zaterdag 31 augustus 2013
Jo en het goede doel
Ik ben niet een die geld heel belangrijk vindt. Op een andere manier het geld besteden "think outside the box" levert een veel groter rendement op en is leuk! Toverwoorden als korting, % tekens, "weinig gebruikt" of "zo goed als nieuw"...ik word daar vrolijk van en mijn snuffelneus komt in actie.Kan ik het gebruiken? Mine! Het hebben van vele spullen met fantastische wereldbekende namen erop is niet mijn eerste prioriteit. Zeker..ik ga voor kwaliteit en met flinke researche kom ik een eind,wederom...think outside the box :) En krijg ik iets in mijn bezit wat gloedje nieuw is en zo'n bekende naam heeft...eerlijk=eerlijk,LEUK!
Op een andere manier goed zijn voor jezelf...enorme voldoening. Zeker als ik "het kunstje flik".
Een logisch gevolg in mijn geval is dat ik dit deel met naasten of naasten van naasten. Samen doen kan echt heel simpel zijn,elkaar helpen of blij maken met een kleinigheid/grootheid. In mijn beleving zit daar meer kracht en gevoel in dan geld geven. Houd me te goede:geld is belangrijk om te kunnen voorzien in een basisvoorziening en om onnodige financiele spanning te voorkomen,ik ben niet compleet achterlijk,zweefmuts of ideologisch...mijn 2 maatjes 40 staan stevig op de grond.
Geld blijft trekken...zo kwam ik een opsomming tegen van de salarissen van de topmannen en topvrouwen van verschillende landelijk bekende goede doelen. Het laagste topinkomen start bij 180.000 euro en bovenaan prijkt een prachtige 318.000.
Jaren terug heb ik ooit inzage gehad in de reservepotten van deze goede doelen...en echt, dat zijn getallen met 6 nullen. Toen vroeg ik mij al oprecht af hoe het kan als je zoveel geld in the pocket hebt, je oprecht een televisiemarathon kan maken wat rechtstreeks inspeelt op het (schuld)gevoel van en voor de medemens. Met een zielig en met tranen in de ogen presentator,acteur,schrijver,whatever vragen om meer geld en het komt binnen, ook in slechte tijden. Bakken en bakken geld,top! Haal de mensen uit de shit,nu!
Maar nee,de topsalarissen worden hiervan betaald, de reis- en onkosten en vaak is er sprake van grote bedragen wat tja...nouja...goh,nou eigenlijk is dat, ehmm...ja,weg? Geen idee waar naar toe,maar vast goed. Ik vermoed eerder vastgoed,leuk huisje ergens....
En nu Alpe d'huez...Er zijn miljoenen opgehaald door prachtmensen die 6x een barre tocht op en neer de beruchte berg fietsen en via sponsoring geld inzamelen. Geld wat gebruikt gaat worden om het onderzoek naar Kanker een financiele injectie en boost te geven om deze dodelijke ziekte om te vormen naar een chronische ziekte. Mensen met echte tranen in de ogen, mensen die zichzelf letterlijk en figuurlijk inzetten, fietsend voor hun stervende dierbaren of verloren dierbaren na een lang/kort intens ziekbed. Waarschijnlijk heb jij ook iemand in je directe kring of heb je dit in het verleden meegemaakt. Je weet en voelt welk spoor dit nalaat, het hapt een stukje naiviteit weg.
Vorig jaar 32 miljoen opgehaald en 200.000 euro is daadwerkelijk naar onderzoek gegaan. Ik schrijf het nog een keer op, want dat geloof je toch niet? 32.000.000 door ploeterende fietsers en hun achterban en 200.000 naar onderzoek. De topmannen die de 3 stichtingen aansturen,kunnen niet concreet aantonen waar het geld is...Een ervan werkt bij de Nederlandsche Bank, een fulltime job. Hij mag met behoud van salaris (!) 3 dagen besteden aan de stichting Inspire2live onder werktijd (!). Mochten er reiskosten gemaakt worden,betaalt de bank dit (?).
Kortom...ik sluit deze column af en ga een goed gesprek aan met hubbie. We pakken het volledig niet goed aan. Aanstaande maandag stante pede een gesprek aanvragen met zijn leidinggevende. Het briljante idee dat hij per direct 3 dagen fulltime met Bekijkhet.com aan de slag gaat valt in goede aarde. Een bedrijf wat mensen blij maakt,persoonlijke wensen uit laat komen en kleur brengt aan ieders leven. Dat wil toch iedereen? Met een staande ovatie en met behoud van salaris en alle bijkomende onkosten gaan ze akkoord. Prima, ik ga eens even kijken waar onze creatieve flow het grootst is....Malediven! Een weekje of wat en dan all-inclusive want we willen niet uit onze flow gehaald worden met triviale dingen als eten koken...Ik boek alvast, ik heb er helemaal zin in!
Jo
vrijdag 30 augustus 2013
Jo en eerlijk
Er is een ding waarvan mijn nekharen -ook al zijn ze zeer kort geschoren- recht van overeind gaan staan. Nou eigenlijk meerdere dingen,maar die zou je allemaal in een woordenwolk bij elkaar kunnen zetten. Het niet eerlijk en oprecht zijn.
Eerlijk is zo langzamerhand een woord geworden wat te pas en te onpas aangehaald wordt. De feitelijke betekenis is voor elk individu anders. Een beetje zoals in een contact advertentie.."Ik zoek iemand die lief is, eerlijk, spontaan, humor heeft en die houdt van een filmpje op de bank of er samen op uit wil trekken" Ik denk dat iedereen zich daarin wel kan vinden. Het geeft niet de garantie dat de individuen gelijk samensmelten tot een stel. Er zijn te veel nuances die je wel voelt en ervaart maar niet concreet kan benoemen en vangen in woorden...lastig.
Het grote zwart/wit plaatje wat betreft eerlijk zijn, vind ik zo voor de hand liggend...die hoef ik niet eens uit te leggen. Natuurlijk lieg je niet,kom je je afspraken na, komt er iets tussen dan zeg je tijdig af, heb je niets leuks te zeggen,dan zeg je even niks en je verdraait al zeker geen feiten zodat ze voor je eigen persoonlijke situatie beter uitpakken..kijk,benoem ik het toch nog even ;) Dan ook maar even dat als je iets doet,je dat goed doet en volledige inzet naar eer, geweten en kunnen. Nee zeggen wanneer dat noodzakelijk is,verder kijken dan je eigen persoonlijke behoeften...en echt,het wordt er zoveel leuker van,maar dat weer even terzijde.
Van de week had ik een paar pure momenten. Dat zijn de momenten waarop ik voel dat hetgene wat gezegd of geschreven wordt authentiek en oprecht is. Kadootjes vind ik dit,alsof het zonder filter rechtstreeks binnenkomt. Energieboost!
Deze week kreeg ik via Facebook een berichtje binnen dat begon met "Ik weet dat het gebruikelijk is op Facebook om positieve opmerkingen te plaatsen, maar....."Die opmerking zette mij aan het denken...raar dat wij geconditioneerd zijn om verplicht een positieve reactie te plaatsen. Volstrekte flauwekul! Ik had en heb waardering voor de eerlijkheid van de boodschap. Ik heb liever een oprechte opmerking, dan valse lofuitingen. Daar kan ik namelijk helemaal niets mee.
Een ander voorbeeld...vanmorgen kwam hubbie de slaapkamer in om mij gedag te kussen en ik had net mijn kleding aan. Ik draaide wat voor de spiegel heen en weer want tja, het is wel een omschakeling om de houvast in mijzelf te vinden, in plaats van op mijn weegschaal en mijn meetlint of kleding. En als ik al iets vind...is dat dan ook echt zo of is het wishfullthinking?
Nou, zie je al wat? 2 Zien nou eenmaal meer als 1 en af en toe zoek ik bevestiging ;) Jaaahaaaaa....ja het doet wel wat. Waar zie je het dan? Word ik al dunner (Nee joh, dit is helemaaaaaaaal geen issue voor mij,het gewicht en mijn bolle buik,ik sta daar ver,wat zeg ik? heel ver boven,ahum.....) Ik kreeg niet gelijk antwoord, hubbie pakte zijn spulletjes bij elkaar en ik rommelde ook verder en het gesprek speelde voor mij niet meer.Totdat mijn weinig pratende hubbie zei :"Ik zie dat jij lekker in je vel zit en dat is mooi en ja, het verandert al wel,ik kan niet zeggen waar maar het is anders...." Een oprechte uitspraak,zonder opsmoek,recht uit het hart in mijn hart...een puur moment. Positieve feedback,ja erg prettig!
Uppergup haalde ik op van school en ze zou meegaan met haar grote vriend om daar een hapje te eten en te spelen. Prima meis, mag ik wil nog wel even een kus? Aaaa,moet dat? Ja,dat moet,ik zie je de hele middag niet.Ze gaf me haar tas, deed als of ze me een kus gaf en op het laatste moment kwam er een pruttelblaasmoment van haar kant. Komop,even een echte...dit herhaalde zich nog een paar keer,waarop we beide geprikkeld raakten. Semi boos/lachend:Geen kus? Geen spelen! Waarop Uppergup mij een snelle kus gaf met weinig overgave. Waarom moet ik kussen? Omdat ik je lief vind. Mam, ik vind jou ook heel lief maar daarom hoef ik je niet perse te kussen! We wisselden een blik, de boodschap kwam binnen en ik zei...Je hebt gelijk meidie..lekker spelen! Gevolgd door een echt kus,omdat ze dat zelf wilde...
Zoals je voelt dat iemand oprecht en betrokken is, ervaar je dat ook als dat niet het geval is of maar een klein beetje. Dat zit niet in het feit dat de ander het "met mij eens moet zijn" of "moet doen wat ik wil" het is meer een samensmeltingsmoment, er ontstaat een klik-moment. Of dat nu in contact is met mede-papa's en mama's,familie, de verkoopster in de kledingwinkel,de apothekersassistente,de postbode, geschreven reacties en opmerkingen,vrienden,vage kennissen of kinderen...let er maar eens op. Loop je weg met een opgeladen gevoel,hoogstwaarschijnlijk een eerlijk en oprecht contact.Loop je erop leeg,waarschijnlijk die andere :( Of dat nu mijn individuele waarheid is of de algemene? Hey, who cares?
Ik wens je alvast een heel fijn weekend....echt waar ;)!
Jo
Eerlijk is zo langzamerhand een woord geworden wat te pas en te onpas aangehaald wordt. De feitelijke betekenis is voor elk individu anders. Een beetje zoals in een contact advertentie.."Ik zoek iemand die lief is, eerlijk, spontaan, humor heeft en die houdt van een filmpje op de bank of er samen op uit wil trekken" Ik denk dat iedereen zich daarin wel kan vinden. Het geeft niet de garantie dat de individuen gelijk samensmelten tot een stel. Er zijn te veel nuances die je wel voelt en ervaart maar niet concreet kan benoemen en vangen in woorden...lastig.
Het grote zwart/wit plaatje wat betreft eerlijk zijn, vind ik zo voor de hand liggend...die hoef ik niet eens uit te leggen. Natuurlijk lieg je niet,kom je je afspraken na, komt er iets tussen dan zeg je tijdig af, heb je niets leuks te zeggen,dan zeg je even niks en je verdraait al zeker geen feiten zodat ze voor je eigen persoonlijke situatie beter uitpakken..kijk,benoem ik het toch nog even ;) Dan ook maar even dat als je iets doet,je dat goed doet en volledige inzet naar eer, geweten en kunnen. Nee zeggen wanneer dat noodzakelijk is,verder kijken dan je eigen persoonlijke behoeften...en echt,het wordt er zoveel leuker van,maar dat weer even terzijde.
Van de week had ik een paar pure momenten. Dat zijn de momenten waarop ik voel dat hetgene wat gezegd of geschreven wordt authentiek en oprecht is. Kadootjes vind ik dit,alsof het zonder filter rechtstreeks binnenkomt. Energieboost!
Deze week kreeg ik via Facebook een berichtje binnen dat begon met "Ik weet dat het gebruikelijk is op Facebook om positieve opmerkingen te plaatsen, maar....."Die opmerking zette mij aan het denken...raar dat wij geconditioneerd zijn om verplicht een positieve reactie te plaatsen. Volstrekte flauwekul! Ik had en heb waardering voor de eerlijkheid van de boodschap. Ik heb liever een oprechte opmerking, dan valse lofuitingen. Daar kan ik namelijk helemaal niets mee.
Een ander voorbeeld...vanmorgen kwam hubbie de slaapkamer in om mij gedag te kussen en ik had net mijn kleding aan. Ik draaide wat voor de spiegel heen en weer want tja, het is wel een omschakeling om de houvast in mijzelf te vinden, in plaats van op mijn weegschaal en mijn meetlint of kleding. En als ik al iets vind...is dat dan ook echt zo of is het wishfullthinking?
Nou, zie je al wat? 2 Zien nou eenmaal meer als 1 en af en toe zoek ik bevestiging ;) Jaaahaaaaa....ja het doet wel wat. Waar zie je het dan? Word ik al dunner (Nee joh, dit is helemaaaaaaaal geen issue voor mij,het gewicht en mijn bolle buik,ik sta daar ver,wat zeg ik? heel ver boven,ahum.....) Ik kreeg niet gelijk antwoord, hubbie pakte zijn spulletjes bij elkaar en ik rommelde ook verder en het gesprek speelde voor mij niet meer.Totdat mijn weinig pratende hubbie zei :"Ik zie dat jij lekker in je vel zit en dat is mooi en ja, het verandert al wel,ik kan niet zeggen waar maar het is anders...." Een oprechte uitspraak,zonder opsmoek,recht uit het hart in mijn hart...een puur moment. Positieve feedback,ja erg prettig!
Uppergup haalde ik op van school en ze zou meegaan met haar grote vriend om daar een hapje te eten en te spelen. Prima meis, mag ik wil nog wel even een kus? Aaaa,moet dat? Ja,dat moet,ik zie je de hele middag niet.Ze gaf me haar tas, deed als of ze me een kus gaf en op het laatste moment kwam er een pruttelblaasmoment van haar kant. Komop,even een echte...dit herhaalde zich nog een paar keer,waarop we beide geprikkeld raakten. Semi boos/lachend:Geen kus? Geen spelen! Waarop Uppergup mij een snelle kus gaf met weinig overgave. Waarom moet ik kussen? Omdat ik je lief vind. Mam, ik vind jou ook heel lief maar daarom hoef ik je niet perse te kussen! We wisselden een blik, de boodschap kwam binnen en ik zei...Je hebt gelijk meidie..lekker spelen! Gevolgd door een echt kus,omdat ze dat zelf wilde...
Zoals je voelt dat iemand oprecht en betrokken is, ervaar je dat ook als dat niet het geval is of maar een klein beetje. Dat zit niet in het feit dat de ander het "met mij eens moet zijn" of "moet doen wat ik wil" het is meer een samensmeltingsmoment, er ontstaat een klik-moment. Of dat nu in contact is met mede-papa's en mama's,familie, de verkoopster in de kledingwinkel,de apothekersassistente,de postbode, geschreven reacties en opmerkingen,vrienden,vage kennissen of kinderen...let er maar eens op. Loop je weg met een opgeladen gevoel,hoogstwaarschijnlijk een eerlijk en oprecht contact.Loop je erop leeg,waarschijnlijk die andere :( Of dat nu mijn individuele waarheid is of de algemene? Hey, who cares?
Ik wens je alvast een heel fijn weekend....echt waar ;)!
Jo
donderdag 29 augustus 2013
Jo en k*t
Troelawupwup: Weet je wat ik kan? Zonder het geleerd te hebben??
Uppergup: Nou? Wat kan jij zonder geleerd te hebben?
T: De schrijfletter k!
U: Dat wil ik wel eens zien,laat maar zien!
T: Kijk....zo....:)
U: Dat is helemaal goed,wat goed van jou zeg..wat kan jij nog meer?
T: De v
U: Toe maar
T: kv
Papa loopt langs,leest en grinnikt...Troelawupwup boos :(
M: Niet boos zijn, papa dacht dat jij een ander woord opschreef en daarom moest hij
lachen,hij lacht jou niet uit,schat.
T: Welk woord dan mama??
M: k.....u....t
T&U&M: hihihihi
T: die schrijf ik op,haha!
U: kut kut kuhut kut KUT KUUUUUUT
M: klaar nu hoor...weet je ook wat het woord betekent?
T: Ehmmm....nee?
U: Is dat een ander woord voor "jammer"?
T: Nee, ik weet het al!!! Dat is iets wat je zegt als het niet lukt...dan zeggen ze
kut,toch mama?
M: Je zit al in de buurt...papa weet jij het?
P: Jaha...
T&U&M: ????
M: Nou, wat betekent het dan?
P: Vagina
U&T: Wat is dat nou weer?!?
M: Vagina is het nette of sjieke woord voor de meisjesplasser. En als je het niet netjes
zegt of heel grof...dan noem je de meisjesplasser een kut.
U&T: Oooooooooooooo....nou snap ik het!
T: Wat een raar woord kut, dat is niet netjes he mam?
M: Nee, daarom is het ook een scheldwoord of als iets niet goed gaat, roep je dat in
boosheid.
U: Wat gaan we eten?
T: Jaaaaa,wat gaan we eten mama?
Jo
maandag 26 augustus 2013
Jo en de kudde
Grappig wat een verandering te weeg kan brengen. Ik verander een heel klein aspect in mijn leven en de uitwerking daarvan echoot door in...alles eigenlijk.
Een week terug heb ik de stap genomen om op een andere,meer pure manier te gaan eten.
Het woord puur staat mij aan...het staat voor eerlijk,schoon,helder.
De periode ervoor kreeg ik al meer en meer een anti van alle chemische toevoegingen. Zoveel chemische stoffen in je lichaam die daar niet van nature thuis horen kan toch niet goed zijn?
Onze jongste dochter kampt behoorlijk met exzeem...tja,dan ben ik meer alert op schoon,fris en natuurlijke producten,mits dat binnen mijn portemetniks past. Zo verander ik gaandeweg steeds meer om het meest optimale eruit te kunnen halen.
Nu dus het meest optimale voor mijzelf. Deze way of life spreekt mijn innerlijke stemmetje aan..."Dit is het Jo,dit is het!! De kenmerken,de ervaringen,het moet wel heel gek zijn als dit niet compleet aansluit bij jou,nee echt...dit is het! Zet die twijfels uit je hoofd,laat de touwtjes vieren en geef je over. Wat is het ergste dat je kan gebeuren? Kom op,doen...!"
Trots begin ik aan mijn eerste dagen en tjee,wat een resultaten. Het gewicht vliegt eraf, de centimeters vliegen erachter aan,ik zie positieve veranderingen aan mijn lichaam en ondanks de afkickverschijnselen,want dat is het uiteindelijk, voel ik the all new and improved Jo 2.0! Nog niet op de voorgrond,maar ik voel haar wel degelijk opstaan en dat geeft een absolute kick.Na een paar dagen groeien de getallen van mijn weegschaal de andere kant op,maar okay...dat hoort erbij,geef het tijd,komt wel...
Na 3 dagen kon ik niet zwaarder worden,dacht ik, ik houd mij aan de nieuwe spelregels,ik doe niets "fout" ik word morgen beloond met een mooi gewicht,let maar op...en weer niet, de laatste dag kwam er bijna een kilo (!) bij en stond de teller 0.2 hoger dan mijn startgewicht. Kop ervoor,doordoen...mijn wankele zelfvertrouwen werd onderuitgeschopt. Ik dacht...minder eten,nog minder koolhydraten,zorgen dat ik meer hongergevoel krijg,dan geen wijntjes meer drinken...maar dan pak ik de dingen wel "fout" aan en werk ik deze wijze tegen en hoe moet het nou? Wat moet ik nou doen om het goed te krijgen? Waarom lukt dit niet en nog erger,waarom snap ik het niet en kan ik het niet sturen?? Strikt volgens de regels door en ja...dan moet het goed zijn,als het nu niet goed is,dan...
En daar sta ik op de weegschaal,met het digitale resultaat in mijn hand. 102 kilo...zwaarder dan dat ik begon...het kleine beetje hoop wat ik had? Weg! Paniek,twijfel,faalangst. Dit trio was al een aantal dagen bezig zich te nestelen in mij. Het moment dat het gewichtsbesef kwam, schreeuwden en tierden zij in mijn gevoel. Zo luid en zo duidelijk,dat het mijn hoofd overstemde. De weg kwijt,de tranen prikten in mijn ogen,grote teleurstelling en vooral verdriet. De confrontatie met dik worden en dik zijn...als de dood dat het daar weer op uitdraait. De rest van mijn leven net te weinig eten om af te kunnen vallen en op gewicht te blijven met eten wat niet eens je van het lekker is :( Ik plak mijn masker op, vertel hubbie hoe het ervoor staat en probeer de aandacht op iets anders te vestigen...met mij niets aan het handje,ik ben helemaal okay, alles onder controle,njente problemo...
2 Starende ogen, 1 zin: "huil nu maar eens...." Dacht je dat de sluizen en de dijkdoorbraak van onze meiden iets was, ik heb het IJsselmeer gevuld,pffff....alles kwam eruit. Soms zijn er momenten in ieders leven, dat je geconfronteerd wordt met situaties waarin je van alles wilt doen en bijna niets kunt. Zeker wanneer het mensen van heel dichtbij treft...dat doet zeer. Rot om toe te geven, ik heb meerdere gevallen in mijn directe kring. Tel daar een zere rug, het opstarten na een vakantie en tegenvallende resultaten bij op...enough to drive a perfectionist over the edge.
Dat is mooi! Huilen is opschonen, helder naar binnen kijken,zelfreflectie en vooral...kwetsbaar op durven stellen. De deur stond halverwege open,nu helemaal...en vanuit ellende ontstaan mooie dingen. Goede gesprekken, de neuzen de juiste kant op, inkijkjes in elkaars gevoel en denkwijze, de rommel loslaten en via mijn live-klankborden tot nieuwe inzichten komen. Soms heel hard nodig,mijn dank is groot...
Riep ik zo stoer dat ik niet achter de kudde aanloop? Dus wel,alleen was ik het me niet bewust.
De weegschaal en de kilo's is mijn kudde. Ze staan zo prominent vooraan en ontnemen mij het zicht op de daadwerkelijke veranderingen. En wat doe je als er iets of iemand voor je staat die het zicht belemmert? Precies...ik stap opzij, op mijn paadje naast de kudde en zie waar ik naar toe wilde.
De weegschaal is verbannen,net zoals het meetlint. Ik vertik het om mijn zelfvertrouwen onderuit te laten trappen door mijn vreemde fixatie op cijfers. Het vertrouwen moet zich verankeren in mij,niet op huishoudelijke spulletjes,tssss.
Vanmorgen niet gewogen of gemeten, ik ben even mevrouw Struisvogel en het voelt goed!
Wel heb ik het mijzelf makkelijk gemaakt. Na een week zelf puzzelen en bedenken, wat te doen is alleen behoorlijk wat tijd vergt, het kookboek Grip Op Koolhydraten deel 1 aangeschaft. Prima zet, positieve stimulans en gelijk een recept uitgeprobeerd. De hele familie heeft er smakelijk van gegeten, geen wanklank aan tafel :)
En het mooie is...onze meiden dronken sloten met drinkyoghurt zonder toegevoegde suikers en bijna geen vet (zo gezond,helemaal goed bezig dacht ik ;) ) En nu? Ze talen er niet naar...het liefst drinken ze thee (de een met en de ander zonder suiker), een glas water en af en toe ranja. Van alle spannende nieuwe dingen die ik eet, happen ze mee om te proeven...de oudste is dol op de verschillende salades, de jongste is gek op vis. Binnen een week tijd,haha!
Jo
Een week terug heb ik de stap genomen om op een andere,meer pure manier te gaan eten.
Het woord puur staat mij aan...het staat voor eerlijk,schoon,helder.
De periode ervoor kreeg ik al meer en meer een anti van alle chemische toevoegingen. Zoveel chemische stoffen in je lichaam die daar niet van nature thuis horen kan toch niet goed zijn?
Onze jongste dochter kampt behoorlijk met exzeem...tja,dan ben ik meer alert op schoon,fris en natuurlijke producten,mits dat binnen mijn portemetniks past. Zo verander ik gaandeweg steeds meer om het meest optimale eruit te kunnen halen.
Nu dus het meest optimale voor mijzelf. Deze way of life spreekt mijn innerlijke stemmetje aan..."Dit is het Jo,dit is het!! De kenmerken,de ervaringen,het moet wel heel gek zijn als dit niet compleet aansluit bij jou,nee echt...dit is het! Zet die twijfels uit je hoofd,laat de touwtjes vieren en geef je over. Wat is het ergste dat je kan gebeuren? Kom op,doen...!"
Trots begin ik aan mijn eerste dagen en tjee,wat een resultaten. Het gewicht vliegt eraf, de centimeters vliegen erachter aan,ik zie positieve veranderingen aan mijn lichaam en ondanks de afkickverschijnselen,want dat is het uiteindelijk, voel ik the all new and improved Jo 2.0! Nog niet op de voorgrond,maar ik voel haar wel degelijk opstaan en dat geeft een absolute kick.Na een paar dagen groeien de getallen van mijn weegschaal de andere kant op,maar okay...dat hoort erbij,geef het tijd,komt wel...
Na 3 dagen kon ik niet zwaarder worden,dacht ik, ik houd mij aan de nieuwe spelregels,ik doe niets "fout" ik word morgen beloond met een mooi gewicht,let maar op...en weer niet, de laatste dag kwam er bijna een kilo (!) bij en stond de teller 0.2 hoger dan mijn startgewicht. Kop ervoor,doordoen...mijn wankele zelfvertrouwen werd onderuitgeschopt. Ik dacht...minder eten,nog minder koolhydraten,zorgen dat ik meer hongergevoel krijg,dan geen wijntjes meer drinken...maar dan pak ik de dingen wel "fout" aan en werk ik deze wijze tegen en hoe moet het nou? Wat moet ik nou doen om het goed te krijgen? Waarom lukt dit niet en nog erger,waarom snap ik het niet en kan ik het niet sturen?? Strikt volgens de regels door en ja...dan moet het goed zijn,als het nu niet goed is,dan...
En daar sta ik op de weegschaal,met het digitale resultaat in mijn hand. 102 kilo...zwaarder dan dat ik begon...het kleine beetje hoop wat ik had? Weg! Paniek,twijfel,faalangst. Dit trio was al een aantal dagen bezig zich te nestelen in mij. Het moment dat het gewichtsbesef kwam, schreeuwden en tierden zij in mijn gevoel. Zo luid en zo duidelijk,dat het mijn hoofd overstemde. De weg kwijt,de tranen prikten in mijn ogen,grote teleurstelling en vooral verdriet. De confrontatie met dik worden en dik zijn...als de dood dat het daar weer op uitdraait. De rest van mijn leven net te weinig eten om af te kunnen vallen en op gewicht te blijven met eten wat niet eens je van het lekker is :( Ik plak mijn masker op, vertel hubbie hoe het ervoor staat en probeer de aandacht op iets anders te vestigen...met mij niets aan het handje,ik ben helemaal okay, alles onder controle,njente problemo...
2 Starende ogen, 1 zin: "huil nu maar eens...." Dacht je dat de sluizen en de dijkdoorbraak van onze meiden iets was, ik heb het IJsselmeer gevuld,pffff....alles kwam eruit. Soms zijn er momenten in ieders leven, dat je geconfronteerd wordt met situaties waarin je van alles wilt doen en bijna niets kunt. Zeker wanneer het mensen van heel dichtbij treft...dat doet zeer. Rot om toe te geven, ik heb meerdere gevallen in mijn directe kring. Tel daar een zere rug, het opstarten na een vakantie en tegenvallende resultaten bij op...enough to drive a perfectionist over the edge.
Dat is mooi! Huilen is opschonen, helder naar binnen kijken,zelfreflectie en vooral...kwetsbaar op durven stellen. De deur stond halverwege open,nu helemaal...en vanuit ellende ontstaan mooie dingen. Goede gesprekken, de neuzen de juiste kant op, inkijkjes in elkaars gevoel en denkwijze, de rommel loslaten en via mijn live-klankborden tot nieuwe inzichten komen. Soms heel hard nodig,mijn dank is groot...
Riep ik zo stoer dat ik niet achter de kudde aanloop? Dus wel,alleen was ik het me niet bewust.
De weegschaal en de kilo's is mijn kudde. Ze staan zo prominent vooraan en ontnemen mij het zicht op de daadwerkelijke veranderingen. En wat doe je als er iets of iemand voor je staat die het zicht belemmert? Precies...ik stap opzij, op mijn paadje naast de kudde en zie waar ik naar toe wilde.
De weegschaal is verbannen,net zoals het meetlint. Ik vertik het om mijn zelfvertrouwen onderuit te laten trappen door mijn vreemde fixatie op cijfers. Het vertrouwen moet zich verankeren in mij,niet op huishoudelijke spulletjes,tssss.
Vanmorgen niet gewogen of gemeten, ik ben even mevrouw Struisvogel en het voelt goed!
Wel heb ik het mijzelf makkelijk gemaakt. Na een week zelf puzzelen en bedenken, wat te doen is alleen behoorlijk wat tijd vergt, het kookboek Grip Op Koolhydraten deel 1 aangeschaft. Prima zet, positieve stimulans en gelijk een recept uitgeprobeerd. De hele familie heeft er smakelijk van gegeten, geen wanklank aan tafel :)
En het mooie is...onze meiden dronken sloten met drinkyoghurt zonder toegevoegde suikers en bijna geen vet (zo gezond,helemaal goed bezig dacht ik ;) ) En nu? Ze talen er niet naar...het liefst drinken ze thee (de een met en de ander zonder suiker), een glas water en af en toe ranja. Van alle spannende nieuwe dingen die ik eet, happen ze mee om te proeven...de oudste is dol op de verschillende salades, de jongste is gek op vis. Binnen een week tijd,haha!
Jo
zaterdag 24 augustus 2013
Jo en cm.
Het glas wijn van gisteravond voelde alsof ik de hele fles leegdronk met een rietje. Mega-impact, ik heb zelfs een paar slokken doorgegeven aan hubbie...ik had er moeite mee!
Vanmorgen met de kriebels in de buik opgestaan. Ietsje eerder dan gepland,trouwens.Troelawupwup kwam very early in the morning dolenthousiast binnenstormen "Mam! Ik heb net de zonsopgang gezien!" Fijn,meis...heel fijn :)
Gewapend met slaapogen,pen,papier en meetlint de badkamer in. Wat zal ik eerst doen? Wegen of meten? Alsof ik mag kiezen tussen 2 kadootjes waarvan ik geen idee heb wat erin gaat zitten. Okay,meten wordt het....tromgeroffel,tromgeroffel,tromgeroffel.....
Borstomvang: -1.5 cm.
Taille: -2.0 cm.
Heup: -0.5 cm.
Zo blij als een kind met deze resultaten! En dat na 5 dagen mijn eetprogramma omgooien. Inwendig maak ik een vreugdedansje en vol goede moed pak ik mijn vriend/vijand de weegschaal erbij. Na 2 dagen in de plus en met de prachtige meetresultaten zal die vandaag mijn vriendje wel zijn,NOT: +0.2
Hier heb ik gelijk het moeilijke punt te pakken van deze manier van eten. Ondanks dat ik zie en voel dat mijn lichaam positief verandert, zolang als de weegschaal mij groeiende getallen laat zien,val ik onherroepelijk terug in mijn oude denkpatroon. En zeker met gewichtstoename...dat klapt erin en geeft een mentale klap.
Prachtresultaten en toch teleurgesteld stap ik terug in bed. Nu kan ik 2 dingen doen...vast blijven hangen in mijn oude wijze en de digitale getallen mijn dag vergallen. Dat betekent dat het gewicht mijn gevoel bepaalt. Of ik focus op de behaalde positieve resultaten en zet door. Natuurlijk kies ik voor de tweede,nadat ik het rotgevoel van falen/mislukt/waarom/en het hele andere scala voorbij heb laten gaan en het een plekje weet te geven. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik dat heel makkelijk kan loslaten,maar nee...ik moet daar echt moeite voor doen.
Met een diepe zucht kom ik uit bed, haal de wasmachine leeg,een nieuwe erin en pak mijn 20 minuten op de crosstrainer. Goed zweten,gedachten verzetten,lekker bezig. Gevolgd door een verfrissende douche en bij het aankleden heb ik spontaan een HUH-moment. Ik rits mijn broek dicht voor de spiegel en terwijl ik recht op ga staan,zie ik een plattere onderbuik! Het laatste setje om mijn innerlijke glimlach te verankeren.
Nu op naar mijn ontbijtje...ik heb zin in wat!
Jo
Vanmorgen met de kriebels in de buik opgestaan. Ietsje eerder dan gepland,trouwens.Troelawupwup kwam very early in the morning dolenthousiast binnenstormen "Mam! Ik heb net de zonsopgang gezien!" Fijn,meis...heel fijn :)
Gewapend met slaapogen,pen,papier en meetlint de badkamer in. Wat zal ik eerst doen? Wegen of meten? Alsof ik mag kiezen tussen 2 kadootjes waarvan ik geen idee heb wat erin gaat zitten. Okay,meten wordt het....tromgeroffel,tromgeroffel,tromgeroffel.....
Borstomvang: -1.5 cm.
Taille: -2.0 cm.
Heup: -0.5 cm.
Zo blij als een kind met deze resultaten! En dat na 5 dagen mijn eetprogramma omgooien. Inwendig maak ik een vreugdedansje en vol goede moed pak ik mijn vriend/vijand de weegschaal erbij. Na 2 dagen in de plus en met de prachtige meetresultaten zal die vandaag mijn vriendje wel zijn,NOT: +0.2
Hier heb ik gelijk het moeilijke punt te pakken van deze manier van eten. Ondanks dat ik zie en voel dat mijn lichaam positief verandert, zolang als de weegschaal mij groeiende getallen laat zien,val ik onherroepelijk terug in mijn oude denkpatroon. En zeker met gewichtstoename...dat klapt erin en geeft een mentale klap.
Prachtresultaten en toch teleurgesteld stap ik terug in bed. Nu kan ik 2 dingen doen...vast blijven hangen in mijn oude wijze en de digitale getallen mijn dag vergallen. Dat betekent dat het gewicht mijn gevoel bepaalt. Of ik focus op de behaalde positieve resultaten en zet door. Natuurlijk kies ik voor de tweede,nadat ik het rotgevoel van falen/mislukt/waarom/en het hele andere scala voorbij heb laten gaan en het een plekje weet te geven. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik dat heel makkelijk kan loslaten,maar nee...ik moet daar echt moeite voor doen.
Met een diepe zucht kom ik uit bed, haal de wasmachine leeg,een nieuwe erin en pak mijn 20 minuten op de crosstrainer. Goed zweten,gedachten verzetten,lekker bezig. Gevolgd door een verfrissende douche en bij het aankleden heb ik spontaan een HUH-moment. Ik rits mijn broek dicht voor de spiegel en terwijl ik recht op ga staan,zie ik een plattere onderbuik! Het laatste setje om mijn innerlijke glimlach te verankeren.
Nu op naar mijn ontbijtje...ik heb zin in wat!
Jo
vrijdag 23 augustus 2013
Jo en HUH
Ik ben een groot liefhebber van taal en aangezien er onnoemelijk veel woorden zijn om te gebruiken,probeer ik dat zo gevarieerd mogelijk te doen. Met uitzondering van deze week.Ik blijf hangen.
Als ik mijzelf nog een keer het woordje "raar" hoor zeggen,dan is het officieel mijn stopwoordje van de week. Ik houd mijn lippen op elkaar en laat mijn vingers het woord doen via het toetsenbord.
Inmiddels zit ik al op dag 5 van mijn GOKavontuur. En het gaat...tja...nou..."raar".
Dinsdag en woensdag prachtresultaten op mijn weegschaal, eerst een duik van -0.9,gevolgd door -0.7 de volgende dag. Donderdag vol trots erop: +0.2 en vrijdag +0.5. Dat maakt het totaal nu nog steeds minder dan bij de start...maar toch,is toch "raar"? Alhoewel,met alle roomboter,slagroom en eten tot je voldaan bent ook weer niet.
En wat nog "raar"der is,mijn lichaam doet precies het tegenovergestelde van wat mijn weegschaal mij vertelt. Voelde ik mij met name woensdag de Doutzen Kroes in wording (ondanks het papiertje op mijn rug: "Defect") die "rare" getallen gooiden daar flink roet doorheen. Gewichtstoename? Ik weet precies waar ik moet kijken op mijn lichaam om die trammelantschoppers te vinden. "Raar",ze zijn er niet,sterker nog...ze zijn vertrokken en nemen stukjes overtollige Jo mee :) Dat mag,altijd!
Het tempo van veranderen ligt hoog. In een notedop...vieze smaak in mijn mond, kleur in het gelaat neemt toe,de ogen staan meer helder, zwaar hoofd waarvan de hoofdpijn nu verminderd, snel geprikkeld, snellere stofwisseling, geen honger gevoel,geen behoefte aan tussendoortjes,meer zin in kauwgom en fruit,snel moe en ook redelijk snel weer opgeladen, gedachtengang gaat sneller dan mijn mond, zware armen en benen, gevoel van mist optrekken in mijn hoofd, toename van HUH-momenten...en die zijn leuk!
Een paar HUH-momenten...ik liep van de supermarkt naar de kaasboer. Halverwege de wandeling besef ik mij dat ik normaal gesproken met de auto daar naar toe reed en nu geniet ik van de wandeling. HUH?
Ik fiets met onze meiden van school naar huis. Op een gegeven moment draai ik mij al fietsend om en leg mijn hand op mijn heup/bil HUH? Dat voelt "raar", er mist iets!
Ik loop terug van de kaasboer naar de auto langs een grote etalageruit. Ik draag een wat gladder shirt en het eerste waar mijn oog op fixeert is mijn Buddhabuik. HUH? De bolling is minder? Misschien sta ik net voordelig...snel een beetje draaien voor de etalage...nee,echt, Buddhabuik is minder rond. HUH?
Ik rek me uit op de bank,kriebel in mijn nek en voel meer duidelijk mijn schouderbladen en spieren bewegen..."raar"...mijn speklaagje is dunner aan het worden HUH?
Mijn meetlint wacht rustig af tot maandag zolang ik de verleiding kan weerstaan. Of ik moet een goed excuus krijgen aangeboden om alvast even te spieken. En die komt er! Mijn boerderij-dinnetje belt op...hoe gaat het nu met het GOKken? Ik kan niet wachten op je blog,dus bel even...en voordat we het weten wordt er enorm bijgekletst,ervaringen gewisseld en in ons enthousiasme roep ik "Dan meet ik het gewoon even en dan weten we het zeker :) Goed excuus! Wel morgenvroeg, samen met het weegmoment. Ik doe het goed of ik doe het niet."
Ik ben reuze benieuwd...is het wishfull-thinking of realiteit? Nog 1 nachtje slapen en dan weet ik het ;) Ongeacht de uitkomst..6 weken=6weken..zelfs met toename van gewicht. Ik neem een wijntje en houd mijn vingers gekruisd.
Jo
Als ik mijzelf nog een keer het woordje "raar" hoor zeggen,dan is het officieel mijn stopwoordje van de week. Ik houd mijn lippen op elkaar en laat mijn vingers het woord doen via het toetsenbord.
Inmiddels zit ik al op dag 5 van mijn GOKavontuur. En het gaat...tja...nou..."raar".
Dinsdag en woensdag prachtresultaten op mijn weegschaal, eerst een duik van -0.9,gevolgd door -0.7 de volgende dag. Donderdag vol trots erop: +0.2 en vrijdag +0.5. Dat maakt het totaal nu nog steeds minder dan bij de start...maar toch,is toch "raar"? Alhoewel,met alle roomboter,slagroom en eten tot je voldaan bent ook weer niet.
En wat nog "raar"der is,mijn lichaam doet precies het tegenovergestelde van wat mijn weegschaal mij vertelt. Voelde ik mij met name woensdag de Doutzen Kroes in wording (ondanks het papiertje op mijn rug: "Defect") die "rare" getallen gooiden daar flink roet doorheen. Gewichtstoename? Ik weet precies waar ik moet kijken op mijn lichaam om die trammelantschoppers te vinden. "Raar",ze zijn er niet,sterker nog...ze zijn vertrokken en nemen stukjes overtollige Jo mee :) Dat mag,altijd!
Het tempo van veranderen ligt hoog. In een notedop...vieze smaak in mijn mond, kleur in het gelaat neemt toe,de ogen staan meer helder, zwaar hoofd waarvan de hoofdpijn nu verminderd, snel geprikkeld, snellere stofwisseling, geen honger gevoel,geen behoefte aan tussendoortjes,meer zin in kauwgom en fruit,snel moe en ook redelijk snel weer opgeladen, gedachtengang gaat sneller dan mijn mond, zware armen en benen, gevoel van mist optrekken in mijn hoofd, toename van HUH-momenten...en die zijn leuk!
Een paar HUH-momenten...ik liep van de supermarkt naar de kaasboer. Halverwege de wandeling besef ik mij dat ik normaal gesproken met de auto daar naar toe reed en nu geniet ik van de wandeling. HUH?
Ik fiets met onze meiden van school naar huis. Op een gegeven moment draai ik mij al fietsend om en leg mijn hand op mijn heup/bil HUH? Dat voelt "raar", er mist iets!
Ik loop terug van de kaasboer naar de auto langs een grote etalageruit. Ik draag een wat gladder shirt en het eerste waar mijn oog op fixeert is mijn Buddhabuik. HUH? De bolling is minder? Misschien sta ik net voordelig...snel een beetje draaien voor de etalage...nee,echt, Buddhabuik is minder rond. HUH?
Ik rek me uit op de bank,kriebel in mijn nek en voel meer duidelijk mijn schouderbladen en spieren bewegen..."raar"...mijn speklaagje is dunner aan het worden HUH?
Mijn meetlint wacht rustig af tot maandag zolang ik de verleiding kan weerstaan. Of ik moet een goed excuus krijgen aangeboden om alvast even te spieken. En die komt er! Mijn boerderij-dinnetje belt op...hoe gaat het nu met het GOKken? Ik kan niet wachten op je blog,dus bel even...en voordat we het weten wordt er enorm bijgekletst,ervaringen gewisseld en in ons enthousiasme roep ik "Dan meet ik het gewoon even en dan weten we het zeker :) Goed excuus! Wel morgenvroeg, samen met het weegmoment. Ik doe het goed of ik doe het niet."
Ik ben reuze benieuwd...is het wishfull-thinking of realiteit? Nog 1 nachtje slapen en dan weet ik het ;) Ongeacht de uitkomst..6 weken=6weken..zelfs met toename van gewicht. Ik neem een wijntje en houd mijn vingers gekruisd.
Jo
Jo en T.L.C.
Vrijdag, de laatste dag van de eerste schoolweek.
Volop in het gewone leven,het normale stramien en ja...ik vind dat lekker.
Het is een goede tegenhanger voor de "laat maar waaien vakantie modus"en ja,die vind ik ook lekker.
Na een positieve,energieke,verkwikkende,blije en zorgeloze start van zowel hubbie, Uppergup, Troelawupwup en Gokkende ikke hadden wij een gezamelijke meltdown zo rond de middag van donderdag. Ik had stiekem al een voorlopertje gedaan op de woensdag en dat was maar goed ook.
Als moeder zijnde heb je off-days,vermoeidheid,een "effe -nu- niet" bui...zodra de kinderen iets mankeert,parkeer je deze privileges op de tweede plaats en sta je klaar voor de rest van de (un)happy family...TLC!
Ik heb enorme voorraden van dit wondermiddeltje klaar staan,kan het te kust en te keur pakken. Is de rust teruggekeerd,vullen de voorraden zich weer aan. Prettig geregeld! Tender Love and Care, werkt voor alle kwalen,buien,ziektes en heeft een sterk verbindende factor als bijwerking. Donderdag kon ik de bodem van mijn voorraad zien,pfffff!
De dames hebben -evenals hun moeder- moeite met doseren. Wij gaan volle bak erin,gaan voor de complete 100% ,doordoen tot het klaar is en de eigen hoog opgelegde/gevraagde lat behaald is. En soms...heel soms...ligt die lat gewoon een beetje te hoog. We willen wel, alleen is de rek eruit,de energie verdwenen en de puf weg. Hulp vragen,doel een beetje naar beneden bijstellen...lastig,liever niet,doe nog wel even door. Dat gevoel is niet fijn,er moet opgeladen worden en dat kan alleen maar door eerst dat vervelende gevoel eruit te gooien,zodat er ruimte gemaakt is voor nieuwe energie.
In dit geval...huilen,schreeuwen,niet willen eten,de rug toedraaien naar grote zus en mama, intens verdrietig zijn,de juf is veel te streng! Snik,snik.... Via de Tuttels,een warme schoot,2 armen om haar heen en wat kleine knuffeltjes in dat heerlijke nekje...tankt ze bij. Gooi het eruit! Schoorvoetend eet ze wat, vertelt ze de leuke dingen van school en samen belichten we de andere kant en besluiten we dat nieuwe dingen tijd nodig hebben en dat we die geven. He,rust...heerlijk,want niets is zo door merg en been trekkend als je hummeltje met zulk groot verdriet te zien en vooral voelen.
Snuf,snuf naast me...Waren de sluizen dicht bij Troelawupwup,komt er een dijkdoorbraak bij Uppergup. Tranen met tuiten, het konijn uit het dierenparkje is weheheheheeeeeeeeg. Een enorme impact op een dametje van 7. Samen met haar beste vrienden heeft ze een konijntje zelfbenoemd geadopteerd. Hij woonde in het dierenparkje naast de school. Elke dag voor de zomervakantie hebben ze voor het konijntje gezorgd. Een leuk beestje,helemaal zwart met de verrassend uitgekozen naam Zwartje. En Zwartje kwam ook als je die riep,hoezee! Er was een behoorlijke klik... Alle spanning en verandering van de afgelopen week worden bij het verlies van Zwartje erin gepompt. De sirene ging af... en af... en af.... en af! Tussendoor zei ze nog wel iets, alleen miste ik de ondertiteling. Zo hard huilen en vertellen mondt uit in een soort onherkenbare klanken,waarvan ik wel een paar woorden oppik,maar de complete context een beetje verloren gaat.Op de momenten dat de decibellen ietsje afnamen, werden andere vervelende ervaringen naar boven gehaald om volop verder te kunnen wentelen in het grote verdriet. Een mooie manier van opschonen en leegmaken...ware het niet dat Uppergup lang kan blijven hangen in deze emoties en het moeilijk is om tot haar kern door te dringen,daar waar de omslag plaats vindt. De bodem van mijn voorraadje TLC kwam in zicht...Met Troelawupwup op mijn ene been, Uppergup op mijn andere schommelde ik ze heen en weer, zachtjes in de nek knuffelend en "het is goed" als mantra...de rust kwam terug. De laatste naschokken worden ritueel onderling uitgeleefd..lekker hakketakken op elkaar totdat ook dat niet meer mag van mama en door naar de middag van school.
Een enorme uitbarsting,alle indrukken er weer uit...'s middags hadden ze het weer helemaal naar hun zin op school. Gelukkig maar,ontladen is nou eenmaal nodig ;) Zo...en nu mijn potjes,kruiken,flessen en pannetjes weer vullen,tot de volgende T.L.C. uitbraak!
Jo
Volop in het gewone leven,het normale stramien en ja...ik vind dat lekker.
Het is een goede tegenhanger voor de "laat maar waaien vakantie modus"en ja,die vind ik ook lekker.
Na een positieve,energieke,verkwikkende,blije en zorgeloze start van zowel hubbie, Uppergup, Troelawupwup en Gokkende ikke hadden wij een gezamelijke meltdown zo rond de middag van donderdag. Ik had stiekem al een voorlopertje gedaan op de woensdag en dat was maar goed ook.
Als moeder zijnde heb je off-days,vermoeidheid,een "effe -nu- niet" bui...zodra de kinderen iets mankeert,parkeer je deze privileges op de tweede plaats en sta je klaar voor de rest van de (un)happy family...TLC!
Ik heb enorme voorraden van dit wondermiddeltje klaar staan,kan het te kust en te keur pakken. Is de rust teruggekeerd,vullen de voorraden zich weer aan. Prettig geregeld! Tender Love and Care, werkt voor alle kwalen,buien,ziektes en heeft een sterk verbindende factor als bijwerking. Donderdag kon ik de bodem van mijn voorraad zien,pfffff!
De dames hebben -evenals hun moeder- moeite met doseren. Wij gaan volle bak erin,gaan voor de complete 100% ,doordoen tot het klaar is en de eigen hoog opgelegde/gevraagde lat behaald is. En soms...heel soms...ligt die lat gewoon een beetje te hoog. We willen wel, alleen is de rek eruit,de energie verdwenen en de puf weg. Hulp vragen,doel een beetje naar beneden bijstellen...lastig,liever niet,doe nog wel even door. Dat gevoel is niet fijn,er moet opgeladen worden en dat kan alleen maar door eerst dat vervelende gevoel eruit te gooien,zodat er ruimte gemaakt is voor nieuwe energie.
In dit geval...huilen,schreeuwen,niet willen eten,de rug toedraaien naar grote zus en mama, intens verdrietig zijn,de juf is veel te streng! Snik,snik.... Via de Tuttels,een warme schoot,2 armen om haar heen en wat kleine knuffeltjes in dat heerlijke nekje...tankt ze bij. Gooi het eruit! Schoorvoetend eet ze wat, vertelt ze de leuke dingen van school en samen belichten we de andere kant en besluiten we dat nieuwe dingen tijd nodig hebben en dat we die geven. He,rust...heerlijk,want niets is zo door merg en been trekkend als je hummeltje met zulk groot verdriet te zien en vooral voelen.
Snuf,snuf naast me...Waren de sluizen dicht bij Troelawupwup,komt er een dijkdoorbraak bij Uppergup. Tranen met tuiten, het konijn uit het dierenparkje is weheheheheeeeeeeeg. Een enorme impact op een dametje van 7. Samen met haar beste vrienden heeft ze een konijntje zelfbenoemd geadopteerd. Hij woonde in het dierenparkje naast de school. Elke dag voor de zomervakantie hebben ze voor het konijntje gezorgd. Een leuk beestje,helemaal zwart met de verrassend uitgekozen naam Zwartje. En Zwartje kwam ook als je die riep,hoezee! Er was een behoorlijke klik... Alle spanning en verandering van de afgelopen week worden bij het verlies van Zwartje erin gepompt. De sirene ging af... en af... en af.... en af! Tussendoor zei ze nog wel iets, alleen miste ik de ondertiteling. Zo hard huilen en vertellen mondt uit in een soort onherkenbare klanken,waarvan ik wel een paar woorden oppik,maar de complete context een beetje verloren gaat.Op de momenten dat de decibellen ietsje afnamen, werden andere vervelende ervaringen naar boven gehaald om volop verder te kunnen wentelen in het grote verdriet. Een mooie manier van opschonen en leegmaken...ware het niet dat Uppergup lang kan blijven hangen in deze emoties en het moeilijk is om tot haar kern door te dringen,daar waar de omslag plaats vindt. De bodem van mijn voorraadje TLC kwam in zicht...Met Troelawupwup op mijn ene been, Uppergup op mijn andere schommelde ik ze heen en weer, zachtjes in de nek knuffelend en "het is goed" als mantra...de rust kwam terug. De laatste naschokken worden ritueel onderling uitgeleefd..lekker hakketakken op elkaar totdat ook dat niet meer mag van mama en door naar de middag van school.
Een enorme uitbarsting,alle indrukken er weer uit...'s middags hadden ze het weer helemaal naar hun zin op school. Gelukkig maar,ontladen is nou eenmaal nodig ;) Zo...en nu mijn potjes,kruiken,flessen en pannetjes weer vullen,tot de volgende T.L.C. uitbraak!
Jo
woensdag 21 augustus 2013
Jo en de moppers
Stelde ik gisteren nog de vraag of iemand minder leuke kanten van het GOK verhaal ervaren heeft...vandaag krijg ik ze in volle vaart om mijn oren.
Gisteravond na het eten kwam bij mij de omslag. Een lekker maaltje in elkaar gezet, gezellig en goed gegeten en voldaan van tafel. Helemaal in mijn nopjes...dit gaat lekker!! Hubbie ging met de meiden vissen (primeur!) en ik ruim de boel op en af. Aangezien zij even de deur uit waren een uitgelezen moment om mijn crosstrainer te gaan vergezellen.
Tijdens het afruimen kelderde mijn energie van hoog naar zeer laag. Voor mijn gevoel deed ik van alles en gebeurde er niets. Warrig heen en weer lopen, vaatwasser indeling wat niet werkt,met de hand het laatste beetje wegwerken. De logische volgorde wat ik normaal gesproken doe met 2 vingers in de neus op de automatische piloot,compleet de deur uit...bij alles bewust nadenken. Mijn lichaam voelde ondertussen 2x zo zwaar, ik hoorde mijzelf zuchten en steunen en kreunen en nadat ik eindelijk klaar was...sjokte ik richting de trap en hees mijzelf omhoog richting zolder.
Ik ben tot de eerste verdieping gekomen. Ik had steken in mijn rug en ik hoor mijn fysiotherapeut (ik ben op het moment een samenhangsel van krakkemikkigheden,komt wel weer goed) nog zo zeggen...de pijn mag niet verergeren. Hmmm...laat ik dan slim zijn en i.p.v. de crosstrainer te doen,mijn oefeningen uitvoeren. Bewegen=bewegen en aangezien dat liggend moet,had dat een enorme aantrekkingskracht op mij :) Liggend op mijn buik,steunend op mijn armen duw ik mijn ruggegraatje weer in model. Paar tellen volhouden,even ontspannen en nog een keer...even languit liggen...en door! Nou,ik lig wel goed zo eigenlijk...languit,mijn ogen zwaar, een hoofdpijn die komt opzetten,even... rustig... aan..... doen... Wat mij betreft bleef ik de rest van de avond zo liggen!
Wat mijn gezin betreft natuurlijk niet,dus hup in de benen en door! Tanden poetsen,zalfjes smeren,kletsen,knuffelen,boekjes lezen,liedje zingen en bijzondere vragen beantwoorden (Troelawupwup: "Mag ik jou een vraagje stellen,mama?...Is moeder zijn ook moeilijk?"). In ronde 2 een zelfde ritueel bij Uppergup om vervolgens neer te ploffen in de bank. Daar heb ik een uur onderuitgezakt gezeten, ik irriteerde mij enorm aan het feit dat er net een leuke film op was en die steeds enorm irritant onderbroken werd door veel te lange en stompzinnige reclames en ik had er geen zin meer in en die domme tv ook en net als ik even wil relaxen,tssss en hmpffff en grrrrr!!
Vanuit het niets,boos, geirriteerd, de hoofdpijn nog niet weg en tot overmaat van ramp een smaak in mijn mond die niet lekker is...Gewoon een kauwgompje,lekker fris! Aaaaah,mag niet,hmmm...dan zo'n zuigsnoepje,altijd lekker...mag ook niet,stikt van de zoetstoffen, cola mag niet...koffie,water of thee of bubbeltjeswater en daar heb ik nu gewoon effe geen zin in! Lekker met mijn kont tegen de kribbe,och,ik herken zo onze Uppergup helemaal in mijn gedrag ;) Ik ga wel alvast wat lijnzaadcrackers maken en laat ik hubbie proeven,doe ik ook een rookkaascracker,voorraadje aanleggen en bezig zijn.
Snackjes GOKproof klaar gemaakt (cracker met zalm en rookkaas met heksenkaas,beide met roomboter) en saampjes geproefd. De lijnzaad werd al hard minder,helemaal nadat hubbie alle stukjes nog net niet uitspuugde, het beleg daarentegen kon de goedkeuring wegdragen. Toch dat glas water erbij gedaan en de rust kwam al wat terug. Het boek nog eens doorgebladerd,even checken of mijn koolhydratenuurtje klopte,nee...nee?...ah,nee! De verhoudingen klopten niet,nou lekker dan...mijn mopperserie was weer terug...heerlijk zo'n kort lontje. Door naar bed,gewoon even klaar zijn!
Vanmorgen opgestaan met nog steeds hoofdpijn,een smaak in mijn mond die het meest lijkt op de avond ervoor flink doorzakken...zonder de lol daarvan te hebben gehad. Ik ben niet vooruit te branden,zware benen,zware armen, ik ben een echte vaatdoek! Licht in mijn hoofd, soms draait de wereld zomaar alcohol-loos. Absoluut geen honger,eerder het tegenovergestelde...geen zin om te eten. Algehele welbevinden tuimelt naar beneden...Het hoort erbij,ik was op de hoogte. De afkickverschijnselen kwamen bij de grote omslag van Sonja Bakker ook voor. Mijn lijf laat van zich horen en ik hoor en voel het.
Ik strompel de badkamer in waarop hubbie zegt: "He, slanke den!" Een goed begin en ja, volgens mij is er ergens een geheim ventieltje losgedraaid in mijn zwemband want het wordt anders... Nee,ik pak nog niet de cm. erbij,die bewaar ik als kadootje. De weegschaal wel...en die geeft nu alweer -0.7 aan. Gaat goed! Ik pas mijn ritme aan voor vandaag en dobber gewoon rustig de dag door.
Jo
Gisteravond na het eten kwam bij mij de omslag. Een lekker maaltje in elkaar gezet, gezellig en goed gegeten en voldaan van tafel. Helemaal in mijn nopjes...dit gaat lekker!! Hubbie ging met de meiden vissen (primeur!) en ik ruim de boel op en af. Aangezien zij even de deur uit waren een uitgelezen moment om mijn crosstrainer te gaan vergezellen.
Tijdens het afruimen kelderde mijn energie van hoog naar zeer laag. Voor mijn gevoel deed ik van alles en gebeurde er niets. Warrig heen en weer lopen, vaatwasser indeling wat niet werkt,met de hand het laatste beetje wegwerken. De logische volgorde wat ik normaal gesproken doe met 2 vingers in de neus op de automatische piloot,compleet de deur uit...bij alles bewust nadenken. Mijn lichaam voelde ondertussen 2x zo zwaar, ik hoorde mijzelf zuchten en steunen en kreunen en nadat ik eindelijk klaar was...sjokte ik richting de trap en hees mijzelf omhoog richting zolder.
Ik ben tot de eerste verdieping gekomen. Ik had steken in mijn rug en ik hoor mijn fysiotherapeut (ik ben op het moment een samenhangsel van krakkemikkigheden,komt wel weer goed) nog zo zeggen...de pijn mag niet verergeren. Hmmm...laat ik dan slim zijn en i.p.v. de crosstrainer te doen,mijn oefeningen uitvoeren. Bewegen=bewegen en aangezien dat liggend moet,had dat een enorme aantrekkingskracht op mij :) Liggend op mijn buik,steunend op mijn armen duw ik mijn ruggegraatje weer in model. Paar tellen volhouden,even ontspannen en nog een keer...even languit liggen...en door! Nou,ik lig wel goed zo eigenlijk...languit,mijn ogen zwaar, een hoofdpijn die komt opzetten,even... rustig... aan..... doen... Wat mij betreft bleef ik de rest van de avond zo liggen!
Wat mijn gezin betreft natuurlijk niet,dus hup in de benen en door! Tanden poetsen,zalfjes smeren,kletsen,knuffelen,boekjes lezen,liedje zingen en bijzondere vragen beantwoorden (Troelawupwup: "Mag ik jou een vraagje stellen,mama?...Is moeder zijn ook moeilijk?"). In ronde 2 een zelfde ritueel bij Uppergup om vervolgens neer te ploffen in de bank. Daar heb ik een uur onderuitgezakt gezeten, ik irriteerde mij enorm aan het feit dat er net een leuke film op was en die steeds enorm irritant onderbroken werd door veel te lange en stompzinnige reclames en ik had er geen zin meer in en die domme tv ook en net als ik even wil relaxen,tssss en hmpffff en grrrrr!!
Vanuit het niets,boos, geirriteerd, de hoofdpijn nog niet weg en tot overmaat van ramp een smaak in mijn mond die niet lekker is...Gewoon een kauwgompje,lekker fris! Aaaaah,mag niet,hmmm...dan zo'n zuigsnoepje,altijd lekker...mag ook niet,stikt van de zoetstoffen, cola mag niet...koffie,water of thee of bubbeltjeswater en daar heb ik nu gewoon effe geen zin in! Lekker met mijn kont tegen de kribbe,och,ik herken zo onze Uppergup helemaal in mijn gedrag ;) Ik ga wel alvast wat lijnzaadcrackers maken en laat ik hubbie proeven,doe ik ook een rookkaascracker,voorraadje aanleggen en bezig zijn.
Snackjes GOKproof klaar gemaakt (cracker met zalm en rookkaas met heksenkaas,beide met roomboter) en saampjes geproefd. De lijnzaad werd al hard minder,helemaal nadat hubbie alle stukjes nog net niet uitspuugde, het beleg daarentegen kon de goedkeuring wegdragen. Toch dat glas water erbij gedaan en de rust kwam al wat terug. Het boek nog eens doorgebladerd,even checken of mijn koolhydratenuurtje klopte,nee...nee?...ah,nee! De verhoudingen klopten niet,nou lekker dan...mijn mopperserie was weer terug...heerlijk zo'n kort lontje. Door naar bed,gewoon even klaar zijn!
Vanmorgen opgestaan met nog steeds hoofdpijn,een smaak in mijn mond die het meest lijkt op de avond ervoor flink doorzakken...zonder de lol daarvan te hebben gehad. Ik ben niet vooruit te branden,zware benen,zware armen, ik ben een echte vaatdoek! Licht in mijn hoofd, soms draait de wereld zomaar alcohol-loos. Absoluut geen honger,eerder het tegenovergestelde...geen zin om te eten. Algehele welbevinden tuimelt naar beneden...Het hoort erbij,ik was op de hoogte. De afkickverschijnselen kwamen bij de grote omslag van Sonja Bakker ook voor. Mijn lijf laat van zich horen en ik hoor en voel het.
Ik strompel de badkamer in waarop hubbie zegt: "He, slanke den!" Een goed begin en ja, volgens mij is er ergens een geheim ventieltje losgedraaid in mijn zwemband want het wordt anders... Nee,ik pak nog niet de cm. erbij,die bewaar ik als kadootje. De weegschaal wel...en die geeft nu alweer -0.7 aan. Gaat goed! Ik pas mijn ritme aan voor vandaag en dobber gewoon rustig de dag door.
Jo
dinsdag 20 augustus 2013
Jo en oorlog
Het normale leventje is in ons pittoreske dorpje van start gegaan.
De scholen zijn begonnen,de kinderen zijn "re-charged" en fietsen zonder oplader en met 2 groene lampjes "zijnde vol" naar school...behalve die van mij!
Ze zijn compleet volgetankt met energie,de spanning van "de eerste dag" gonst in en om hen heen en we gaan sportief op pad...op fietse! De dames staan al schuimbekkend de tanden te poetsen, ik slenter de garage in om de harley trapsons buiten te zetten...zachte band bij Uppergup,ai!Hubbie gooit een professionele blik erop...niet doen,zegt ie,als je vanmiddag terug wilt fietsen staat die plat.
Gooien we de plannen om en alsnog met de auto. Uppergup blij,want die doet het liefst alles met de auto. Hubbie gaat mee het kroost wegbrengen, een traditie. Betekent wel dat die later begint en later thuis komt...het hoort erbij.
Kinderen naar de nieuwe juffen,de nieuwe klassen,de nieuwe tafels en de nieuwe plekken gebracht...een kus,een knuffel en hoppa...daar gaan ze,zo het nieuwe schooljaar in. Tussen de middag vliegen de enthousiaste en blije verhalen me om de oren -Heerlijk!- en na nog een positieve middag merk ik 's avonds dat ze weer naar school gaan. De eetlust neemt toe (pannen schoon leeg!) en de smileys onder de ogen ook...ze kruipen en hangen tegen me aan 's avonds -Heerlijk!- en lekker vroeg plat.
Met de start van het schooljaar ook de nieuwe gym/zwemroosters en paperassen die ingevuld weer terug kunnen en oja...de rapporten ook nog mee,handtekening niet vergeten. Nog even de oversloffen aanschaffen voor Troelawupwup ,papieren invullen...ik ben der lekker druk mee en zit er boven op.
Uppergup treft het...vandaag heeft ze gym, het leukste van de dag! Volgens haar dan,mama denkt daar een ietsiepietesie anders over,maar dat zijn mijn ervaringen. Groep 5/6 gaat op de fiets naar de sporthal en...Uppergup heeft geen fiets mee,nog steeds de lekke band. Papa was na winkelsluitingstijd terug van zijn werk en heeft de band nog niet kunnen repareren. Met als gevolg dat Uppergup niet mee kon naar de gym en boekje mocht lezen bij de andere groep 5 totdat haar klas en juf weer terug was.
Uppergup doet precies wat haar gevraagd/verteld wordt en is een grote meid...totdat ze veilig thuis is! De sirene gaat af,alles is stom,huilen,de kop verkeerd en het komt echt allemaal niet meer goed!!! De ontlading is daar...en niet alleen bij haar,ook Troelawupwup doet een duit in het zakje. Het zijn vele veranderingen en ja...dat moeten ze beide een plek geven en ventileren en dat is op een manier...oorlog in de tent! Oorlog voornamelijk met zichzelf en met de directe omgeving (lees:mij).
Door de jaren heen ervaring opgebouwd...rustig blijven,rust uitstralen,realistisch zijn en vooral niet zelf ontploffen want ook dat hebben ze niet van een vreemde ;)
Tussen de middag is er niet veel ruimte qua tijd, de dames hadden getreuzeld,tassen vergeten en ja,dan moet je nog een keer lopen en nee,mama doet dat niet...dus in de hurrie up modus. Bij thuiskomst stond de tafel klaar voor de dames,kwestie van aanschuiven en beginnen. Ik had mijn GOKlunch voorbereid,kwestie van bakken en eten en terwijl de oorlog woedde, er uit verdriet en frustratie niet gegeten werd (toeoeoeoeoe nououououou...straks weer naar schoohool)en ik mijn eieren met spek en kaas en paprika en lenteui aan het bakken was met mijn zelfgekokkerelde cracker van lijnzaad...kwam het. De oorlog sloeg stil,de ogen gefixeerd op wat ik op en bij mijn bord heb... Met grote blauwe ogen de hamvraag: "mag ik proeven, mama?" Ze zijn niet zo heel erg van de eieren,gekookt wel,de rest liever niet...gewoon een bammetje met hagelslag of een cracker,lekker gewoon en gewoon lekker. Uppergup heeft 2 porties van mijn uitsmijter gekregen (!) en was om! Troelawupwup bliefde de eieren niet maar ging voor de eigen gemaakte cracker van lijnzaad en ja...dat ziet er net zo uit als dat het klinkt:niet. Denk de naam weg en kijk de andere kant op...het smaakt,raar maar waar...en wat blijkt? Favoriet! Zij willen nu eten wat ik eet...ehmmm...snel een gulden middenweg vinden want dit zijn opgroeiende kinderen, een heel ander verhaal dan mijn lichaam. Als jullie je boterham tussen de middag eten, maak ik van mijn gerecht meer klaar,zodat jullie kunnen proeven en/of mee-eten. Deal! Instant happy kids,phewwwwww!
Een mooie meepakker! Ik lijk wel een lopend reclamebord en promotor van GOK en op dag 2 doe ik een verrassende ontdekking...ik heb sinds een aantal maanden aften in mijn mond. Spontaan gekomen,pijnlijk en huisarts en aftencreme baten niet. Ik heb me erbij neergelegd,zal wel bij de vervroegde overgang horen,een hormonendingetje. Vanmiddag streek ik met mijn tong langs mijn lip...en het heelt! Ik voel de slijmlaag dichtgaan aan de binnenkant,de pijn neemt af en boven alles...de grote plek vanuit mijn wang doorlopend op mijn lip (ja jakkes,ik weet het ;) ) slinkt,wow!
Kijk,dan wil ik de hoofdpijn van gisteravond als tegenhanger meegeven, net zoals het spontaan krijgen van puistjes en een licht draaierig gevoel in mijn hoofd als ik te snel ga ook even benoemen voordat het allemaal te zoetsappig gaat worden ;) En de weegschaal? Vooruit...die gaf -0.9 aan vanmorgen,dat dan weer wel :)
Jo
De scholen zijn begonnen,de kinderen zijn "re-charged" en fietsen zonder oplader en met 2 groene lampjes "zijnde vol" naar school...behalve die van mij!
Ze zijn compleet volgetankt met energie,de spanning van "de eerste dag" gonst in en om hen heen en we gaan sportief op pad...op fietse! De dames staan al schuimbekkend de tanden te poetsen, ik slenter de garage in om de harley trapsons buiten te zetten...zachte band bij Uppergup,ai!Hubbie gooit een professionele blik erop...niet doen,zegt ie,als je vanmiddag terug wilt fietsen staat die plat.
Gooien we de plannen om en alsnog met de auto. Uppergup blij,want die doet het liefst alles met de auto. Hubbie gaat mee het kroost wegbrengen, een traditie. Betekent wel dat die later begint en later thuis komt...het hoort erbij.
Kinderen naar de nieuwe juffen,de nieuwe klassen,de nieuwe tafels en de nieuwe plekken gebracht...een kus,een knuffel en hoppa...daar gaan ze,zo het nieuwe schooljaar in. Tussen de middag vliegen de enthousiaste en blije verhalen me om de oren -Heerlijk!- en na nog een positieve middag merk ik 's avonds dat ze weer naar school gaan. De eetlust neemt toe (pannen schoon leeg!) en de smileys onder de ogen ook...ze kruipen en hangen tegen me aan 's avonds -Heerlijk!- en lekker vroeg plat.
Met de start van het schooljaar ook de nieuwe gym/zwemroosters en paperassen die ingevuld weer terug kunnen en oja...de rapporten ook nog mee,handtekening niet vergeten. Nog even de oversloffen aanschaffen voor Troelawupwup ,papieren invullen...ik ben der lekker druk mee en zit er boven op.
Uppergup treft het...vandaag heeft ze gym, het leukste van de dag! Volgens haar dan,mama denkt daar een ietsiepietesie anders over,maar dat zijn mijn ervaringen. Groep 5/6 gaat op de fiets naar de sporthal en...Uppergup heeft geen fiets mee,nog steeds de lekke band. Papa was na winkelsluitingstijd terug van zijn werk en heeft de band nog niet kunnen repareren. Met als gevolg dat Uppergup niet mee kon naar de gym en boekje mocht lezen bij de andere groep 5 totdat haar klas en juf weer terug was.
Uppergup doet precies wat haar gevraagd/verteld wordt en is een grote meid...totdat ze veilig thuis is! De sirene gaat af,alles is stom,huilen,de kop verkeerd en het komt echt allemaal niet meer goed!!! De ontlading is daar...en niet alleen bij haar,ook Troelawupwup doet een duit in het zakje. Het zijn vele veranderingen en ja...dat moeten ze beide een plek geven en ventileren en dat is op een manier...oorlog in de tent! Oorlog voornamelijk met zichzelf en met de directe omgeving (lees:mij).
Door de jaren heen ervaring opgebouwd...rustig blijven,rust uitstralen,realistisch zijn en vooral niet zelf ontploffen want ook dat hebben ze niet van een vreemde ;)
Tussen de middag is er niet veel ruimte qua tijd, de dames hadden getreuzeld,tassen vergeten en ja,dan moet je nog een keer lopen en nee,mama doet dat niet...dus in de hurrie up modus. Bij thuiskomst stond de tafel klaar voor de dames,kwestie van aanschuiven en beginnen. Ik had mijn GOKlunch voorbereid,kwestie van bakken en eten en terwijl de oorlog woedde, er uit verdriet en frustratie niet gegeten werd (toeoeoeoeoe nououououou...straks weer naar schoohool)en ik mijn eieren met spek en kaas en paprika en lenteui aan het bakken was met mijn zelfgekokkerelde cracker van lijnzaad...kwam het. De oorlog sloeg stil,de ogen gefixeerd op wat ik op en bij mijn bord heb... Met grote blauwe ogen de hamvraag: "mag ik proeven, mama?" Ze zijn niet zo heel erg van de eieren,gekookt wel,de rest liever niet...gewoon een bammetje met hagelslag of een cracker,lekker gewoon en gewoon lekker. Uppergup heeft 2 porties van mijn uitsmijter gekregen (!) en was om! Troelawupwup bliefde de eieren niet maar ging voor de eigen gemaakte cracker van lijnzaad en ja...dat ziet er net zo uit als dat het klinkt:niet. Denk de naam weg en kijk de andere kant op...het smaakt,raar maar waar...en wat blijkt? Favoriet! Zij willen nu eten wat ik eet...ehmmm...snel een gulden middenweg vinden want dit zijn opgroeiende kinderen, een heel ander verhaal dan mijn lichaam. Als jullie je boterham tussen de middag eten, maak ik van mijn gerecht meer klaar,zodat jullie kunnen proeven en/of mee-eten. Deal! Instant happy kids,phewwwwww!
Een mooie meepakker! Ik lijk wel een lopend reclamebord en promotor van GOK en op dag 2 doe ik een verrassende ontdekking...ik heb sinds een aantal maanden aften in mijn mond. Spontaan gekomen,pijnlijk en huisarts en aftencreme baten niet. Ik heb me erbij neergelegd,zal wel bij de vervroegde overgang horen,een hormonendingetje. Vanmiddag streek ik met mijn tong langs mijn lip...en het heelt! Ik voel de slijmlaag dichtgaan aan de binnenkant,de pijn neemt af en boven alles...de grote plek vanuit mijn wang doorlopend op mijn lip (ja jakkes,ik weet het ;) ) slinkt,wow!
Kijk,dan wil ik de hoofdpijn van gisteravond als tegenhanger meegeven, net zoals het spontaan krijgen van puistjes en een licht draaierig gevoel in mijn hoofd als ik te snel ga ook even benoemen voordat het allemaal te zoetsappig gaat worden ;) En de weegschaal? Vooruit...die gaf -0.9 aan vanmorgen,dat dan weer wel :)
Jo
maandag 19 augustus 2013
Jo en de aftrap
De afgelopen dagen heb ik op wolkjes rondgewandeld. Mijn verhaal "Jo en een gokje wagen" heeft voor hele leuke ontwikkelingen gezorgd! Ik grinnik nu nog na en de blosjes...nou die zijn bij vlagen alom aanwezig!
Mijn vriendin met de positieve GOKervaring heeft mijn verhaal gepost binnen de internetppagina's van haar Gokkringen (thanx!!) en ik kreeg eeeeeeeeeenorm veel hits,leuke reacties en ....nieuwe lezers! Vrijdag was ze hier om ons feest mee te vieren en al snel ging de discussie over de letters die je hier leest...Jo,doe er nou meer mee,ga ervoor,te leuk,niet te bescheiden zijn,er is publiek, gewoon doen, hoe vaak moet ik het nou zeggen...en aangezien ook zij taalvaardig heel scherp is, was het de ene kwinkslag op de andere en voordat ik het wist flapte ik eruit..."Ja he en wat een bak...voor hetzelfde geld leest Yvonne Lemmers dit en volgt ze mij i.p.v. ik haar...woehahahaha!"
Lang verhaal kort...Dat is dus inderdaad het geval :) De volgende ochtend was het al een feit,samen met vele andere personen die mijn avonturen willen volgen en echt...dat is een heel bijzonder gevoel, ik voel mij vereerd...Wees welkom en mocht je willen reageren? Heel graag,ik ben dol op interactie!
Vandaag de aftrap en aangezien de lat hoog ligt,er zoveel stokken achter mijn deur staan dat er een compleet bos is ontstaan, haal ik mijn schouders op, haal diep adem en ga...
Mijn voorbereiding is meer dan prima geweest. Was ik de eerste week na mijn vakantie druk bezig met de oude vertrouwde manier van gezond eten,matigen en sporten...de tweede week heb ik het allemaal laten varen! Alles losgelaten, beweging nihil, eten en drinken waar ik zin in had en wanneer ik er zin in had. Het boek gelezen,nog eens gelezen,lezen,stukkie terug halen en de belangrijke stukken doornemen...even wegleggen en tja,nog maar eens lezen. Kortom,die ziet er nu al uit alsof het hier al jaaaaaaaaaaren gebruikt wordt. Mijn schrift ligt klaar met alle bij te houden tabellen...gewoon met pen en papier,lekker ouderwets :)
Vanmorgen gewogen:101.8 kilo (geen verrassing) en de cm. gemeten (onaangename verrassing). De foto's van wat straks de voor- en de nafoto's moeten gaan worden,zijn gemaakt en heel eerlijk? Het valt mij vies tegen! Weten dat het te veel is en weer door gaan met het leven van alle dag is iets anders dan de daadwerkelijke confrontatie met getallen en foto's... accepteren dat dit is wie ik nu ben. De gloriedagen van blij zijn met eerder behaalde resultaten bieden nu eenmaal geen garantie voor in de toekomst. Met Sonja Bakker kwam de teller op -33 kilo en vijfeneenhalfjaar later zijn daar toch weer 10.8 kilo bijgekomen.
Mijn plan van aanpak is simpel...ik volg de aanwijzingen van dit boek en elke dag sta ik 20 minuten op de crosstrainer. Sterker nog...ik zal hem in beweging zetten ook ;) Wegen doe ik elke dag, meten...ben ik nog een beetje over aan het dubben. Goed geschrokken! Ik wil er een positieve draai aangeven door het te zien als een kadootje...wekelijks meten kan grotere verschillen laten zien (ga ik klakkeloos vanuit voor het gemak omdat ik dat heel heel heel graag wil geloven op dit moment). De WOWmomenten zijn mijn kadootjes *fingers crossed*.
De start is raar...ik doe nu precies het tegenovergestelde van wat ik gewend was. Angst voor vet zit diep merk ik...uit een gevoel van veiligheid (en omdat het lekker makkelijk is) begonnen met Turkse yoghurt met lijnzaad en bij de koffie -ik had niet eens trek!- (uit nieuwsgierigheid naar de smaak en het tussendoortje-gewoonte) alvast 2 roomkaascrackers gemaakt,besmeerd met boter en kaas (wat een smaak,lekker). Ik eet vet,ik eet -voor mijn doen- veel, het schuldgevoel en de "foei- foei- foeis" rollen door mijn hoofd...en het klopt met de richtlijnen...Ik weet dat de uitvoering goed is en het voelt enorm fout :(
Kwestie van doen en doorzetten...Ik ga voor de 6 weken en dan is het simpel...daar komt mijn favoriete slogan weer....Don't just do it,get it done!
Jo
zaterdag 17 augustus 2013
Jo en feest
Hubbie is officieel 40 jaar en 1 dag :)
Hubbie is er een van stille wateren en diepe gronden, koerst recht op zijn doel af, houdt niet van poespas,doe maar gewoon dan doe je gek genoeg,man van weinig woorden (okay,die compenseer ik ruimschoots voor hem,ik zeg gouden duo!) en in het middelpunt van de belangstelling staan...mwoah,niet echt ook al schuwt hij het niet.
Een mooi moment in zijn leven om bij stil te staan en een tijdje terug hadden we besloten om het te vieren met een bourgondisch tuinfeest...ergens in september. Op de een of andere manier struikelen we dit jaar over de vele en gezellige feestjes,dus spreiding is handig. Natuurlijk schat,strak plan..*gna,gna,gna*
De aanloop naar de dag der dagen kreeg ik al eens de opmerking "We doen toch niks he? Gewoon ons viertjes...?" Vermoorde onschuld...nee, we doen het toch later? Of wil je toch? Ik heb niemand gevraagd,ja onze ouders vast...maar dat is toch prima? Ach ja...is ook zo....*gniffel,gniffel*
Had ik al eens geschreven dat ik dol ben op verjaardagen? En dat ik ze echt heel belangrijk vind? Die ene dag die helemaal voor jou is? Ik mijn gezinsleden bijna aan de haren erbij trek om slingers op te hangen,leuke persoonlijke kadootjes uit te zoeken,'s morgens vroeg uit volle schorre stem en kleine slaapoogjes de jarige toe te brullen, de oplichtende oogjes van zowel de jarige als de mensen die het moment delen, ik er de kriebels van in mijn buik krijg en de vreugde wil delen? Niet?? Tja,that's me :) Hubbie lacht me uit met mijn kinderlijke enthousiasme en vindt het stiekem wel leuk...althans,daar houd ik het op.
Birthdayboy informeert voorzichtig hoe we dat met onze meiden gaan doen want die hebben nog vakantie en hij gaat gewoon aan het werk en vroeg de deur uit. Ga maar, dan kun je vroeg thuis zijn en vieren we het "dan nog wel". Een lichte verwondering gevolgd door berusting..tuurlijk,gewoon makkelijk doen als het makkelijk kan. Ik schuif nog snel even een verjaardagskaartje naar voren van ons drietjes, een snelle kus en draai me nog eens lekker om...Mijn innerlijke ikke kromt de tenen,vreet zowat mijn vuist op en pers mijn lippen op elkaar om maar niets te verklappen en dat nare gevoel weg te drukken om hem zo karig te laten vertrekken..aiaiai!!
De voordeur is nog geen 5 tellen achter hem dicht getrokken of Troelawupwup staat al op de gang,Uppergup 2 tellen daarna en met mij erbij is Feest&co compleet.
De slingers worden uit de kast getrokken, de ramen opengegooid,het huis van boven naar beneden versierd met bijbehorende plakkaten...laat het duidelijk zijn dat hier FEEST is! De haag wordt behangen met gekleurde vlaggen,deur en raam voorzien van een mooie 4 en ook nog een 0,kadootjes worden uitgestald op de tafel en doorrrrrrrr.....naar de winkel,boodschappen doen voor het geheime feest van vanavond. Natuurlijk vieren we dat wel, je wordt maar 1x 40. Het leven is een feestje,je hangt zelf de slingers op!
Hier zit even een klein onderbrekinkje,een minpuntje...Troelawupwup komt in de winkel naar me toe,zucht heel diep en zegt dan:"Maham...het duurt zo lahang..." Tja, dat lezen van al die etiketten op E-nummers,koolhydraten,wat mag wel,wat mag niet....pfffffffff en dat in combinatie met de gewone boodschappen,de verjaardagsboodschappen en de GOKboodschappen gecombineerd met 2 loslopende dochters waarvan de batterij is opgeladen...vond ik het nog een zeer nette tijd..maar dat terzijde :)
Om 16.00 uur komt de nietsvermoedende jarige Job thuis...hij rijdt de dam op,stapt de auto uit en samen met de buren juichen we hem tegemoet. De meiden komen thuis van het spelen en de kadootjes worden uitgepakt. En vanaf dat moment druppelen er "spontaan" familieleden,buren en vrienden binnen...het voorproefje op het bourgondische feestje is een feit en ging door tot in de vroege uurtjes! Ik heb enorm genoten van de verbazing op hubbies gezicht,de gesprekken,de ongedwongen sfeer en boven alles...het was sjo lekker gesjellig!...Missie geslaagd!
Jo
donderdag 15 augustus 2013
Jo en een gokje wagen
Ik ben een van het boerenverstand,zelf nadenken...liefst ook logisch...en de kop niet gek laten maken door wat "iedereen" zegt of doet. Als je namelijk achter een kudde aanloopt,trap je in andermans shit en ik ben dol op schone paadjes.
Ik ben geen gokker, ik ben dol op zekerheid en als ik grote risico's kan vermijden,dan zal ik dat ook zeker doen. Ik bekijk een te nemen horde dan ook vaak vanuit 36 verschillende oogpunten en elk oogpunt wordt mentaal gevisualiseerd en ontwikkeld in mijn hoofd zodat ik zeker denk te weten wat ik wil of wens en geen onaangename verrassingen tegen kom.
100 % garantie is er niet, dus die bereken ik er dan ook bij in. Er bestaan nu eenmaal dingen en acties die niet te verklaren zijn,niet te snappen zijn of niet uit te leggen zijn en stiekem vind ik dat de mooiste kanten van het leven. Ik kan ook niet tot in detail uitleggen hoe de compuer/televisie/internet/etc. werkt, ik kan hem wel bedienen en er gebruik van maken en er plezier van hebben...prima toch?
En nu ga ik zowaar serieus gokken! Niet af en toe,nee...elke dag! Ik kom er nog voor uit ook,want ja...zo ben ik :) En doe ik dat zomaar,dat gokken? Ehm...lees de bovenste drie alinea's en je weet precies hoe ik op dit punt ben aangekomen.
Na terugkomst van onze overheerlijke vakantie in Oostenrijk wist ik precies hoe laat het was...Sonja Bakkertijd. Jaren terug heel succesvol vele kilo's mee afgevallen met weinig moeite...gewoon kwestie van doen en doorzetten. Op gewicht blijven is moeilijker dan afvallen..hele jaar door vinger aan de pols,SonjaBakker-achtig eten en loopt de teller op? Reset time en dat houdt in:10 weken strikt het boek volgen en weer op gewicht komen. Geen moeilijke wiskunde.
Ik kan de recepten -bijna- dromen, de dagindeling eveneens en na de tigste keer...tja,hoe zal ik dat nou eens zeggen...vind ik het saai,voorspelbaar en eigenlijk is mijn motivatie van "Yes I can!" teruggekropen naar "Nou,vooruit ja, daar gaan we..zucht...omdat ik weet dat het na 10 weken weer klaar is.."
Een vriendin van mij is een hele tijd terug overgestapt op een andere manier van eten. Van Sonja Bakker hooligan naar ...complete waanzin! Ze eet tot ze voldaan is,vet,veel,lekker...en het werkt??
Sterker nog...niet alleen voelt zij zich er meer dan prima bij (bruist van de energie) en verdwijnen de centimeters zienderogen (wil ik ook,wil ik ook!! En dan het liefst mijn Buddhabuik!!), haar Psoriases is bijna zo goed als verdwenen...huh??
Op facebook had ik aangegeven wederom te starten met Sonja Bakker en ik ontving van haar een mailtje...lees dit boek eens door, is het iets voor je?
Probeer het 6 weken en ervaar wat het doet...is het niets,hallo Sonja Bakker!Aangezien ik nog 2 weken had voor mijn start,het boek gekocht en doorgelezen...complete waanzin! Hoe kom je erop,dat werkt toch nooit?
In een notedop komt het hierop neer: Op dieet gaan was: light producten, vetarm- en koolhydraatrijk eten. Zeker ook de calorieën goed in de gaten houden!
De nieuwe manier wordt: koolhydraatbeperkt, niet vetarm en geen light.
Het is geen dieet, het is een andere manier van eten...okay,dat is Sonja Bakker ook.
Elke dag zijn er in ieder geval 3 maaltijden en tussendoortjes nemen mag (jippie!). Honger hebben is absoluut niet de bedoeling, je eet totdat je een voldaan gevoel hebt (had ik al jippie geroepen?).
2 Van de 3 maaltijden zijn koolhydraatbeperkt (niet meer dan 5 gram koolhydraten per maaltijd) en dan is er het GOK-uur...een heel uur lang mag je eten,onbeperkt,wat jij wil. Ook slagroom,chocolademelk,chips,aardappel,pasta,toetjes,fruit,cake, Irish Coffee..(jippieajeeeee!!!)De spelregels zijn dat je niet over het uur heen gaat (voorproeven bij het koken telt mee!),evenredige verdeling tussen de groepen koolhydraat-eiwit-vet-suiker en geen producten gebruikt uit de rode groep (kunstmatige zoetstoffen,smaakversterkers en geharde plantaardige vetten). Kortom puur en zuiver eten, zoals roomboter,olijfolie,eieren,volle yoghurt,kaas,noten,vette vis (zoals zalm en haring) en vlees.
Het klinkt goed, ik zie hoe goed mijn vriendin eruit ziet (en de heerlijkste dingen die ze eet) en mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld. Werkt zeer goed op mijn eigen motivatie en daar valt of staat het mee..Ben ik om? Nee,nog niet helemaal,ik blijf sceptisch. Het druist regelrecht in tegen alles wat ik vanaf mijn puberjaren heb opgebouwd aan kennis over gezond eten en afvallen. Het GOKuurtje klinkt te mooi om waar te kunnen zijn...en lekker en genoeg eten en afvallen? Dat kan toch niet? Aan de andere kant...wat is 6 weken? Vooral geschikt voor mensen met een dikke buik (that's me!!) en ja...het is mijn oprechte droom om die in balans te laten komen met de rest van mijn goddelijke lichaam ;P!
Kortom...Ik ga de gok wagen...vanaf maandag start ik met Grip Op Koolhydraten van Yvonne Lemmers. Ik heb liever spijt van iets wat misschien niet goed uitpakt,dan spijt hebben van iets niet gedaan of geprobeerd te hebben. Mijn grootste angst? Dat het faliekant verkeerd gaat en ik door het vette eten zwaarder,dikker,ronder word...Mijn grootste droom? Dat de buddhabuik slinkt, de energie toeneemt en ik lichamelijk en geestelijk in balans ben. De realiteit? Vanaf maandag...ik beschrijf hoe het gaat, waar ik tegen aan loop,de veranderingen en niet onbelangrijk natuurlijk..de resultaten :)
Bij deze ben je van harte uitgenodigd om de belevenissen mee te ervaren!
Jo
Ik ben geen gokker, ik ben dol op zekerheid en als ik grote risico's kan vermijden,dan zal ik dat ook zeker doen. Ik bekijk een te nemen horde dan ook vaak vanuit 36 verschillende oogpunten en elk oogpunt wordt mentaal gevisualiseerd en ontwikkeld in mijn hoofd zodat ik zeker denk te weten wat ik wil of wens en geen onaangename verrassingen tegen kom.
100 % garantie is er niet, dus die bereken ik er dan ook bij in. Er bestaan nu eenmaal dingen en acties die niet te verklaren zijn,niet te snappen zijn of niet uit te leggen zijn en stiekem vind ik dat de mooiste kanten van het leven. Ik kan ook niet tot in detail uitleggen hoe de compuer/televisie/internet/etc. werkt, ik kan hem wel bedienen en er gebruik van maken en er plezier van hebben...prima toch?
En nu ga ik zowaar serieus gokken! Niet af en toe,nee...elke dag! Ik kom er nog voor uit ook,want ja...zo ben ik :) En doe ik dat zomaar,dat gokken? Ehm...lees de bovenste drie alinea's en je weet precies hoe ik op dit punt ben aangekomen.
Na terugkomst van onze overheerlijke vakantie in Oostenrijk wist ik precies hoe laat het was...Sonja Bakkertijd. Jaren terug heel succesvol vele kilo's mee afgevallen met weinig moeite...gewoon kwestie van doen en doorzetten. Op gewicht blijven is moeilijker dan afvallen..hele jaar door vinger aan de pols,SonjaBakker-achtig eten en loopt de teller op? Reset time en dat houdt in:10 weken strikt het boek volgen en weer op gewicht komen. Geen moeilijke wiskunde.
Ik kan de recepten -bijna- dromen, de dagindeling eveneens en na de tigste keer...tja,hoe zal ik dat nou eens zeggen...vind ik het saai,voorspelbaar en eigenlijk is mijn motivatie van "Yes I can!" teruggekropen naar "Nou,vooruit ja, daar gaan we..zucht...omdat ik weet dat het na 10 weken weer klaar is.."
Een vriendin van mij is een hele tijd terug overgestapt op een andere manier van eten. Van Sonja Bakker hooligan naar ...complete waanzin! Ze eet tot ze voldaan is,vet,veel,lekker...en het werkt??
Sterker nog...niet alleen voelt zij zich er meer dan prima bij (bruist van de energie) en verdwijnen de centimeters zienderogen (wil ik ook,wil ik ook!! En dan het liefst mijn Buddhabuik!!), haar Psoriases is bijna zo goed als verdwenen...huh??
Op facebook had ik aangegeven wederom te starten met Sonja Bakker en ik ontving van haar een mailtje...lees dit boek eens door, is het iets voor je?
Probeer het 6 weken en ervaar wat het doet...is het niets,hallo Sonja Bakker!Aangezien ik nog 2 weken had voor mijn start,het boek gekocht en doorgelezen...complete waanzin! Hoe kom je erop,dat werkt toch nooit?
In een notedop komt het hierop neer: Op dieet gaan was: light producten, vetarm- en koolhydraatrijk eten. Zeker ook de calorieën goed in de gaten houden!
De nieuwe manier wordt: koolhydraatbeperkt, niet vetarm en geen light.
Het is geen dieet, het is een andere manier van eten...okay,dat is Sonja Bakker ook.
Elke dag zijn er in ieder geval 3 maaltijden en tussendoortjes nemen mag (jippie!). Honger hebben is absoluut niet de bedoeling, je eet totdat je een voldaan gevoel hebt (had ik al jippie geroepen?).
2 Van de 3 maaltijden zijn koolhydraatbeperkt (niet meer dan 5 gram koolhydraten per maaltijd) en dan is er het GOK-uur...een heel uur lang mag je eten,onbeperkt,wat jij wil. Ook slagroom,chocolademelk,chips,aardappel,pasta,toetjes,fruit,cake, Irish Coffee..(jippieajeeeee!!!)De spelregels zijn dat je niet over het uur heen gaat (voorproeven bij het koken telt mee!),evenredige verdeling tussen de groepen koolhydraat-eiwit-vet-suiker en geen producten gebruikt uit de rode groep (kunstmatige zoetstoffen,smaakversterkers en geharde plantaardige vetten). Kortom puur en zuiver eten, zoals roomboter,olijfolie,eieren,volle yoghurt,kaas,noten,vette vis (zoals zalm en haring) en vlees.
Het klinkt goed, ik zie hoe goed mijn vriendin eruit ziet (en de heerlijkste dingen die ze eet) en mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld. Werkt zeer goed op mijn eigen motivatie en daar valt of staat het mee..Ben ik om? Nee,nog niet helemaal,ik blijf sceptisch. Het druist regelrecht in tegen alles wat ik vanaf mijn puberjaren heb opgebouwd aan kennis over gezond eten en afvallen. Het GOKuurtje klinkt te mooi om waar te kunnen zijn...en lekker en genoeg eten en afvallen? Dat kan toch niet? Aan de andere kant...wat is 6 weken? Vooral geschikt voor mensen met een dikke buik (that's me!!) en ja...het is mijn oprechte droom om die in balans te laten komen met de rest van mijn goddelijke lichaam ;P!
Kortom...Ik ga de gok wagen...vanaf maandag start ik met Grip Op Koolhydraten van Yvonne Lemmers. Ik heb liever spijt van iets wat misschien niet goed uitpakt,dan spijt hebben van iets niet gedaan of geprobeerd te hebben. Mijn grootste angst? Dat het faliekant verkeerd gaat en ik door het vette eten zwaarder,dikker,ronder word...Mijn grootste droom? Dat de buddhabuik slinkt, de energie toeneemt en ik lichamelijk en geestelijk in balans ben. De realiteit? Vanaf maandag...ik beschrijf hoe het gaat, waar ik tegen aan loop,de veranderingen en niet onbelangrijk natuurlijk..de resultaten :)
Bij deze ben je van harte uitgenodigd om de belevenissen mee te ervaren!
Jo
Abonneren op:
Posts (Atom)