recht kwamen binnen het speciaal onderwijs verplicht werden te blijven binnen het reguliere onderwijs met ambulante begeleiding van de gespecialiseerde leerkrachten vanuit het Speciaal Onderwijs die hun banen zagen vervliegen) is er geen passend onderwijs meer geweest.
Waarom? Omdat jullie bureau-tijgers het onmogelijke vragen! Je kan meer taken,verantwoordelijkheden,verplichtingen en wensen opdragen....het bord is een keertje vol en de stapel dondert om of glijdt eraf...Tegelijkertijd een raar spelletje spelen door steeds minder geld aan het onderwijs te besteden,tja...maakt het niet echt makkelijker.
Het niveau van ons Nederlands onderwijs was pak hem beet 20 jaar geleden toonaangevend.
Tegenwoordig glijden we af,wat zeg ik? Sommigen roetjsen keihard naar de onderlijn of bungelen er ver onder. Even simpel...als nou blijkt dat het niet werkt,waarom dan doorgaan?
Doe eens gek,probeer eens een andere manier.
Kijk naar elk kind als een prachtig gaaf zaadje, geef het volle, rijke aarde met voldoende ruimte,begeleiding,licht en voeding...niet meer dan nodig is en zeker ook niet minder. Laat de groei van het ieniemienieplantje ondersteund worden door de helpende hand met oprechte passie en kijk wat een prachtig bloeiend exemplaar er verschijnt. En weet je? Deze bloem geeft zijn of haar rijke zaden weer terug en voordat je het weet? Een bloemenveld vol met verschillende,kleurige,krachtige planten. Geen een gelijk, allen met enorme waarde en eigen kwaliteiten. Hoe mooi is dat?
Het kan...mits de schop flink in de grond wordt gezet! Daar is expertise,geld en tijd voor nodig.
Lieve bureau-tijger,in plaats van brainstormen met uw denktank en oeverloos het zelfde trucje jaar in jaar uit uitvoeren en het onderwijs van binnenuit uithollen...doe eens gek en bouw het op!
Jo
Hier zijn ze me dan al kwijt...minder geld,hogere kwaliteit...de een heeft de ander niet perse nodig om tot juiste proporties te komen, vaak verloopt het proces wel net iets soepeler,ook vice-versa.
Ik kan een zaadje in kale grond stoppen...denk niet dat het een florisante zonnebloem wordt. Of in rijke grond een afgekeurd zaadje...vingers gekruisd,misschien lukt het :)
Ik zie het bij vele ministeries terug en verneem de meest idiote woorden en plannen. 24 Uurs luiers voor de oudere medemens,het sluiten van 20 jaar jonge gevangenissen met een bewezen uitmuntend herplaatsingstraject om een nieuwe aan de andere kant in ons kleine landje te bouwen, de aanschaf van een miljoenentrein die in stukjes uiteenvalt terwijl ons eigen NS-je bij elk zuchtje wind compleet lam ligt...oja,oud nieuws ;)
Nu een verhitte discussie over "passend onderwijs" in de Tweede Kamer.
Er bestaat twijfel of het basisonderwijs wel toe is aan passend onderwijs. 1 Op de 5 scholen heeft een "negatieve buffer" of zoals ik dat noem...is blut. Volgens de Algemene Rekenkamer is er "de wankele verhouding tussen mensen,middelen,taken en tijd in het basisonderwijs. Het vormt een risico voor de succesvolle inpassing van passend onderwijs".
Geachte bureau-tijger...sinds het opstarten van Weer Samen Naar School (waarbij kinderen die beter tot hun recht kwamen binnen het speciaal onderwijs verplicht werden te blijven binnen het reguliere onderwijs met ambulante begeleiding van de gespecialiseerde leerkrachten vanuit het Speciaal Onderwijs die hun banen zagen vervliegen) is er geen passend onderwijs meer geweest.
Waarom? Omdat jullie bureau-tijgers het onmogelijke vragen! Je kan meer taken,verantwoordelijkheden,verplichtingen en wensen opdragen....het bord is een keertje vol en de stapel dondert om of glijdt eraf...Tegelijkertijd een raar spelletje spelen door steeds minder geld aan het onderwijs te besteden,tja...maakt het niet echt makkelijker.
Het niveau van ons Nederlands onderwijs was pak hem beet 20 jaar geleden toonaangevend.
Tegenwoordig glijden we af,wat zeg ik? Sommigen roetjsen keihard naar de onderlijn of bungelen er ver onder. Even simpel...als nou blijkt dat het niet werkt,waarom dan doorgaan?
Doe eens gek,probeer eens een andere manier.
Kijk naar elk kind als een prachtig gaaf zaadje, geef het volle, rijke aarde met voldoende ruimte,begeleiding,licht en voeding...niet meer dan nodig is en zeker ook niet minder. Laat de groei van het ieniemienieplantje ondersteund worden door de helpende hand met oprechte passie en kijk wat een prachtig bloeiend exemplaar er verschijnt. En weet je? Deze bloem geeft zijn of haar rijke zaden weer terug en voordat je het weet? Een bloemenveld vol met verschillende,kleurige,krachtige planten. Geen een gelijk, allen met enorme waarde en eigen kwaliteiten. Hoe mooi is dat?
Het kan...mits de schop flink in de grond wordt gezet! Daar is expertise,geld en tijd voor nodig.
Lieve bureau-tijger,in plaats van brainstormen met uw denktank en oeverloos het zelfde trucje jaar in jaar uit uitvoeren en het onderwijs van binnenuit uithollen...doe eens gek en bouw het op!
Jo
maandag 2 september 2013
Jo en groupie
Kriebels in mijn buik, de datum is vastgeprikt, de dag der dagen is tot in de puntjes geregeld.
Samen met boerderijdinnetje gaan we het avontuur aan. Oeioeioei...spannuuuuuuund!
Afspraken zijn vastgelegd, de hele dag leeggeruimd voor het event der eventen. Er kwam geen slaapzak aan te pas, geen nagelbijtende sessies of het überhaupt gaat lukken, zo geregeld binnen een mum van tijd. Alsof het zo moest zijn...en het moest zo zijn!
Okay,nu door in de allesbeslissende voorbereidingen. Chauffeuse? Geregeld! Oppas? Hallo hubbie!
(en nee, vaders kunnen niet oppassen...het is hun eigen kroost,die zijn er. Ik pas toch ook niet de hele dag op?) Auto? Check! Tomtom voor Domdom? Zit ingebouwd and I am not afraid to use it!Gezelligheid met ingebouwd zonnetje?2 vrouwen sterk,zit snor!
We hebben nog wat weken te gaan, we kunnen enorm goed de puntjes op de "i" zetten en bedenken wat strikt noodzakelijk is. Een eerste goede indruk maak je maar 1 keer,voorbereiden is een pre.
Ik denk een aftelkalender boven het bed...elke ochtend dat we wakker worden mogen we een dag afkruizen..de spanning,dichter bij en dichter bij...als mijn blaas het maar houdt!
Voldoende pennen en papier mee...ik denk een pennetje of 136...stel je voor dat er een het niet doet...drama gewoon! En papier...hoeveel notitieblokken kan ik in mijn handtas meedragen zonder om te vallen...even uit proberen thuis!
Een tweede tas is vast ook handig...ik doe een knalrode rugzak om. Dat valt zo lekker op en stel je voor dat ik gezien word. Nou echt, ik geloof dat ik dan bloos en bloos en bloos en gewoon ontplof!!
Misschien zwaai ik wel...als ik durf...en als er teruggezwaaid wordt? Nou...gevalletje flauwvallen,aaaaah!
Helder moment...in die rode rugzak stop ik boeken. Van de pennen is er misschien een die het doet en dan...na het zwaaimoment...kom ik in de buurt en als ik al mijn lef bij elkaar gesprokkeld heb, durf ik gekke klanken uit te stoten die lijken op "handtekening?' Ik denk niet dat ik er een volzin uit kan persen...zelfkennis,een groot goed ;)
Maar ja, hoe kan ik de ander duidelijk maken dat ik echt de allerallerallerallerallergrootste fan ben?
En dat ik -bijna- alle boeken heb en er mijn hele leven heb aan wijd? Groots inzetten!
Lijstje maken van benodigdheden...T-shirts,bodywarmers,petje,schoudertas en niet te vergeten...het alombekende zwaaisjaaltje. Die bedrukken we met krachtige leuzen "Weg met koolhydraten!" "Vetten rules!" of " I <3 Lemmersuurtje" met daaronder een subtekst..."4x1/4 4-ever"die is voor de kenners, weet je gelijk of de ander een die-hard aanhanger is of een wanna-be koolhydratenbeperker..tsssss
Op de rug doen we afbeeldingen van Yvonne Lemmers en Thea Bremer. Vooruit,nog een subtekst erbij..."Yvonne Rocks!" en bij de Thea variant "Thea Rocks!" en dan nog iets met een afbeelding van een pan en een pollepel of pen en papier..tja of een computer..nog even over nadenken merk ik,komt goed...
Tismiewat! 26 oktober is de dag...dan gaan we naar de GOK-meeting in Moeke Mooren te Appeltern. Een op en top vrouwenverwendag met lekkere hapjes,drankjes en een 4 gangendiner waarbij het eten en drinken afgwisseld worden met stylingsadviezen,kleuradviezen,voetmassages,personal trainers en coaches,profesionele profielfoto maken,proeverijen, een goodie bag en verrassingen,jeej!
Alle gekheid op een stokje, het lijkt mij een superleuke dag toe! En hoe leuk is het om daadwerkelijk in live contact te komen met de schrijfsters van de boeken en ervaringen te wisselen met gelijkgestemden?
O...en Yvonne en Thea? Ik ben niet echt zo hoor,echt niet...alhoewel...Hahaha!
Jo
Samen met boerderijdinnetje gaan we het avontuur aan. Oeioeioei...spannuuuuuuund!
Afspraken zijn vastgelegd, de hele dag leeggeruimd voor het event der eventen. Er kwam geen slaapzak aan te pas, geen nagelbijtende sessies of het überhaupt gaat lukken, zo geregeld binnen een mum van tijd. Alsof het zo moest zijn...en het moest zo zijn!
Okay,nu door in de allesbeslissende voorbereidingen. Chauffeuse? Geregeld! Oppas? Hallo hubbie!
(en nee, vaders kunnen niet oppassen...het is hun eigen kroost,die zijn er. Ik pas toch ook niet de hele dag op?) Auto? Check! Tomtom voor Domdom? Zit ingebouwd and I am not afraid to use it!Gezelligheid met ingebouwd zonnetje?2 vrouwen sterk,zit snor!
We hebben nog wat weken te gaan, we kunnen enorm goed de puntjes op de "i" zetten en bedenken wat strikt noodzakelijk is. Een eerste goede indruk maak je maar 1 keer,voorbereiden is een pre.
Ik denk een aftelkalender boven het bed...elke ochtend dat we wakker worden mogen we een dag afkruizen..de spanning,dichter bij en dichter bij...als mijn blaas het maar houdt!
Voldoende pennen en papier mee...ik denk een pennetje of 136...stel je voor dat er een het niet doet...drama gewoon! En papier...hoeveel notitieblokken kan ik in mijn handtas meedragen zonder om te vallen...even uit proberen thuis!
Een tweede tas is vast ook handig...ik doe een knalrode rugzak om. Dat valt zo lekker op en stel je voor dat ik gezien word. Nou echt, ik geloof dat ik dan bloos en bloos en bloos en gewoon ontplof!!
Misschien zwaai ik wel...als ik durf...en als er teruggezwaaid wordt? Nou...gevalletje flauwvallen,aaaaah!
Helder moment...in die rode rugzak stop ik boeken. Van de pennen is er misschien een die het doet en dan...na het zwaaimoment...kom ik in de buurt en als ik al mijn lef bij elkaar gesprokkeld heb, durf ik gekke klanken uit te stoten die lijken op "handtekening?' Ik denk niet dat ik er een volzin uit kan persen...zelfkennis,een groot goed ;)
Maar ja, hoe kan ik de ander duidelijk maken dat ik echt de allerallerallerallerallergrootste fan ben?
En dat ik -bijna- alle boeken heb en er mijn hele leven heb aan wijd? Groots inzetten!
Lijstje maken van benodigdheden...T-shirts,bodywarmers,petje,schoudertas en niet te vergeten...het alombekende zwaaisjaaltje. Die bedrukken we met krachtige leuzen "Weg met koolhydraten!" "Vetten rules!" of " I <3 Lemmersuurtje" met daaronder een subtekst..."4x1/4 4-ever"die is voor de kenners, weet je gelijk of de ander een die-hard aanhanger is of een wanna-be koolhydratenbeperker..tsssss
Op de rug doen we afbeeldingen van Yvonne Lemmers en Thea Bremer. Vooruit,nog een subtekst erbij..."Yvonne Rocks!" en bij de Thea variant "Thea Rocks!" en dan nog iets met een afbeelding van een pan en een pollepel of pen en papier..tja of een computer..nog even over nadenken merk ik,komt goed...
Tismiewat! 26 oktober is de dag...dan gaan we naar de GOK-meeting in Moeke Mooren te Appeltern. Een op en top vrouwenverwendag met lekkere hapjes,drankjes en een 4 gangendiner waarbij het eten en drinken afgwisseld worden met stylingsadviezen,kleuradviezen,voetmassages,personal trainers en coaches,profesionele profielfoto maken,proeverijen, een goodie bag en verrassingen,jeej!
Alle gekheid op een stokje, het lijkt mij een superleuke dag toe! En hoe leuk is het om daadwerkelijk in live contact te komen met de schrijfsters van de boeken en ervaringen te wisselen met gelijkgestemden?
O...en Yvonne en Thea? Ik ben niet echt zo hoor,echt niet...alhoewel...Hahaha!
Jo
Abonneren op:
Posts (Atom)